Hoi allemaal,

Ik heb al eerder een blog geschreven over de relatie hiervoor, maar heb nu (alweer) liefdesverdriet, dit keer over een andere jongen.
Ik heb een paar van jullie blogs gelezen en heb gemerkt dat ik hier nu al steun uit haal. Ik weet wat ik in deze situatie moet doen, maar het voelt zo tegennatuurlijk en soms is het lastig om met je hoofd en niet met je hart te denken..

Hier mijn verhaal. Na mijn vorige relatie was ik totaal niet op zoek naar een nieuwe relatie. Bij het uitgaan ontmoette ik hem, hier zal ik hem Cas noemen. We raakten in gesprek en konden het heel goed met elkaar vinden, maar ik was nog wat terughoudend. Uiteindelijk wilde hij vrijblijvend met elkaar afspreken om elkaar beter te leren kennen, het was niet zo'n type dat alleen maar met je in bed wil duiken. Na de eerste paar dates was het voor mij wel zeker: hij is het. Toch bleef ik een beetje afstandelijk, omdat ik voor mijn gevoel na mijn vorige relatie mentaal niet sterk genoeg was om een nieuwe relatie aan te gaan. Het gekke was dat Cas, over wie ik later van alle kanten hoorde dat hij nooit een relatie aangaat, na een week ook al wist wat hij wilde: een relatie met mij. Na een tijd was het aan en we hadden het goed samen. Veel gedeelde interesses, heel veel lachen, elkaar tegenkomen bij het uitgaan, het was echt heel leuk en fijn tussen ons.
Ik ben jong (20) en kwam erachter dat ik zwanger was. Hij, 3 jaar ouder, kon hier niet mee omgaan. Ik wist niet of ik het kind wilde houden en kwam er ook pas laat achter dat ik zwanger was, pas na 8 weken. We hadden weinig tijd om te kiezen tussen houden en abortus. Hij gaf aan dat hij dacht dat hij geen goede vader kon zijn, dat wij samen ook nog geen stabiele relatie hadden en dus geen goede ouders konden zijn. Hoe moeilijk het was voor mij, kon hij moeilijk tot niet begrijpen. Voor hem was het gewoon een ding "weghalen" terwijl er bij mij al wat meer gevoel bij kwam spelen. Hij wilde er niet met me over praten en gaf aan dat ik zijn leven zou vernielen als ik het zou houden. Hij zou bij me blijven, omdat hij niet wilde dat zijn kind op zou groeien in een gebroken gezin, maar zou het kind toch niet willen.
Toen we nog in het proces van "houden of niet?" waren, logde ik in op facebook. Hij had zich eerder aangemeld op mijn laptop en stond nog ingelogd. Normaal ben ik helemaal niet van het neuzen, maar ging toch naar zijn berichten. Daar zag ik berichten van een meisje, waarin stond dat ze elkaar ontmoet hadden bij het uitgaan en dat ze aan het kijken waren wanneer ze met elkaar af konden spreken. En ik was zwanger! De mailwisselingen vonden plaats toen hij al wist dat ik zwanger was en hij had haar ontmoet toen we al bij elkaar waren. Toen ik hem hiermee confronteerde, ontkende hij eerst, maar toen hij wist dat hij het niet meer kon ontkennen gaf hij het toe. Het meisje bleek een meisje te zijn waarvan hij zei dat hij haar kende van school: een leugen. Ik was woedend en vooral verdrietig en het ergste vond ik dat hij hierbij geen berouw of besef had van wat hij gedaan had. Erger nog: hij wilde nog steeds met haar afspreken om "gitaarlessen" te krijgen. Ik zei dat ik de relatie niet meer wilde als hij contact met haar had en vroeg hem het contact te verbreken per sms (want haar nummer had hij natuurlijk ook al). Hij deed dit en liet me de sms zien, maar later kwam ik erachter dat hij er een mail achteraan gestuurd had met dat ik "geflipt" was en hem gedwongen had om het contact te verbreken.
Toen ik erachter kwam dat hij die mail had gestuurd, heb ik het uitgemaakt en heb ik zelf gekozen voor een abortus. De situatie was te heftig om een kind op de wereld te brengen en ik was er al een beetje achter wat voor jongen het was.
