Bedankt voor je reactie. Vorig jaar had ik hem voor het eerst ontmoet, voor mij was het liefde (bijna) op het eerste gezicht. Ik had al zoveel teleurstellingen ervaren in relaties dat ik er niet meer in geloofde. Het lijkt er sterk op dat ik onbewust val op mannen waar iets mee is. Mijn ex man bleek het syndroom van asperger te hebben en ging mijn leven steeds meer controleren. Hij was obsessief bezig met alles, ik was met hem getrouwd met hem uit medelijden en zorg. Ik kreeg met hem mijn allerliefste zoon, die nu bijna 17 is. Tijdens mijn huwelijk werd ik (te)verliefd op een vriend, in 2000, dat maakte dat ik niet meer verder kon met mijn ex. Het duurde nog 4 jaar voordat ik echt de keuze voor mijzelf ging maken. In 2004 voltrok zich de scheiding. Mijn verliefdheid had me nog steeds in de greep. Die vriend kwam jaren achtereen 1 keer in de 2 weken langs, ging zich niet verbinden. De seks hield ons beiden in de houtgreep en de man wilde zich vrij houden. 2 jaar geleden kwam tot plots tot stilstand toen hij per mail meedeelde dat hij een andere vrouw had ontmoet (hij 65, zij 35 en getrouwd) en hij woonde 2 maanden later samen met haar. Ik heb er een jaar overgedaan om me daaruit te ontworstelen. Alles vanaf de tijd dat ik die vriend kende (1998) passeerde de revue. Toen in diezelfde zomer ontmoette ik Pieter, knap, ongebonden, vlot en we spendeerden samen 4 mooie zomerdagen. Er ontstond geen relatie. Toen ik uitsprak dat ik meer voor hem voelde dan vriendschap, stopte hij ermee. Ik ervoer een diepe band met hem. Ik heb het toen losgelaten, tot hij afgelopen augustus weer het contact met me opnam. Ik moest erg huilen omdat ik zo blij was dat hij er weer was.... Ik heb er toen geen gras over laten groeien. Ook Pieter bleek niet de makkelijkste. Extreem gesloten, niet voor me openstaan, nauwelijks doorvragen als ik iets vertelde, niet kunnen praten. Wat ons bond waren alle gemeenschappelijke interesses : skeeleren, schaatsen, de natuur in. Ook het vrijen was heerlijk. De laatste weken sloot hij zich steeds meer in zichzelf op. Ik hield mij rustig, gaf hem de ruimte om te komen, tot hij me ging vertellen dat hij niks voor me voelde....ik was weer helemaal open gegaan, vertrouwde op een mooie toekomst...wilde er voor gaan en de nodige complexiteiten voor lief nemen. Ik werk al jaren in de psychiatrie en verslavingszorg met extreem moeilijke clienten. Dus deze klus ging ik ook wel klaren. Met vorige 3 partners, mijn ex, mijn minnaar en mijn knappe pieter hadden allemaal het probleem zich niet met mij te kunnen en willen verbinden, ik voel me zo godverlaten alleen,
Overigens ik ben nu 54, lastige leeftijd om een leuke partner te vinden. Mannen van dezelfde leeftijd willen doorgaans een vrouw van rond de 45, en ik heb geen zin in een zestiger, dat doet me te veel denken aan mijn opa's van vroeger. Ik heb inmiddels zoveel ervaren en geleerd van de relaties die er waren, ben er zelf een mooier en wijzer mens van geworden. Iemand vinden waarmee ik me veilig voel en die wederkerigheid kan geven, is verdomd lastig. Ik schrijf het van me af zoals het in me opkomt. Ik ga ook zo verschrikkelijk onderuit door mijn verdriet. Loop al 2 weken als een zombie rond, met pijn in mijn buik...
Ik ga nu even koken, voor mijn lieve zoon en mijzelf....moet doorgaan.
Ellen