Maar niet van hem, hij reageerde nog steeds niet.
Ik had intussen een brief geschreven naar zijn familie.
Enkel van zijn moeder kreeg ik reactie...en wat voor één:
'De appel valt blijkbaar niet ver van de boom...', hoe een mens zich toch kan vergissen in mensen...
Moeder belde eigenlijk meer om nog wat zout in de wonde te strooien door een monoloog af te steken dat haar zoon weldra zou mogen alleen gaan wonen, e.d.m.
Mijn reactie: Hij wordt blijkbaar nog beloond voor zijn laffe streek... Toen zweeg ze natuurlijk.

Ik versta de hulpverleners in dat ziekenhuis ook niet meer hoor... ze zijn blijkbaar tevreden met zijn versie van het verhaal (wat hij dan al vertelde???. Ze toetsen het niet eens bij mij;zo kan hij van alles en nog wat gaan vertellen wat geen steek houdt.

Het ergste is dat hij nu nog een beloning krijgt voor zijn mensonwaardige wijze van afscheid nemen van zijn vriendin.