Weet dat ik ondertussen wel alle antwoorden heb, maar moet hier toch weer even wat 'spuien' omdat het zo verschrikkelijk pijn doet!

Op m'n verjaardag dus niks van m'n ex gehoord, de dagen erna overigens ook niet. Ik had die dag als ultimatum voor mezelf gesteld. Ik heb hem een dag daarna nog een heel vriendelijke mail gestuurd. Hij had me tenslotte wel beloofd om nog met elkaar te praten. In die mail er vriendelijk op aangedrongen dat ik dat gesprek toch wel graag op de korte termijn zou willen houden. Dat ikzelf het gevoel heb dan echt verder te kunnen. Dat het voor mij niet goed voelt om onze relatie van 5 jaar op deze manier achter me te laten. Kortom, of hij hier even op wilde reageren zodat ik weet hoe hij hierin staat.
Ook een smsje gestuurd om aan te geven dat ik die mail had gestuurd en ik het fijn zou vinden als hij hierop zou antwoorden.

Weer helemaal niks, geen enkele respons. Hij is militair en daardoor geregeld in het buitenland voor oefeningen. Toen we nog samen waren nam hij zijn mobiel altijd mee. Maar kan me nu zo voorstellen dat hij die op z'n kazerne heeft gelaten. Daarbij had ie verschillende telefoonnummers en ik weet niet of ie inmiddels een ander nummer heeft. Ik kan me niet voorstellen dat hij totaal niet meer op mijn mail reageert, dat hij dus nu in het buitenland is ofzo. Ook als hij geen enkele behoefte heeft aan het gesprek, als hij daarin dus van gedachte is veranderd, kan hij me dat toch via mail duidelijk laten weten?
Zou hij me werkelijk op deze manier in onzkerheid laten?? Ik ken hem zo helemaal niet! Ik wacht het nog een week af: dan stuur ik een mail dat ik vind dat hij het niet kan maken om op deze manier met mij om te gaan. En dan is het gewoon ook schl?ɬºss. Hoe moeilijk ik dat ook vind, ik probeer dat nu al te vinden...