Ik voel hem komen! Maar dan bij mijzelf.... ja ik geloof dat ik een afspraakje heb zaterdag, ik moet dat niet doen! Ik denk dat ik het af ga zeggen, of toch niet? Pfffff.... besluitloos, ik werd gevraagd en dacht wat kan mij het ook nog schelen. Ik zei direct lijkt mij leuk, maar dit is niet goed. Niet eerlijk, al heb ik eerlijk gezegd dat ik absoluut niet op zoek ben naar iemand nu. Had niet het idee dat het haar iets deed. Dan ga je toch denken, niet? Maar ik wil niet iemand kwetsen, niet zoals ik ben gekwetst. Zo zit ik niet in elkaar! Maarja aan de andere kant, het kan zomaar zijn dat ik plots een onwaar gevoel maak en dan zelf de pineut ben, daar heb ik ook geen zin in! Ik sta niet sterk genoeg in mijn schoenen nu denk ik, ik bedoel wat heeft het voor zin? Je praat met de één en denkt aan de ander en ik weet nu al zeker dat ik een ENORM schuldgevoel kweek richting mijn ex! Wat echt nergens op slaat, het is toch mijn leven.....

nee ik ga het netjes houden. Ga mij netjes houden aan één drankje en daarna gewoon netjes groeten, dat is beter en eerlijker voor mijn gevoel. Dat word mijn "rebound", één drankje met één meisje meer niet. Dat is mijn besluit.

Overigens ik heb nu toch meer behoefte aan vriendschappen maken dan iets belachelijks onwerkelijks.

Wat mij betreft is een rebound een overdreven cliché wat alleen bestemd is voor mensen die echt bang zijn om alleen te blijven, nou als ik mij daar nu al druk om moet gaan zitten maken dan schat ik mijzelf wel erg laag in! Ondanks dat ik mij op de laagste trede van de trap voel staan, vernederd en een onwerkelijk schuldgevoel, met dank aan mijn ex!

Hierbij wil ik ook meteen mijn ex bedanken voor het schaden van mijn gevoel van eigenwaarde... maar jij zal mij niet klein krijgen! Ik zal sterker worden en groeien, het is mijn leven nu en jij hebt daar niets meer in te zoeken!