De tweede dag

Gisteren hebben mijn vriend en ik de relatie van een ?Ǭ? jaar met hierin
al tussenpozen verbroken. In het begin leek hij echt maar heel kort
verliefd op mij. Vaak af willen spreken, bellen en er goed uitzien.
Toen het serieuzer werd en ik hem steeds leuker begon te vinden, merkte
ik ineens afstand van zijn kant. Hij belde minder, zag er niet zo
verzorgd meer uit. Hij stuurde berichtjes dat we niet te hard van stapel moesten lopen. Hij wilde mij graag eerst beter leren kennen en kijken wat daar uitkomt. Samen leuke dingen doen en eerst een vriendschap opbouwen.
Hij heeft geen sociaal leven en slechts computervrienden, die hij nooit
in levende lijve ziet en hij woont nog thuis.

Op een of andere manier was er ook veel elektriciteit tussen ons begon
onze vriendschap steeds meer op een serieuze relatie te lijken. Het viel
mij op dat zodra ik sprak over een relatie, dan kon ik de klok er op
gelijk zetten en dan vertelde hij mij twee dagen later dat hij het niet
kon. Hij was niet verliefd op mij, ik was de ware niet voor hem, hij was
er nog niet aan toe, hij was nog maar een kleine jongen (26 jaar), hij
wilde nog meer vrouwen leren kennen (seksueel contact alleen).
Volgens hem was het geen bindingsangst.

De afgelopen 1?Ǭ? week wilde hij iedere dag en nacht bij mij zijn,
aangezien hij daarna voor een maand naar Costa Rica gaat. Ik vroeg
wat hem daartoe dreef. Hij wilde er achter komen of dat er toch nog
een relatie in zou zitten. Op Valentijnsdag vroeg ik hem naar zijn
bevindingen van deze laatste week en hij zei dichter naar mij toe te
zijn gegroeid, het bleek niet genoeg te zijn voor een relatie. Ik heb
hem die dag een brief overhandigd, die hij mee zou nemen op vakantie.
Daarin heb ik hem eenmalig voor de keuze gesteld. De keuze: Alles of
Niets. Hij krijgt deze maand de tijd om er over na te denken. Zodra ik
na zijn vakantie niets meer van hem hoor en hij niet voor mij kiest,
zal ik voorgoed uit zijn leven verdwijnen. Geen enkel contact zal er
dan nog tussen ons zijn. Voor eens en voor altijd. Ik vond het heel
moeilijk om voor mezelf deze grens te trekken, maar een middenweg is
er niet. Ik ga er anders aan onderdoor. We hebben alles al geprobeerd
en alleen vrienden zijn, kan ik niet. Daarvoor voel ik te veel voor hem.
Ik vroeg hem de dag van vertrek of dit echt is wat hij wilde. Het zei dat ie mij laat gaan.

Deze maand heb ik de tijd om weer tot mezelf te komen en de draad weer op te pakken. Ik hoop dat ik van die roze wolk af kan stappen en zelf in kan zien, dat hij niet de ware is voor mij. Ik probeer niet de hele tijd aan hem te denken, wat mij bijna niet lukt. Ik hoop echt dat het beter gaat en dat ik het aftellen van de maand kan laten. Pff wat is dit vreselijk, ondraaglijk. What doesn't kill you, makes you stronger?¢‚Ǩ¬¶ toch?

Laten we het hopen.

P.s. Sterkte aan iedereen die in het zelfde schuitje zit