Na bijna twee weken malen, malen en herkauwen van gedachten, gevoelens en
herinneringen is mijn hoofd leeg! Wat een heerlijk gevoel als je geen
vragen meer hebt. Als alles wat je wilde weten beantwoord is. Ook al waren
de antwoorden vaak niet wat ik wilde horen, overheerst de duidelijkheid.

Door het ontbreken van de vragen is er wel een leeg gevoel ontstaan. Ik
las hier ergens dat je je soms vasthoudt aan je verdriet om de laatste
link met die éne persoon, die ooit in je leven was, te behouden. Mooi gezegd.
En ook zo waar!

Dat is de volgende stap die ik wil gaan nemen, loskomen van het verdriet.
Accepteren dat we geen deel meer uit elkaars leven maken, accepteren dat
ik niet meer het recht heb om te weten wat ie doet, voelt en zegt. Dat
loskoppelen zal niet makkelijk zijn. Bij alles wat ik doe denk ik aan hém.
Hoj die lang alles voor mij betekende, hoj aan wie ik me voor de volle
honderd procent en vaak ook meer heb gegeven, hoj met ik wie ik de rest
van mijn leven wilde delen etc.

Nu is het zaak dat ik mijn toekomstbeeld aanpas aan de realiteit, dat we
nooit zullen trouwen, nooit kinderen zullen krijgen en al dat soort dingen
waar we weleens over fantaseerden. Dat ik voorlopig in mijn up verder
moet en gelukkig met mezelf moet worden voordat ik ooit weer de stap
durf te wagen om me aan een ander te geven.

Vanaf nu ga ik het leven per dag aankijken en zal niet zo snel meer
lange termijnplannen maken. Ooit het wijze advies van mijn pscyh, die ik
zo eigenwijs als ik ben, in de wind heb geslagen. Ik heb nog veel te leren
in het leven, ik denk dat deze relatie mij veel geleerd heeft en ik hoop
dat ik mezelf kan bedwingen om niet als een blind paard door het leven
te galopperen. En wat vaker stil te staan bij de kleine, mooie dingen in
het leven. Daarvan intens te genieten. Iets wat ik de afgelopen jaren
te weinig heb gedaan en dat is het enige waar ik nu spijt van heb.

Ik ga nu lekker slapen en neem morgen zoals het komt.