Op de dag van de abortus, belde hij me op om te vragen hoe het met me ging. Ik was verdrietig, boos en hij gaf aan dat hij op een leuk gesprek had gehoopt (op de dag van mijn abortus?!). Hij had bijna tentamens en gaf aan dat dit teveel stress aan hem gaf en dat hij tot na zijn toetsen geen contact met me wilde. De abortus en ruzies kwamen mij ook niet echt uit, ik had ook tentamens en heb ook niet voor de timing gekozen.
Hier is hij later op terug gekomen en heeft geprobeerd mij te ondersteunen in mijn proces. Ik was en ben emotioneel afhankelijk van hem geraakt, omdat ik zo graag wilde dat hij er voor me was en dat we er samen doorheen zouden komen.
Tijdens de maanden die volgden kwam ik er weer meerdere malen achter dat hij tegen me loog en heeft hij me op de momenten dat het moeilijk werd meerdere malen in de steek gelaten.
Toch zei hij graag dat het hem speet, dat hij in therapie wilde gaan, dat hij er voor mij wilde zijn, dat hij er samen doorheen wilde komen. Dat lukte op een gegeven moment ook, we konden een mooie balans vinden.
Totdat ik erachter kwam dat hij weer achter mijn rug om contact zocht met meisjes en hierover loog. De dag voordat ik erachter kwam, had hij me in een ruzie geduwd, waardoor ik nu nog steeds last van mijn schouder en enkel heb.
Dit zorgde ervoor dat ik ontzettend boos werd en de meest erge dingen tegen hem zei: dat ik hem haatte, dat ik hem eens zou laten voelen hoeveel pijn hij mij gedaan had, dat ik naar de politie zou gaan omdat hij me aangeraakt had. Hier had ik meteen spijt van en ik wilde mijn excuses aanbieden, maar gisteren nam hij de hele dag niet op en reageerde niet op mijn smsjes. Het enige smsje dat ik op een gegeven moment kreeg was dat hij mijn spullen naar het huis van mijn ouders gebracht had en dat dit het laatste was dat ik van hem zou horen.
De hele dag was ik in paniek, mijn hart was aan het kloppen alsof ik een marathon aan het lopen was. Het kon toch niet zo zijn dat na alles wat er gebeurd is, hij mij op deze manier liet stikken? Nu het zo moeilijk was! Na alle keren dat hij mij pijn deed, gaf ik hem telkens de kans om op zijn minst zijn excuses aan te bieden, om nog een laatste zegje te hebben.
Ik heb altijd goed contact met zijn moeder gehad en ik heb haar gesmst of zij misschien wel contact met hem zou kunnen krijgen. Ze gaf aan dat het 'naar omstandigheden' goed met hem gaat en dat hij zijn toetsen moet halen en dus geen contact wil. Ik vind dit nog steeds ontzettend egoïstisch. Ze zei dat ik hem een brief kon sturen en dat hij hierop zou antwoorden. Ik heb hem een e-mail gestuurd waar hij niet op gereageerd heeft, ik denk ook niet dat dit gaat gebeuren. Ze gaf aan dat contact té emotioneel en te pijnlijk is. Ze kwam wat koeler over dan normaal en ik weet dus niet hoe hij het hele verhaal verteld heeft, of ik in dat verhaal heel slecht uit de verf kom en vind de hele situatie gewoon niet eerlijk. Ik heb niet het gevoel dat mijn gevoelens serieus genomen worden. Het enige dat ik wil is een kans om het op een normale manier af te kunnen sluiten. Nu wordt er alleen rekening gehouden met zijn toetsen en zijn verdriet, alsof hij het slachtoffer is!
Ik heb hem net een sms gestuurd met dat ik had gehoopt dat hij nog een laatste gesprek had gewild of was aangegaan, maar dat ik nu besef dat dit er niet in zit en ik mijn pogingen om met hem in contact te komen staak.
Ik weet dat ik meer verdien dan dit, maar ik kan gewoon niet tegen het onrecht.
Ik weet dat ik geen contact meer met hem op moet nemen, maar het is zo lastig. Ik zal het ook niet doen, maar verkeer ondertussen de hele tijd in een soort angstige staat. ik denk dat ik pas rust kan hebben als ik hem gesproken heb. Als hij ook een klein beetje respect naar mij toe zou tonen. De tips om lekker veel leuke dingen te gaan doen met vrienden, helpt bij mij niet zo. Ik kan het moeilijk maskeren wat ik nu voel en voel me hier uiteindelijk alleen maar ellendiger door.

Maargoed, dit is dus mijn verhaal. Bedankt voor het lezen..

Liefs,

Alissa