Ben hier heel lang niet meer geweest... Ik dacht dat het wel over was dat ldvd. Dat ik het niet meer nodig had... maar heb een moeilijk jaar achter de rug. Het is nu 13 maanden geleden dat mijn vriend C me inruilde voor iemand anders. Een onmogelijke relatie zijden velen, dat blijft niet duren... tja, ondertussen is hij nog altijd mee met “haar” samen. Heb zelf al een nieuwe “relatie” gehad, maar zat er niet met men hart in... mijn hart ligt nog altijd bij C, en wordt dan kwaad op mezelf. Kan ik uberhaupt ooit nog wel van iemand anders houden? Heb een paar maand geleden een hele emo brief naar C geschreven. Al de frustraties en pijn van de voorbije maanden neergepent, het was een mooie brief... met mijn hart op een schaaltje. Maar niets, zelfs geen smsje van steun... is dit diezelfde persoon die mij 4 jaar door lief en leed gesteund heeft? Die zei dat ik voor altijd zijn soulmate was... ik kan het soms nog zo moeilijk geloven. Dit weekend was de druppel, heb mijn vader moeten wegvoeren met de ambulance... op spoed gezeten, de schrik van mijn leven meegemaakt en niemand die je vastpakt om je te troosten. Wat miste ik C weer erg, had hem echt nodig om te zeggen dat alles weer goed zou komen... maar hij was er niet. Had hem bijna in tranen gebeld, maar wat had het uitgehaald... misch zat hij wel bij “haar” op een zaterdagavond... de liefde die je van iemand gekregen hebt vergeet je niet zomaar, en ondanks dat hij verder is gegaan mis ik zijn sterke armen om me heen. Het voelt aan alsof hij verwortelt zit in mijn hart, heb er al een groot stuk van uitgetrokken maar telkens blijft er een klein worteltje zitten dat soms ineens terug kan doorgroeien. Het lijkt alsof ik hem nooit zal kunnen lostrekken uit mijn hart. En niemand kan zijn plaats innemen. 13 maanden verder. Mijn tweede kerst zonder C, en het is nog altijd even moeilijk.