http://soundcloud.com/mattelation/wankelmut-one-day-matt-elation-end-of-...

Verslagen. Ik voel me verslagen. Door het verdriet. Ik heb gevochten. Maar Verdriet heeft gewonnen. Zes weken heb ik alles gegeven om 'goed' te leven. Gegeten, gekookt, mensen gezien, gesport, opgeruimd, aan school gewerkt, gehuild, gelachen, nog meer gehuild, mezelf uit de depressie gesleurd door aan school te gaan werken... Het mocht allemaal niet baten. Verdriet heeft gewonnen. Na twee dagen in bed doorgebracht te hebben, kom ik er niet meer uit. Ik wil hier het liefst blijven. Helaas kan ik me dat niet veroorloven. Ik moet werken en heel veel doen voor mijn aankomende reis.

Is dit het waard? Dat vroeg me net iemand. Nee, niemand is het waard dat ik me zó klote voel.. Maar ik kan het niet omdraaien. Ik haat dit gevoel. Ik haat het. Boosheid, verdriet - ik kan het allemaal aan. Maar niet dit depressieve gevoel. Niets voelen, alleen die zwarte deken. Nergens van genieten, alleen die zwarte deken voelen. Niemand is het waard dat ik niet meer geniet.. Toch is het zo! Zo moe.. Zo moe.. Mijn rationele gedachten komen niet meer door de mist heen. Ik ben zo bang dat dit heel lang gaat duren. Ik weet dat ik er anders mee om moet gaan.

Ik heb het vetste carriere gesprek ever gehad, beste wat me kan overkomen en het is allemaal te gek. Maar zit hier nu alleen maar te janken in de trein omdat het zo alleen voelt zonder hem. Gaat dit nu altijd zo zijn?

Ik kan gewoon niet stoppen met huilen. Heb steeds paniekaanvallen van verlating. Ik mis het allemaal zo. Alles! En hij niet...