Ben in een regelrechte soap beland, Wysteria lane a la desperate houswives. Wat een oppervlakkigheid.

Het is alweer bijna 2,5 maand geleden dat het uit is met mijn vriend, heb precies een jaar met hem gehad. Vlak voor kerst is het uitgegaan. Niet de allerleukste periode dus. Na nare ervaringen met relaties en liefdesverdriet (vreemdgaan, gevoel is weg, tja de bekende verhalen?¢‚Ǩ¬¶) in het verleden dacht ik, dit keer doe ik rustig aan, loop ik niet te hard van stapel en het overkomt me niet nog een keer dat iemand mij pijn kan doen. Maar helaas ook dit keer doet het verschrikkelijk veel pijn, het gepieker, geanalyseer en het gemis lijk ik maar niet te kunnen stoppen. Ik lijk wel geobsedeerd door hem. En waarom?

Ruim anderhalf jaar geleden heb ik hem leren kennen bij een survival. Aanvankelijk vond ik hem niet eens zo leuk, maar het gevoel groeide langzaam, wilde niet te hard van stapel lopen. Het was te mooi om waar te zijn een piloot die betrouwbaar, oprecht, zorgzaam, huiselijk, lief, attent, grappig etc. was. Voor mij gevoel ging het allemaal ook veelste snel. Na een maand vroeg hij me al mee naar zijn ouders, na twee maanden zei hij dat hij van me hield, na 3 maanden wilde hij al met me samenwonen in zijn nieuwe huis, na vier maanden zei hij dat hij kinderen met me wilde en met mij oud wilde worden.
Het ging allemaal erg goed, hij was de helft van de tijd in het buitenland, maar als hij er was dan deden we veel leuke dingen samen?¢‚Ǩ¬¶. én met zijn familie. Al vanaf het begin was het me duidelijk dat hij een hechte band met zijn familie heeft, met name zijn moeder (huisvrouw), maar ik zocht er niks achter. Misschien kwam het ook omdat hij zoveel van huis was en dat hij het daarom wilde combineren, maar het leek op een gegeven moment dat ik niet alleen een relatie met hem, maar ook een relatie met zijn familie had. Ze gingen geregeld mee naar activiteiten waarvan ik dacht dat we samen naartoe zouden gaan.
Op zich vond ik het helemaal geen probleem, kom ook uit een hechte familie en deed leuk mee. Aangezien we zelf in de randstad wonen, bleven we daar geregeld het hele weekend in Brabant en draaide ik mee in het huishouden (ja dat werd van me verwacht). Ook respecteerde ik het dat hij (28!) liever met zijn moeder winkelt voor zijn kleding (zij betaalde alles), dat zij de meubels voor hem uitzocht, dat hij met zijn ouders op vakantie gaat, dat zijn ouders meegingen naar (pop)concerten, dat hij met zijn schoonzusje ipv vrienden naar een dance feest gaat, dat hij alles over onze relatie met zijn moeder deelt etc etc Echt werkelijk alles deed hij met zijn familie. Ben zelf een zelfstandige meid, veel van dit soort dingen deel en doe ik met vrienden. En in mijn omgeving (vrienden, kennissen, collega's) heb ik het ook nooit zo extreem gezien. Ja, hij was duidelijk een moederskindje. Hij had een handjevol vrienden, daar gingen we weleens mee uit eten en sporten, verder niets.
Anyway je houdt van iemand, neemt dit voor lief en probeert te integreren in zijn familie en een goede schoondochter te zijn. Ik dacht echt dat ze me ook aardig vonden. Zijn moeder zei geregeld tegen mij dat zijn vorige vriendin een kreng was (dat zeg je trouwens toch niet tegen je nieuwe schoondochter?¢‚Ǩ¬¶). Hij heeft het uitgemaakt met zijn ex omdat zijn moeder op een gegeven moment heeft gezegd dat zij er niet meer in kwam, ook al zegt hij dat dat niet de reden was dat hij het met haar heeft uitgemaakt, hij hield gewoon niet van haar?¢‚Ǩ¬¶
Zag daardoor nog niet dat ik continue steken onder water kreeg van zijn moeder.
Toen ik een keer allen samen met hem een broek wilde kopen, wat zijn moeder niet leuk vond, kwam zij naar mij toe waar hij niet bij was en fluisterde me in dat ik vooral geen ribbroek moest uitzoeken voor hem, want dat vond hij niet leuk!? Ik bedoel, als dat zo is, dan kan hij dat zelf toch wel tegen mij zeggen? Hij is een volwassen vent.
