Nadat het definitief over was tussen mij en mijn ex ben ik goed opgevangen door wat vrienden van me. Van oorsprong ga ik beter met mannen om, dus dit waren ook mannen.

In het begin stond ik totaal niet open voor liefde van een man......logisch.......

Maar na bijna 3,5 maand kwamen er gevoelens voor 1 van hen. Heb hem aangegeven dat ik gevoelens had, maar dat deze mij verwarden. Hoe kon dit nu al zo snel? Verwarde ik geen vriendschap met liefde? Maar bij die andere vriend had ik deze gevoelens niet...dus het was echt op deze persoon gericht.

Bijna 14 jaar samen geweest, bijna 9,5 jaar samengewoond.....

Nu ben ik alleen......

En ik kan er maar niet aan wennen.

De eerste tijd (eind juni is hij weg gegaan, maar zei in gesprekken toch te twijfelen) heb ik in hoop geleefd, maar sinds anderhalve week weet ik zeker dat het over is. Hij wil echt niet meer......

Ik probeer afleiding te zoeken, maar het lukt me niet....

Ik heb heel weinig vrienden, hing in de relatie aan hem....

Vooral in het weekend weet ik niet wat te doen.

Gisteren had ik een redelijk goede dag. Ik berustte in het alleen zijn. Het was goed zo......

Vandaag kwam ik zijn zus tegen. Zij gaf aan dat hij echt twijfelt. En hup daar ging ik weer. HOOP.

Vanuit de gekste dingen verzin ik de hoop.

Ik spring in de put en blijf daar zitten. Met geen mogelijkheid kom ik daar weer uit.

Ik baal hier zo van. Waarom doe ik dit mezelf aan.

Hij hield geen rekening met me. Hij deed me pijn. Zelfs nu doet hij nog niets.

Het is gewoon over. Maar ik vergeet het steeds.

Zo verlang ik terug naar het vertrouwde. Maar het vertrouwde is niet meer.

Gisteravond was ik redelijk rustig. Ik zat toen in berusting, het is goed zo....

Ik probeerde het slapen te rekken tot 11 uur, maar zat voor 10-en al te knikkebollen achter de PC. Rekken ging gewoon niet meer.

Toch maar naar bed dus.

De nachten ervoor rekte ik het tot 11 uur, nam dan Oxazepam en Temazepam om een aantal uur te kunnen slapen. Hiervoor werd ik namelijk om het uur wakker. Dodelijk vermoeiend, omdat je overdag gewoon moet kunnen functioneren.
Werd dan meestal wel rond 4 of half 5 wakker en kom dan niet meer in slaap.

Heen en weer gaan ze, die emoties van me.....

Het ene moment zit ik in acceptatie van de situatie. Mijn partner heeft me na bijna 14 jaar samen zijn verlaten.

Het andere moment verlang ik zo intens terug.

De pijn die in dit proces zit, zo erg had ik me het nooit voorgesteld.

Ik wil dan het liefst weer terugrennen de relatie in. Maar dat kan niet, want hij wil niet meer.

Hij zegt wel dat hij twijfelt. Maar dit zal gewoon zijn, omdat hij het lef niet heeft om te zeggen dat het definitief over is.