Valentijnsdag, ik krijg een e-card van je met de tekst: ik mis je heel erg. Meer niet. Wat wil je nou toch, is de vraag die me al dagen bezig houd. Eigenlijk ben je al jaren uit mijn leven, maar niet uit mijn gedachten. Verstandelijk weet ik heel goed dat ik geen contact met je moet opnemen, grote kans dat als ik je vraag waarom je dat kaartje gestuurd hebt, je zegt: zomaar...

Maar alleen bij het horen van je stem zal ik denk ik weer aardig van slag zijn. Alleen al bij een e-card met 5 woorden ben ik al van slag, laat staan een gesprek. Maar er is een gemeen stemmetje in me hoofd die zegt: maar stel dat het wel iets anders is, dan kun je jezelf wel voor je kop slaan dat je niet hebt gereageerd. Het enige antwoord wat ik daarop heb is: dat weet ik zo net nog niet, of ik mezelf daar voor me kop zal slaan. Hoewel dat er niet met veel overtuiging uitkomt.

Na zo'n lange tijd was daar toch ineens het gemis van mijn ex dit weekend. De leuke dingen die we hadden miste ik niet eens, maar we konden het wel over hele serieuze dingen hebben. Dit weekend had ik gewoon echt even je steun heel hard nodig. De moord op de vrouw en haar dochters is in mijn straat, en telkens als ik vanuit mijn tuin naar buiten kijk zie ik daar de knuffels, de bloemen en zie kaarsen branden en wordt er weer aan herinnerd.

Hoe rot je me misschien ook altijd behandeld hebt, ik had gewild dat je er weer even voor me was.

Jij wist hoe ik in elkaar zat, misschien soms een heel grote mond, maar ook een heel klein hartje. Jij had geweten hoe ik me voelde.

Alles komt nu wel heel dichtbij.. nog 9 dagen dan is het zover. Vakantie en confrontatie. Het blijft heel moeilijk om die twee los van elkaar te zien. Het ene moment is er het heerlijke idee dat ik op vakantie ga, maar gelijk daarachteraan ook weer de gedachten dat we elkaar nog 1x gaan zien. Ik heb helemaal geen zin meer om dat obstakel te zien. Als ik haar zie, zullen er bij mij wel weer herinneringen boven komen. Dat zullen wel niet de leuke herinneringen zijn, maar telkens toch weer het einde. Nooit heb ik zo een hekel aan een ex gekregen als aan jou. En je moet toch heel wat in huis hebben als je me zover wil krijgen. Nou het is je gelukt, heel knap.

Heel lang heb ik niks meer in me dagboek geschreven. Met een paar van jullie heb ik nog wel eens contact, maar hierbij weer eens een klein berichtje van mij.

Het is inmiddels zo'n 3 maanden geleden dat mijn ex en ik elkaar hebben gezien en gesproken. Het gaat ook veel en veel beter met me. Het is nu wachten op nog 1 confrontatie. Vorig jaar oktober boekte ik met 7 vrienden een reis naar Florida. In februari hoorde mij ex dat zij ook naar Florida moest voor haar werk/studie. In die tijd hadden we nog contact, vandaar dat ik weet dat we in hetzelfde vliegtuig zitten. Een heel verkeerd lot uit de loterij.

Het ging de laatste tijd even beter totdat ik vandaag een mailtje kreeg. Je kent het wel zo'n heel oppervlakkig mailtje waar je ook echt helemaal niets aan hebt. Ik dacht dat ik op de goede weg was, maar heb dus een enorme terugslag te pakken vandaag.
Ik zit weer antwoorden te zoeken op vragen... terwijl ik zou moeten accepteren dat ik die vragen toch niet beantwoord krijg.

Ik weet het allemaal wel, maar op dit moment lukt het me niet om mijn gedachten te verzetten.

Deze week maar eens wat minder aan mijn ex gedacht. Had een goede afleiding, moest namelijk naar de kaakchirurg. Ik heb de afgelopen tijd heel wat afleidingen gezocht, maar dit blijkt toch de beste te zijn. Is trouwens geen advies naar anderen om dit ook maar te gaan doen, want het is niet DE oplossing. Aangezien praten nu ook bijna niet gaat, (je bent haast niet te verstaan) komt dat ook mooi uit.

Ook het mailverkeer ligt op dit moment stil tussen ons. De momenten dat ik er rationeel over kan denken, is dit ook mischien wel de beste oplossing.

Er zijn ook nog steeds momenten dat ik nog contact met je wil opnemen, maar heb ook eigenlijk geen idee wat ik wil zeggen of schrijven. Vragen van me kun je toch niet beantwoorden en gesprekken over hoe het weer is, daar heb ik geen zin in.

Nou wat hebben we weer een lol vandaag. Het weekend komt eraan, en dat is geloof ik iets waar je naar uit moet kijken, toch? Het zal allemaal wel.. Vroeger waren de weekenden leuk, nu lijkt het niet meer dan andere dagen. Morgen nog een verjaardag ook, en dan moet je daar weer met een vrolijk gezicht geen rondlopen. Aan de buitenkant zal er niet veel te zien zijn, moet dus morgen weer toneel gaan zitten spelen. Vragen, zoals hoe gaat het met je? Zullen wel weer beantwoord worden met 'goed hoor'. Goh, wat gaat het toch goed.

Ben in ieder geval vandaag zover dat ik geen contact wil opnemen met me ex. Gesprekken gaan stroef, mailtjes zijn oppervlakkig en ik heb eigenlijk geen zin om weer een 'klap in me gezicht te krijgen'. Als ik in moeilijke vraag stel dan krijg ik geen antwoord of duurt het een paar dagen voordat ik antwoord krijg. Ik wilde mischien wel een vriendschap behouden, maar zelfs dat lijkt gewoon onmogelijk. Ik raak je nu niet alleen als partner kwijt, maar ook nog eens als vriendin. Alles is kapot gegaan. We waren zulke goede vrienden, was de vonk maar nooit overgesprongen. Die 2 jaren waren echt mooi, maar nu hebben we helemaal niets meer. We proberen nog te kijken wat er te redden valt, maar eigenlijk weten we dat het niet gaat lukken.