ik ben al een tijdje op deze site, maar lees alleen maar de verhalen en de commentaren die iedereen geeft en op de een of andere manier geeft het me zoveel steun te weten dat er zoveel anderen zijn die net als ik zoveel verdriet hebben om een ex!

Mijn relatie is na een kleine 5 jaar 3 maanden geleden beeindigd! niet omdat we niet meer van elkaar hielden of dat het vuurtje op was maar simpelweg omdat hij mijn dochter niet wilde! Hij kon mij geen gezinsleven geven en was daar op dit moment niet aan toe! Hij kon ook niet zeggen of dat ooit zou komen dus Ja dan dan denkt iedereen natuurlijk, simpel dan houdt het toch gewoon op want hij wil je kind niet...en Ja zo denk ik ook maar zo voel ik het niet! Mijn hart is echt in 1000 stukjes gebroken en huilt....wetende dat dit de juiste keus is om zonder hem verder gaan maar toch zoveel pijn te voelen.
We hadden een vrij moeizame relatie waarin ik hem alleen maar zag als mijn dochtertje bij haar vader was... dus tja een echt volwaardige relatie was het niet. Maar hij belde mij elke dag en zei dan altijd lieve woordjes en voor mij was dat de olie die mijn motortje deed draaien.
Ik kan hem erg moeilijk loslaten (hij mij ook maar heeft het minder denk ik) ik betrapte me erop toch steeds weer ctc met hem te zoeken om wat voor reden ook, en dan zagen we elkaar weer, en er gebeurde dan ook weer van alles wat uiteraard heel vertrouwd voelde maar vervolgens kreeg ik ook wel te horen dat hij er meerdere vriendinnen op dit moment op nahield, en daar was die onrust en verdiret weer, Ik hier thuis zittende op de bank me altijd maar af te vragen waar is die, met wie is die, zou die aan me denken!! en dat wil ik niet meer, want daar ga je echt kapot aan.
Ben inmiddels zelf in therapie geweest, maarja wat de therapeut vertelde wist ik zelf ook wel, GEEN contact dat is het allerbeste.
Inmiddels ben ik mijn eigen therapeut geworden en verwerk het op mijn manier! en dat is dus (bijna) geen ctc te zoeken en moet toegeven: als je het volhoudt dan werkt het wel, absoluut, want hoe minder je weet hoe minder het je kan raken. Er komt een bepaalde rust over me heen en dat voelt wel OK.

Een tijdje ben ik ook met andere mannen omgegaan, dat moest ik van mezelf omdat ik er dan "sneller" overheen zou komen, nou niets is minder waar, dus dat blik heb ik maar snel weer gesloten en voor mij op dit moment dus maar geen mannen meer en gewoon door mijn verwerkingsperiode van verdriet te gaan (hoelang dat ook mag duren)..
Ik ga regelmatig uit, en probeer echt onder de mensen te komen, soms heb ik het echt heel leuk en soms valt het me heel zwaar...wat ik doe, hij zit in mijn hoofd en de dag dat dat weg is ga ik groots vieren!
Of ik het goed doe, geen idee, maar weet wel dat IK nu het belangrijkste ben en hoe ik me voel...en vooralsnog is het weer 2 stappen vooruit en dan weer 1 terug en langzaam heel langzaam kom ik er wel, daar geloof ik gelukkig nog wel in.

Ik lees dagelijks op deze site en moet zeggen prima therapie..

Voor iedereen die de dit leest Bedankt dat je de moeite hebt willen nemen en heel veel sterkte met jouw verdriet, ik ben er van overtuigd dat de zon ook voor ons wel weer gaat schijnen en uiteindelijk we ons weer gelukkig kunnen voelen met wie we zijn.