Veel van men vrienden zeggen dat de nachten en de avonden het ergste zijn... Maar bij mij is het de ochtend, ik word wakker en voel onmiddellijk dat knagende gevoel van leegte, het overvalt me al enkele weken elke ochtend. Dan probeer ik zo snel mogelijk op te staan, om van dat rotte gevoel af te geraken, en doe ik een poging om weer te ademen.

En dan plots sta je daar, aan de grond genageld, alsof iemand je hart uit je borstkas rukt en er op stapt.
De zin " ik zie je graag, liever dan wie dan ook, maar ik weet niet of we een toekomst hebben" zindert nog na in mijn hoofd.
Ik werd 2 jaar geleden verliefd op de verkeerde, een collega die samenwoont met zijn vriendin. Het kon en mocht niet ! Maar een verliefd hart hou je nu eenmaal niet tegen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb gevochten tegen die gevoelens, maar ze waren niet meer te negeren, ook van zijn kant.