Hoe wen je aan het alleen zijn...?

afbeelding van Dolfijnenkind

Bijna 14 jaar samen geweest, bijna 9,5 jaar samengewoond.....

Nu ben ik alleen......

En ik kan er maar niet aan wennen.

De eerste tijd (eind juni is hij weg gegaan, maar zei in gesprekken toch te twijfelen) heb ik in hoop geleefd, maar sinds anderhalve week weet ik zeker dat het over is. Hij wil echt niet meer......

Ik probeer afleiding te zoeken, maar het lukt me niet....

Ik heb heel weinig vrienden, hing in de relatie aan hem....

Vooral in het weekend weet ik niet wat te doen.

Heb net geprobeerd een film te kijken.....Maar dan vallen mijn ogen weer dicht, maar ik kom niet in slaap.

De nachten gaan gelukkig iets beter. Vannacht een uur of 5 geslapen, gisteren een uur of 6.

Ik vind werkelijk waar niets leuk meer.

Heb echt het idee dat ik mezelf niet meer bezig kan houden. Terwijl ik in de relatie ook niet heel de dag werd beziggehouden door hem.

Maar toen was hij op de achtergrond aanwezig. Nu niet meer. En dat doet zo'n pijn.

Ik probeer er wel over te praten, maar iedereen zegt dat ik door moet gaan met mijn leven. Mijn zicht op de toekomst moet gaan richten. Een toekomst alleen.

Men zegt dat je uiteindelijk gaat wennen aan het alleen zijn......dat je op een gegeven moment niet anders wilt.....
Maar dat kan ik me nu absoluut nog niet voorstellen.

Ik heb geen kinderen.

Hoe zijn jullie gaan wennen aan het alleen zijn?

afbeelding van Moi

Ik vind het moeilijk om een

Ik vind het moeilijk om een antwoord te geven op de vraag... hoe wen je aan het alleen zijn?
Eerst moet je met jezelf in het reine geraken en met het feit dat het over is met je ex denk ik.. Dat heeft tijd nodig.. Je kan niet verwachten dat je na zo een lange relatie van de een op de andere dag gaat genieten van alleen zijn..
Ben er zeker van dat dat goed komt maar wel met vallen en opstaan. Toch blijven buitenkomen, zeker niet altijd alleen binnen zitten.
Zoek een hobby ook al heb je er geen zin in...het helpt echt. Toen mijn eerste lange relatie over was had ik niemand niet meer.. Ik heb toen een heel leuke vriendin leren kennen via het net waar ik nu na 3 jaar nog steeds contact mee heb.
Dus think positive, doe, ga en af en toe ook is huilen..; want dat hoort er ook bij...

veel sterkte

afbeelding van krulie

- Aardig zijn voor jezelf -

- Aardig zijn voor jezelf
- Geduld hebben met jezelf
- Psychologische dingen lezen, zelfkennis opdoen, en over mensen in hetzelfde schuitje lezen/horen: herkenning geeft vaak verlichting.
Zoiets. Ik ben nu ongeveer anderhalf jaar alleen. Er gaat bij mij heel veel tijd overheen met wennen. Ik realiseer me heel goed de voordelen van het alleen zijn, maar ik ben er (nog?) steeds niet echt aan gewend. Verder begeef ik me meer in sociale netwerken als vroeger (clubjes).
Ik wens je veel sterkte!

afbeelding van mrbean

Mr Bean@Dolfijnenkind sociale leventje oppakken

Hé Dolfijnenkind, je hing je leven teveel aan hem op, dit is herkenbaar, en nu moet je het alleen zien te rooien. Tijdens jullie relatie heb je allerlei vriendschappen verwaarloosd, ook dit is herkenbaar. Nu moet je het leventje zien op te pakken dat hetzelfde is als voor jullie relatie, toen je meer jezelf was. Algemeen gezegd moet je eerst proberen jezelf terug te vinden, wie je bent en wat je wilt. Wat vind je daadwerkelijk leuk? Doe vanaf nu de dingen die dicht bij jouw hart liggen. Heb je altijd een bepaalde sport leuk gevonden, bepaalde hobby, bepaalde werk? Go for it. Gewoon doen. Niet meer teveel piekeren, maar door je aan te sluiten bij bepaalde clubs, werk, hobby's leer je jezelf weer een beetje kennen en pak je tegelijkertijd je sociale leventje weer op. Als je nu niet zoveel vrienden hebt dan kun je verwaterde vriendschappen weer oppakken en ook gewoon nieuwe vrienden maken. Zo heb ik me aangesloten bij een filosofiegroep, ga ik binnenkort gitaarlessen nemen of zelfs yogalessen nemen, verder moet ik nog kijken. Zelf heb ik 4 kinderen, dat maakt me veel minder eenzaam, want familie en vrienden zie ik niet dagelijks, mijn kinderen wel. Ik tel ook mijn zegeningen, leef nu veel meer intens, geniet meer van het moment, mijn kinderen die een keer hebben gekookt, de familie BBQ gisteren, leuke mensen in de trein, goede sfeer op mijn werk. De kleine dingen des levens, daar geniet ik nu van. Ik ben nu een stuk verder omdat ik in het begin na enorme veel verdriet en pijn mijn leventje op een gegeven moment hebt opgepakt door dingen te doen, te ondernemen, niet meer te piekeren, niet meer zichzelf als een slachtoffer te zien. Langzaam maar zeker gaat je leventje dan bergopwaarts.
Dus niet meer wachten totdat je je beter voelt en dan pas dingen ondernemen, maar omdraaien: alvast beginnen met dingen ondernemen zodat je je vanzelf wat beter gaat voelen, zodat je nog meer zin hebt om te dingen aan te pakken, je komt in een opwaartse spiraal terecht.

