Weet iemand hier raad mee, vraag je. Nou omschrijf je eigenlijk twee verschillende dingen. Ten eerste de angst om haar kwijt te raken terwijl je nog een relatie hebt en ten tweede de angst dat ze definitief uit je leven verdwijnt nu het uit is, bijvoorbeeld doordat ze iemand anders ontmoet.

Dat tweede ding is volgens mij een van de belangrijkste emoties om de soep genaamd 'liefdesverdriet' te bereiden. Het hoort er denk ik bij, volgens mij heeft iedereen die zichzelf 'ex' kan noemen die angst.

Belangrijke tip echter voor dat eerste ding... Je schrijft feitelijk dat je last had van verlatingsangst en dat liefde voor jou heel belangrijk is in je leven. Ik weet wat je hiertegen kunt doen, maar bedenk wel dat het niet makkelijk is en zeker niet als je relatie uit is (hiermee moet je eigenlijk aan 't werk als het aan is, maar als het dan uitgaat valt het wellicht ook wat minder zwaar). Het gaat om het volgende:

Laat het idee los dat de liefde voor jou het allerbelangrijkste is. Echt, hoe paradoxaal en onwenselijk dat ook klinkt, laat het los! Anders gezegd: je moet nooit, NOOIT je geluk van je geliefde laten afhangen. Dit brengt namelijk alleen maar negatieve dingen teweeg. Je wordt inderdaad veel en veel gevoeliger voor alles, angsten gaan overheersen ('t idee van een relatie is niet dat je angst hebt) en je gaat je daar waarschijnlijk nog naar gedragen ook. Door je geluk van de ander te laten afhangen, geef je haar de verantwoordelijkheid eigenlijk om gelukkig te worden. Hoe bruut het ook klinkt, gelukkig worden moet je zelf doen, dat kun je niet van iemand anders laten afhangen, dat mag je niet in de handen van iemand anders leggen. Die gaat die druk ook voelen. Op een gegeven moment ga je misschien zelfs zonder dat je het door hebt claimen. Je gaat overgevoelig reageren op dingen die je partner doet. Dat is allemaal ongelofelijk onwenselijk. Als je partner een goede dag heeft, heb jij dat ook en als zij met 't verkeerde been uit bed stapt, ben jij de pineut want dan denk jij misschien weer dat ze twijfelt aan jou of je relatie met jou. Voor jezelf geldt eigenlijk dat je op slechts een paard gokt en je weet dat het nooit slim is om op een paard te gokken (hiermee bedoel ik dus dat je je geluk van slechts een factor laat afhangen).

Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk moet je geliefde belangrijk zijn in je leven. Maar het idee is wel dat ze wat positiefs toevoegt en niet jou tot een schim van jezelf maakt vanwege allerlei angsten. Je moet ook zonder haar gelukkig kunnen zijn. Ze moet zomaar een week, misschien zelfs langer, niet bij je kunnen zijn, tijdens welke je haar wel mist, maar op een positieve en niet op een pijnlijke manier. Dat je ervaart hoe belangrijk die ander voor je is omdat je haar zo mist, maar dat je ook weet dat je haar weer gaat zien en dat je het volste vertrouwen hebt in jullie samen dus dat je ook niet allerlei angsten in je hoofd hoeft te halen. En dat je ondertussen ook de tijd prima doorkomt omdat zij niet het enige is wat jou gelukkig maakt.

Beetje lang verhaal geworden, beetje warrig ook misschien, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik wil zeggen. Ik heb ook ooit de houding gehad die jij omschreef en op een gegeven moment mij gerealiseerd wat ik hierboven schreef. En ik kan je zeggen dat ik daardoor een stuk sterker ben geworden en me over het algemeen stukken beter heb gevoeld. Ook is het zo dat als het dan op een gegeven moment wel misgaat (ik zit hier ook niet voor niks), dat je je nog steeds wel erg k*t voelt, maar je zult sneller zien dat niet je hele wereld in elkaar is gestort als jij jezelf niet van je vriendin afhankelijk hebt gemaakt.