Gisteren was het mijn verjaardag, de eerste sinds lang zonder partner. Reeds weken op voorhand was ik bang voor die dag. Hoe ging ik dat overleven! Hoe ga ik die dag doorkomen!

Bij het ontwaken voelde ik onmiddellijk de druk, de angst. Dit word een kl?¢‚Ǩ¬¶ dag. En ja hoor, zoals voorspeld. Van de ene dip in de andere belanden, hoe hard ik ook mijn best deed om niet aan de verjaardagen van de voorbije jaren te denken. Wat was het toen toch fijn en gezellig.

Als een geschenk uit de hemel werd ik in de late namiddag opgebeld door twee vriendinnen. Of ze mij eens mochten opzoeken, natuurlijk mag dat! Op één minuut tijd sloeg mijn negatieve gevoel om in euforie. Overladen met cadeaus, lekkere wijn en gezellig kletsen kon mijn dag niet meer stuk. Althans dat dacht ik toch.

Maar aan alles komt een einde, dus ook aan het bezoek van deze lieve meiden. Nog geen half uur nadat ik ze had uitgewuifd zat ik terug in zak en as. Hoe kan dat nu! Net nog zo blij en gelukkig en nu, pats-boem. Het werd plotseling terug stil in huis, veel lege glazen, een vuile vloer en terug op mijn ééntje.

Ik werd plots boos op mijn ex, echt boos. Het is haar schuld! Hoe vreemd het ook mag zijn maar wilde haar na zes maanden terug bellen, SMSen, weet ik veel. Ik heb het niet gedaan, geen contact met haar gemaakt. Maar het heeft verdomme veel moeite gekost.

Ik zou blij moeten zijn met het bezoek van die twee meiden en achteraf gezien ben ik dat ook.
Maar waarom die terugval? Waarom stort ik in elkaar op het moment dat ik blij moet zijn.

Soms begrijp ik mijzelf niet echt goed!