Veel sterkte en succes!

Mr Bean

afbeelding van Ninjaaa

@ Dolfijnenkind

Ik hing in mijn relatie ook nog al erg aan mn partner. Het feit dat ik er nu alleen voor sta heeft me wel gerealiseerd dat ik dit in een volgende relatie niet meer zoals in de vorige wil. Een van mijn doelen tijdens mijn liefdesverdriet is dan ook weer van mezelf en mn omgeving houden. Leren alleen zijn. Leren dat dat best lekker is zo af en toe. En dat het niet nodig is om heel mn week bomvol te hebben om gelukkig te zijn...

Maar het is pittig. Ben dit weekend muv vanavond ook veel alleen geweest. Vond het hell, maar ik wil het wel leren.

Zoals de anderen al zeggen, zoek nieuwe vrienden, herstel oude vriendschappen, zoek een nieuwe hobby. Probeer het te zien als nieuwe kansen waar je alleen maar sterker van wordt.

Sterkte.

afbeelding van Letje

Dolfijnenkind

Ik ben in januari verlaten door mijn man. Wij waren bijna 25 jaar samen en ik mei heb ik nog mijn 21e trouwdag gehaald. Gelukkig ben ik door steun van mijn vriendin die dag doorgekomen!
Het gaat ook niet om de hoeveelheid vrienden, ik heb 2 hele goede die mij al vanaf vorig jaar steunen, en de rest, ach die leven op hun eigen manier mee maar voor hen gaat het gewone leven door en voor jou blijft het nog heel erg zwaar. Eenzaamheid, ik ken het, ondanks de steun van vrienden, familie en mijn 2 kinderen.
Nu denk ik wel, als je kinderen hebt, je in ieder geval een reden hebt om door te gaan is misschien iets makkelijker dan dat je helemaal alleen bent,aan de andere kant kan jij je helemaal op je zelf richten,het heeft zijn voor en zijn tegens.
En je hebt natuurlijk ook ons hier dus schrijf van je af dat helpt ook.
En de leuke dingen komen wel weer, geef het tijd.
Hou je taai!
Letje

afbeelding van Jelle

@Dolfijnenkind

Ik heb de fout gemaakt om tijdens mijn relatie van 5,5 jaar mijn vriendschappen te laten verwateren. Toen het uitging, wilde ik niet met mijn shit aankomen bij die oude vrienden. Toch ben ik bij een aantal wezen aankloppen, heb een jaar lang nauwelijks gepraat over mijn verdriet, laat staan mijn gevoelens laten zien. Uiteindelijk, na dat ene jaar, heb ik veel aan een aantal vrienden gehad, die lieten merken dat ze heus wel voor me klaar zouden staan. Sommigen hebben het laten afweten.

Ik voel me niet eenzaam meer, want ik weet dat ik mensen om me heen heb die om mij geven. Dat hielp enorm. Een jaar na de breuk leerde ik een andere vorm van liefde (opnieuw) kennen: vriendschap.

Als je een baan hebt, dan is dat een zegen. Een mooie, nuttige, constructieve manier om de deur uit te gaan en te doen-doen-doen. Ik wou dat ik dat had toen het uitging.

Jelle

afbeelding van diep

@ Dolfijnenkind

Ik denk dat in de vele reacties op je blog heel veel nuttige tips al zitten, misschien moet je hier een lijstje van maken en dit elke dag bij het onwaken lezen om zo de dag goed te starten.
+
gebruik de tijd om goed jezelf te leren kennen (als dat nog niet het geval was), goed te luisteren naar je lichaam, goed zorgen voor jezelf, wat zegt je intuïtie (niet gemakkelijk als je daar al lange tijd geen rekening mee hebt gehouden maar toch zo behulpzaam), verbeter je zelfbeeld,....

KOM ER STERKER UIT

veel goede moed
diep