Lieve Berrie...

Kijk of er een film is op tv.. en ga je daar dan toe zetten om je er in te verdiepen.. ga dan slapen. Maakt niet zo veel uit hoe je nu in deze tijd je dagen doorkomt.. Bel morgen je vrienden voor een afspraak en zeg ook heel duidelijk dat je ze nodig hebt. Veel mensen zijn op zulke momenten te bescheiden. Juist nu mag je een beroep op ze doen. Ook al moet je wel accepteren dat ze misschien andere dingen hebben, maar je moet het wel proberen. En een beetje spreiden: niet alles op 1 vriend in zetten...
Ga niet teveel piekeren.. helpt niet..
Morgen maak je een afspraak met een vriend en daar ga je naar toe...
omdat ik het zeg
Ik hoor het nog wel van je..
Liefs,
Geraldine.

Hoi Berrie,

Geen woorden kunnen uitgesproken woorden die jou zullen troosten...
De afgrond waarin je momenteel valt, daar is de bodem nog niet van bereikt. Tien jaar is niet niks..Maar ik denk dat deze breuk onvermijdelijk is geweest. Ik ken je achtergrond verder niet maar naar wat ik in je blogs gelezen heb en eruit opmaak, is dat jij een beetje de drijvende kracht bent geweest in de relatie. Ik denk dat jouw vrouw altijd 'in de kar' zat, terwijl jij hem trok ook al droeg zij op haar beurt haar steentje daarin wel bij (huishouden, werk)
Ondanks haar leventje met jou en alle goede dingen vandien, is er toch altijd iets in haar blijven sluimeren wat zij nooit tot uitvoer heeft kunnen brengen...puur zichzelf ontdekken en zien waartoe zij in staat is. Ondanks alle liefde en mooie tijden heeft zij denk ik het gevoel gehad dat zij geleefd heeft in een 'cocon', totdat zij iemand tegen kwam die haar erop attent maakte dat zij buiten die cocon ook een leven kon lijden. In dit geval was het die Reiki-dame, maar het had net zo goed een nieuwe vriendin, collega, of een meneer op het bankje in het park kunnen zijn waarmee zij in gesprek raakte. Misschien dat in jouw ogen er geen aanleiding was om te vertrekken maar in haar ogen, die opeens wagenwijd open gingen staan, was het haar enige kans om de stappen te nemen die ze misschien altijd al heeft willen nemen maar dat daar de situatie niet naar was of omstandigheden. Dat zij radicaal is geweest in haar beslissing is voor haar een must geweest, omdat als zij deze ommekeer in haar leven niet aan was gegaan, zij nooit uit 'die kar' was gestapt voor alle goede en foute redenen. Het is voor haar een keuze geweest tussen haarzelf en tussen jou...en ze heeft gekozen voor haarzelf. Of ze zal krijgen of bereiken wat ze wil blijft altijd de vraag en misschien na verloop van tijd ziet ze in dat waarnaar ze op zoek is, altijd al onder haar neus heeft gezeten of gestaan. Dit is voor jou een heel hard gelach, dat geef ik grif toe, maar geloof me als zij niet tot deze beslissing was gekomen dan had je over een poosje met een zombie aan tafel gezeten. Zij heeft toe moeten geven aan een oer-roep diep van binnen uit, en daar heeft zij nu gehoor aan gegeven. Wat voor jou misschien rozegeur en manenschijn is geweest, was voor haar misschien dezelfde hap keer op keer alleen in een variatie van een ander jasje.
Haar zelfbehoud heeft haar die stappen laten zetten.
Maar ook is dit voor jou, of je het wil of niet, een teken of sein om uit het patroon te breken waarin ook jij al jaren zit. Het incasseren van de losse (onschuldige) liefdesescapades van je vrouw zullen bij jou toch ook diep van binnen weggestopt zijn, onverwerkt onder het mom dat dit er allemaal bijhoort. Ik denk dat jij,.. gedwongen,.. ook je leven opnieuw onder de loupe moet nemen en de emoties die met dit alles gepaard zijn gegaan in alle eerlijkheid moet erkennen. Natuurlijk heb je alles genomen zoals het kwam en haar vergeven als zij jou weer eens met een losse-flodder verliefdheid om je oren sloeg.
