Ik ben nu bijna vijf weken weg bij mijn vrouw en ik moet zeggen dat het met momenten al een pak beter gaat. Het is precies alsof de tranen op zijn. Ik mis haar nog wel en ook het thuisgevoel knaagt enorm en als ik er met iemand over moet praten vloeit er nog wel een traan, maar het verdriet is precies al geminderd. De enige momenten dat ik het nog heel zwaar heb is als mijn zoontje hier bij me is, dat ventje heeft het er heel moeilijk mee om dan zijn papa te moeten missen en dan weer zijn mama. Dan voel ik mijn hart telkens weer een beetje verder scheuren.

Ik denk nog iedere dag aan haar en mis haar enorm veel, maar ik denk dat het gedacht dat het deze keer definitief gaat zijn en omdat zij nu bij die facebook eikel zit, ik ergens diep van binnen kwaad op haar ben en dat daardoor de tranen meer en meer uit blijven.

Ik hoop dat ik het zo kan houden maar vrees er toch wel voor, volgende week moeten we voor de eerste keer tekenen voor de scheiding en dan zullen de emoties wel weer de kop opsteken. Ik heb ook bang voor de dag dat ik haar ergens ga tegenkomen met haar eikeltje, ik weet dat ik dat niet ga aankunnen maar ik mag mij ook niet gaan weg steken en thuis blijven uit angst voor die confrontatie.

Ik begrijp nog steeds niet hoe ze mij dit ooit heeft kunnen aandoen, ik hield echt zoveel van haar. Had ik het maar wat meer laten zien, dan waren we misschien nog steeds samen.
De hoop dat ze weer komt aankloppen is ook nog steeds een beetje aanwezig maar ik reken er niet meer zoveel op als een week geleden, ik twijfel zelfs of ik haar nog ooit wel terug zou willen na haar avontuurtje met de facebook eikel. De grootste hoop die ik nu nog koester is dat haar sprookje snel in duigen valt, en zij eindelijk eens kan beginnen nadenken wat ze allemaal heeft aangericht. Als ze daar al helemaal iets mee inzit toch!