Vandaag is het dan echt zo ver...je hebt mijn msn adres gewist. Vanochtend zag ik het...al die 50 dagen de hoop dat je me nog zou aanspreken...maar nu heb je mij dan echt gewist...Ik voel me slecht, verloren, waarom moest je mij nou wissen, net of ik je in al die dagen 1 keer heb lastig gevallen. Je doet je best maar, wis maar raak...!

Het is al weer 51 dagen, sinds we niet met elkaar gesproken hebben. Het rare is ik hem sinds 2 dagen weer ontzettend last..pijn, ondragelijk soms. Ik vond afgelopen mandag weer een mailtje van jou in mijn mailbox, met iets stoms van een feestdag. Weer niets persoonlijks...ik heb ook niets terug laten horen. Maar toch doet het me wat, nooit mailde je mij en nu we niet mer met elkaar spreken stuur je stomme mailtjes...is het aandachttrekken, zodat ik je niet vergeet. Ik wist niet dat je zo dom was om in je hoofd te kunnen halen dat ik jou OO?Ѭ?T zou KUNNEN vergeten...was het maar waar! Wist ik mar niets meer, was ik alles maar kwijt! 51 dagen lang blokkeer je mij op msn, dat dact ik tenminste al een tijdje maar vandaag weet ik zeker dat je mij blokkeerd want er staan in een keer allemaal foto's van oscar op de msn.

Ja gisteren was het dan de dag...jouw verjardag. De hele dag druk op het werk, eigenlijk niet zeker wat nu te doen. Eigenlijk dacht ik nog helemaal niets van mij te laten horen...maar natuurlijk lukte dat niet. Ik heb je een klein SMS-je gestuurd met hartelijk gefeliciteerd...niet meer en niet minder. Ik hoopte eigenlijk dat je iets terug zou sturen...maar dat heb je niet gedaan. Je bent nog altijd niet op MSN en ook heb ik geen mailtje van je gehad...ik geloof echt dat we het hebben gehad...dat het nu na die 4 lange jaren over is. Vaarwel liefste...ik hou van jou!

Zo'n dag dat je opstaat en denkt...nou daar gaan we weer. Rot stuk met de auto naar het werk, stomme ontbijt, geen hap door je keel kunnen krijgen, stomme werk, zelfde mensen, zelfde handelingen en 1 ding lijkt alles incompleet te maken..dat ben JIJ. S'ochtends het weer niet kunnen laten de msn an te zetten, wetende dat het al 26 dagen is dat je mij blokkeerd en vanaf de andere kant naar mij zit te kijken. Ik kan het niet laten telkens maar weer te wachten. Wachten tot je weer eens on-line bent. Wachten...altijd maar wachten, die keuze die je maakt toch telkens weer op terug willen komen..alleen deze keer kan dat niet meer, ik sta voor gek..als ik weer wat van me laat horen, dus ik houdt me sterk en zit hier in stilte, wachtende tot jij misschien weer eens toenadering zoekt.

Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik een gesprek met je had over mijn gevoelens voor jou. Dat ik jou opbiechtte wat ik voor je voelde. Het begin van een mooie tijd...en een daarna voortslepend drama. Al 4 jaar ben je een deel van mijn leven...en nog steeds ook al is het dan over kan ik je niet uit mijn hart verbannen.

Ik laat volhardend niets van mij horen, hopend dat je wel bijdraait en weer eens iets stuurt of zegt. Die mail van afgelopen week, dat gevoel, ook als was het een stom mailtje (met en levensles), dat gevoel van...zie je wel! Jij kan het ook niet..niet zonder mij! Ik was boos maar vatte het ook op als en stil protest tegen mijn genomen besliising. Ik heb weer hoop..die verdomde hoop die maar nooit schijnt weg te gaan..maar waarop!! Ik weet het niet meer.

Dan denk je net...nou het is echt over, al 20 dagen geen enkel contact. Dan krijg je 1 of andere stomme mail, een verhaaltje met en levensles erin! Mailen dat doet ie anders nooit....denk ik nog...en dan die boosheid, die boosheid komt boven. Ik zit voor de computer en kan de hel?Ö??e wereld wel verscheuren. Is het dan zo moeilijk mij te steunen, mijn beslissing om geen contact meer te hebben te respecteren! Jij bent degene die niest meer voelde? Waarom moet je dan persee, nou net dat ik jou eindelijk heb kunnen loslaten wat van je laten horen? Boos....o wat ben ik boos! Ik weet wel wat het is met jou! Jij kan niet zonder mij..je bent gewent aan de aandacht...gohg moeilijk he....nou mag jij het eens moeilijk hebben! Jij zonder mij...goede grap..zo voelt het voor jou als een goede grap...maar je dacht toch niet dat ik als een watje hier op jou ga zitten wachten tot wanneer jij weer eens een keer iest voelt?!

Lieve allemaal,
de laatste keer dat ik hier wat geschreven heb, was ik nog vol hoop. Hoopte ik op een goede vriendschap en misschien een nieuwe relatie met hem. Maar na 1,5 maand van contact, positief contact, kon ik het niet meer aan. Ik ben zijn vriendin niet, ik hou van hem...dat vrienden zijn is niets voor mij. Dit heb ik hem dan ook via msn duidelijk gemaakt. Ik kan het gewoon niet, als er geen zicht is op een relatie...wil ik gewoon geen conmtact meer met hem. Elke keer als we contact hadden deed het steds zo'n pijn. Die waarheid...dat je nu alleen maar een vriendin bent, de afstand...ik kon het gewoon niet meer aan.