Mmm, ik denk dat leeftijd eigenlijk niet zoveel uitmaakt, ik ben zelf niet piep (44) maar voel me ook niet oud!
Wel is het zo, als je ouder wordt, dat de meeste vrienden een gezin krijgen en wat minder tijd hebben voor elkaar.. maar als het echte vrienden zijn, raak je die niet kwijt...
Het scheelt ook dat ik mijn kinderen nog om me heen heb, die hebben mij nodig en ik hen...
Snap je negatieve gevoelens wel hoor, zolang ze niet te lang duren kan dit in mijn ogen geen kwaad, daarna jezelf weer een schop onder je kont, en ga ervoor!!!!
Groetjes Letje

Hier ook een 43-er, ik voel me in mijn hart nog 18 maar goed, ik ben 43 jaar.
Ik denk dat de hele maatschappij veranderd is, zodat men tegenwoordig alleen maar druk met zichzelf lijkt en er minder plaats en tijd wordt vrijgemaakt voor qualitytime met vrienden.
En als je dan achteraf zegt, ik was alleen met de kerst dan is het van: oh ja?
Je had best bij ons kunnen zijn .... had even gebeld!
Iets wat je niet snel doet, maar in je hart hoop je toch op wat aandacht en medeleven van je vrienden.
Ik merk het zelf ook wel, ben dan druk met werk, kids, dieren, huishouden en moet dan echt afspreken en datum prikken met vrienden, om het "er komt niets van"effect" uit de weg te gaan.
Toch weet ik dat ik bij "de echte vrienden" altijd terecht kan, en dat is andersom ook zo.
Na mate je ouder wordt, veranderd er wel iets, dat is waar.
Als ik zie dat de vrienden van mijn zoons, elkaar iedere dag zien of spreken, dat is voor mij wel anders geworden.
Ik denk wel dat je het bespreekbaar zou kunnen maken en wanneer het echte vrienden zijn, ze jou kant van het verhaal en wat betreft je gevoelens zeker zullen begrijpen.
Ik probeer er dagelijks voor en met mijzelf iets van te maken, want dat is toch wat de realiteit is en als ik iemand wil zien, bel ik zelf even op.
Vooral mensen met een gezin staan er niet altijd bij stil.
Heel veel liefs van Layla.