Tot we op een zondag half december na kerstinkopen in Dusseldorf naar de verjaardag van zijn moeder gingen. Toen alle gasten weg waren begon de ellende. Eerst begonnen ze tegen hem te schreeuwen, waarom hij nota bene niet eerder thuis was gekomen om de verjaardag van zijn moeder te vieren (we waren er om 13.00 's middags!). Maar dit was slechts een aanleiding. Toen kwam zijn moeder naar mij toe en zei dat ze een appeltje met mij te schillen had. Echt, ik ben voor rotte vis uitgemaakt door zijn ouders en ze hebben tegen mij staan schreeuwen! Dat ik geen normen en waarden had, slechte opvoeding, dat ik mijn drs-titel van jan doedel heb gehaald en ze spraken over ?¢‚ǨÀúmulti-culturele' verschillen (mijn ouders zijn van niet-Nederlandse afkomst). Ik kon alleen maar huilen en nauwelijks een woord uitbrengen. Ik ben maar op de gang gaan staan zodat ze konden afkoelen, werd er door zijn vader geroepen dat ik een lafbek was en niet voor mijn mening meer durfde uit te komen! Ik heb het allemaal aangehoord. En hij, hij deed niks. En waar draaide het allemaal om? Dat ik durfde te zeggen dat ik zijn broek niet mooi vond. Dat ik mijn mening durfde te geven toen we meubels voor hem gingen kijken, terwijl zijn moeder nota bene letterlijk vroeg wat ik er van vond. Nee, ik had moeten aanvoelen dat ik dat niet eerlijk had mogen zeggen. Wat is dit voor bekrompenheid? Zijn familie, zgn van goede huize, had het over mijn normen en waarden? Zijn vader is nota bene notaris, juist van zo'n respectabele man moet je redelijkheid en rechtvaardigheid kunnen verwachten, hij had niet mogen uitvallen tegen zo'n jonge meid. Ik voelde me machteloos!
Bij hem thuis aangekomen zei hij dat hij het erg vond voor mij en daarna begon hij zelf te huilen als een kind en vroeg zich allen nog maar af waarom zijn ouders hem steek lieten. Ik vergat meteen mijn eigen sores en vond het erg voor hem en ontfermde me over hem. De volgende dag heb ik zijn moeder een mail gestuurd (hij durfde zelf niet), waarin ik vertelde dat we erg gekwetst waren, het niet begrepen en veel van elkaar hielden. Dinsdag hebben we nog ons 1-jarig jubileum gevierd en woensdag belde hij me op werk op. Dat hij zijn moeder 2 uur aan de lijn had gehad en dat hij 's avonds niet meer met me mee wilde gaan naar een award uitreiking voor werk en dat hij met me wilde praten. Wist meteen hoe laat het was en heb meteen vrij genomen om naar hem toe te gaan. Toen ik bij hem thuis aankwam stonden al mijn spullen al in de gang, ik stond helemaal versteld. Ik vroeg waarom? Hij zei dat ik berekenend was, dat de schellen nu van zijn ogen zijn gevallen. Ik zag zijn moeder als concurrent en was negatief over hem. Zijn moeder en broer hebben hem dat doen inzien. Ik heb meteen mijn spullen gepakt en ben weggegaan. Kon het niet aanhoren.
Sindsdien ben ik er kapot van. We hebben nog met elkaar gemaild, maar hij wijst continue met de vinger naar mij, ik was negatief, ik zag zijn moeder als concurrent????? Nooit in me opgekomen. En hij en zijn familie hadden niks fout gedaan.
Toen ik een paar weken later overtijd was, heb ik hem in paniek opgebeld. Later bleek er gelukkig niks aan de hand was. Hij was ook opgelucht, maar week later eiste hij van me dat ik een doktersverklaring ging halen of voor zijn neus een zwangersschaps test moest doen, hij geloofde me niet. Ik weigerde dat, toen heeft hij uit wraak een mail gestuurd naar mijn vrienden, kennissen en werk waarin hij mij puntsgewijs zwart heeft gemaakt, onder het mom van zijn kant van het verhaal.
Echt waar, het doet me nog steeds pijn om dit van de man te horen van wie ik zoveel houd. Elke dag huil ik nog om hem, denk ik aan hem. Denk terug aan alle leuke dingen die we samen hadden, onze toekomst. Ik lijk wel geobsedeerd door hem en raak steeds verder in de put. Heb er met een vele vrienden/familie en zelfs psycholoog over gehad, stapels boeken gelezen, dagboeken vol geschreven, mezelf vermand en ben leuke dingen gaan doen, een grote reis geboekt. Maar niets lijkt te helpen. Vraag me continue af waarom. Het ging zo goed tussen ons. Mijn familie en vrienden zien het met lede ogen toe en missen de vrolijke en sociale meid die ik eerst was. Ze snappen niet dat ik niet inzie dat hij het echt niet waard is. Soms zie ik het wel, maar vaak zie ik alleen zijn positieve kanten, waardoor ik het nog moeilijker kan loslaten. Word soms echt moe van mezelf, ik lijd er zowel fysiek als lichamelijk onder.
Gelukkig ben ik geen vreemde eend in de bijt en vind ik hier op dit forum veel herkenbare dingen. Hopelijk helpt het een beetje om mijn verhaal te delen op deze site.