Maar je kunt mij een hoop vertellen, niet een man of vrouw vindt zoiets leuk om mee te maken en het geeft toch enigzins een knauw in het zelfvertrouwen en het schud de basis waarop een relatie is gebouwd. Jullie hadden een leven samen met vrienden, vacantie, de dagelijkse beslommeringen, werk,enz, enz. Maar hoe is het met jouw verlangens en dromen vergaan met de jaren? Zijn die door de loop der tijd ook niet een beetje onder het stof of vergetelheid geraakt? Waar is jouw levens-elan gebleven? Jullie waren denkelijk elkaars invulling, en dat heeft geduurd zolang er een van jullie wakker is geschut en de vlam is bij haar eerder opgevlamd dan de jouwe.
Het ge-eikte geven en nemen is op den duur niet meer genoeg geweest, wat jou nu ook dwingt een andere koers te varen. Het is onmogelijk om tien jaar zomaar uit te stuffen en te doen of ze niet bestaan hebben, maar je kan er wel de beste dingen van bewaren en er nieuwe aan toe voegen. Ook jij kan opnieuw dingen ondernemen die altijd in sluimer-stand hebben geleefd zonder afbreuk te doen aan de liefde voor je vrouw. Zoals jij voor haar altijd een deel van haar leven zal blijven, zo zal zij dat bij jou ook zijn. Jullie beiden zullen je eigen invulling moeten geven aan je leven, totdat je de 'aanvulling' tegenkomt die je leven alleen maar rijker zal maken. Zij is voor jou de invulling geweest, net zoals jij voor haar was. Nu probeert zij haar eigen invulling te verwerven en misschien met de loop der tijd zal zij er misschien achter komen dat jij, na je eigen groei tot invulling, een perfecte aanvulling kan zijn, zeker omdat er al een hoop 'eigen' is bereikt in die tien jaar.
Deze breuk geeft aan dat jullie wegen 'moesten' scheiden om groei en inzicht te verwerven die nodig is om 'te veranderen' , wat anders niet gebeurt, omdat jullie beiden de tijd 'uitzitten' omdat het nu eenmaal aangegaan is. Wat misschien in kan houden dat als beiden oud en gerimpeld zijn en hand in hand in het bejaardenhuis zitten, dagdromen of meimeren over de kansen en dingen die gemist zijn om elkaar toen op dat moment niet te kwetsen, maar als het over gedaan mocht worden het dan wel met beidde handen hadden aangepakt.
Tot dat besef is je vrouw nu gekomen en met pijn in haar hart heeft ze de handdoek in de ring gegooid.
Misschien kan er ondanks dit alles een kameraadschap uit voortvloeien die elkaar inzicht verschaft en steun kan bieden in de te gane weg, maar dat is aan jullie houding tegenover elkaar.
Van jou kant uit is er nog veel onbegrip en zeker ongeloof dat dit allemaal in een oogwenk is gebeurt. De tijd om je hierin te hervinden zal enige tijd in beslag nemen en de nodige tranen zullen gelaten worden....ook door haar hoor, geloof me. Zij heeft nu besloten haar eigen leven in te kleuren, op eigen kracht...voor haar gevoel heeft ze geen andere keus. Jij wordt ertoe gedwongen, en dat heeft ook zo zijn reden...misschien omdat je anders nooit de kwast ter hand zou nemen? Wees niet te hard voor jezelf om af te vragen wat je misschien fout hebt gedaan of waar je tekort bent geschoten...dat is het niet.
Jullie 'paden' liepen tien jaar paralel samen...nu is het ieder voor zich. Misschien dat in de toekomst jullie groei en inzicht jullie weer samen zal brengen...niets gebeurt zomaar of zonder reden. En misschien zal jij haar ooit dankbaar zijn voor haar beslissing omdat het deuren voor je opent (die je nu nog niet ziet) die ander gesloten hadden gebleven. Geef en gun jezelf de tijd om te helen zonder bitter te worden, koester de mooie tijden die je hebt gehad maar laat ze je niet verteren. Sta open voor nieuwe uitdagingen die je misschien normaal gesproken links zou laten leggen.
Onthoud...Jij bent de schilder van je eigen levensschilderij...
Haal uit jezelf wat erin zit, ondanks dat je misschien bij tijd en wijlen een traantje vanwege het verleden moet wegpinken.
Laat je kop niet hangen Berrie....Carpe Diem...

Een warme groet, Free Spirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...