Lieve allemaal,
een positief bericht van mij...voor de verandering. Vandaag hebben we via msn gepraat. Heel oppervlakkig dat wel...maar goed beter dan niks. Ik vertelde dat ik morgen mijn examen heb om beedigd vertaalster te worden. Hij zei' je bent intelligent en succesvol, ik weet zeker dat het je gaat lukken'. Hij verontschuldigde zich dat hij het heel druk had. Toen hebben we het gesprek afgekapt. Ik heb een fijn en rustig gevoel, heel raar, ik kan het moeilijk uitleggen. Een kleine stap naar vriendschap en een heel miniek begin voor een een relatie misschien. Die hoop gaat gewoon niet weg, stom is dat.

Ik weet nu echt niet meer wat te doen. Ik voel net of ik gezakt ben naar een niveau van nul, verdoofd, ik voel de pijn ook niet meer. Ik voel helemaal niks! Ik heb gisteren de stap gewaagd om wat tegen hem te zeggen op msn en toen was hij dus in een keer weg, zonder wat te zeggen. Vanochtend tot 1 uur was hij er niet toen heb ik hem een mailtje gestuurd waar in stond dat ik hem niks verweet en dat we zoals hij had voorgesteld dan mar vrienden moesten worden. Weer niks, later was hij op msn, ik meteen gevraagd of hij de mail had gelezen...weer niks, geen antwoord. Ik voel me zo stom! Zo'n stomme trien ben ik...had gewoon mijn moeten houden, dan had het ook niet goed gekomen...nu ook niet! Dan had ik tenminste de eer aan mijzelf gehouden.

Nou hier zit ik dan te wacten voor de computer of het groene mannetje er weer is. Je bent afwezig en al 2 dagen zit ik te wachten to je er bent. Gisteren heb ik de brief die ik je had geschreven en in mijn la lag te wachten verscheurd in heel veel kleine stukjes. Raar, maar dat scheuren luchtte me op. Ik heb besloten met hem te praten zodra hij er weer is. Dan maar vrienden, dan maar kijken wat daar misschien nog uitrolt. Ik kan het niet, kan niet geheel zonder hem. Misschien heel zwak maar na die 4 jaar is het beter om toch vrienden te blijven, vrienden voor het leven, zoals jij dat 4 weken geleden beschreef.

Ik lees een hoop van jullie blog-items, in sommige kan ik me heel goed herkennen en vaak bewonder ik een hoop van jullie om het feit dat jullie het op een gegeven moment loslaten. Dat loslaten lukt bij mij niet. Net of ik voor altijd aan hem verbonden zal zijn. Het is niet voor het eerst dat we uit elkaar zijn..ik heb dit vaker mee gemaakt 1 keer zelfs met een periode van 1 jaar. Zelfs toen was hij er altijd, onderhuids, diep in me...lichamelijk afwezig maar ook weer zo aanwezig in mij. Ik heb hem zo vaak geprobeerd te wissen, was mijn hoofd maar een computer, 1 keer op de delete knop...zodat alles weg was.

Het is morgen al weer 2 weken geleden, 2 weken sinds die verschrikkelijke dag dat ik je zag. Achteraf denk ik, was je maar niet gekomen, had je beter niet kunnen zien...dan was het makkelijker geweest. Steeds herinner ik me die afstand tussen ons, net als 2 kenissen, vrienden...afstand. Ik kan het niet verdragen. De woorden...het is echt over. Mijn brief aan hem ligt nog steeds te wachten in mijn la...hoe lang nog zal ik wachten met opsturen. Ik weet het niet maar ik weet wel dat ik hem ga versturen. Gewoon doen, zegt iets in me...je hebt niets meer te verliezen! Ik kan er duidelijk over zijn wat ik wil...zo niet dan houd het toch echt op...dat besef heb ik nu al wel.

Nou dat was het dan. Ik heb net een vriendin gebelt en alles vertelt wat er de afgelopen week met mij gebeurd is. Nu is het toch ECHT. Gek, net of als je het aan niemand vertelt het allemaal zal verdwijnen. Huilen aan de telefoon, gechokte vriendin aan de telefoon. Hoe kan dat nou? Wat wil hij nou? En dan besef je het ineens, het is over. Zo hard voor jezelf. Geluk heb ik een hele lieve vriendin die dit goed opvangt maar...ik voel me echt heel slecht. Vaanf 11 uur vanochtend was hij weet on-line, ik wil ook niet met hem praten, wil even helemaal niks. Zit dan te staren naar dat poppetje, afvragend of hij ook naar mij zit te staren en wacht tot ik wat schrijf.

Nou eindelijk ben ik klaar met de brief naar hem, ik ben er de hele week me bezig geweest. Maar nu is ie dan af, in een envelop ligt hij te wachten in mijn la. Ik denk dat ik hem nog even niet wil opsturen, misschien beter om daar nog een aantal dagen, weken mee te wachten? Nu ik die brief vanaochtend terug lees, zie ik heel duidelijk dat ik hem voor het eerst vertel wat ik eigenlijk allemaal fout heb gedaan in onze relatie, dat heb ik voorheen nooit gedaan. Het is een hele duidelijke en eerlijke weergave van mijn gevoelens. Ik hoop dat hij contact met mij opneemt als hij deze gelezen heeft, wie weet? Nogthans zit ik de hele dag tegen dat groene poppetje van de msn aan te kijken, hij heeft nu ook wel door dat ik niet met hem wil praten...anders had ik dat wel gedaan.