Er zijn momenteel 0 gebruikers en 5 gasten online.
Dag 2
De nacht is eens snel voorbij getrokken omdat deze zeer kort was.
Het was leuk bij de vrienden. De gedachten waren niet bij haar, of toch amper. Rustig in het hoofd. Iets waar we allen zo naar verlangen, maar zo moeilijk is als je met LDVD zit.
Helaas.
Er was ook nog een andere reden dat de nacht voorbij gevlogen was.
Zij kwam langs in de vooravond. Zij liet mij weten mij nog eens te willen spreken. Nog iets dat moest afgehandeld worden, iets dat ze me moest geven.
De smoes aanvaard en het banale dat moest afgegeven worden, werd afgegeven.
Maar dat was bijkomstig. Iets afgeven duurt geen 2uur. Zeker niet als het om de prul gaat die moest afgegeven worden.
Zeer rustig het ontvangst. Geen opdringing aan mijn zijde. Na de vragen waarom ze persé langs wou komen, kwamen de handelingen.
Kort samen gevat eindigde dit op een manier waarop mensen geen afscheidsgesprek houden.
Het was te intens, niet emotioneel, maar liefdevol. Het intense verlangen naar die ander. Passioneel kussen en aanraken.
Nee, niks terug te vinden van een nuchter en bewustmakend gesprekje...
Moet ik dan denken dat mensen het op die manier beëindigen? Nog eens alle passie en emotie op tafel gooien. Je nog eens volledig laten gaan, en dan niks meer?
Haar excuus was dat het nog dit nog niet gedaan was tussen ons.
Dat we elkaar nog zeker zouden zien.
Heeft haar gesprek met de psycholoog dan niks duidelijk gemaakt? Is het iets dat zij moet dan van de psycholoog? Omdat haar gevoel naar mij zo groot is, dat het niet gezond zou zijn om dat zo maar los te laten?
Vreemd dat we 's middag een zéér duidelijk telefoongesprek hadden, duidelijk dat er geen contact meer kan zijn. Dat het niet meer mag. Niks.
En dan plots 's avond afgesproken.
Ze beweerde dat haar psycholoog gezegd had dat zij vol voor mij moet gaan als haar gevoel zo intens is.
Ze wil dit nu testen door een paar weken niet meer te proberen afspreken. Als haar dat lukt, dan weet ze dat ze me niet genoeg mist.
Lukt het haar niet, ... Ja, wat dan?
Ik vat het niet meer.
Nooit gedacht dat deze tekst er zou staan bij mijn tweede dag, zeker na gisteren.
Zou wel eens willen lezen of anderen iets dergelijks hebben meegemaakt.
Op naar dag 3 dan maar, of hoe ik het beestje ook moet noemen
- nico_nico's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@Nico en het verstrijken der dagen
Oh, Nico, wat vind ik dit ingewikkeld worden...... Ik blijf geloof ik bij wat ik je bij eerdere blogs aanraadde, jij moet hier voorlopig wegwezen! Laat haar alleen, laat haar met rust! Zij heeft die ruimte nodig, ook al schreeuwt ze om aandacht. Er zit bij haar een enorme hoop twijfel en onrust, en jij kan daar geen enkele rol bij spelen. Sterker nog, ze sleept je mee in deze onrust, in haar twijfel. Jij bent overduidelijk nog wel geinterresseerd in haar, en zij kan bij jou aankloppen om dingetjes door te spreken, en zij kan jou nog steeds enorm raken! Anders zou jij niet zo'n moeite hebben om de breuk te boven te komen.
Het probleem zit er niet in dat jij geen interesse zou hebben, het probleem zit er niet eens dat zij geen interesse zou hebben, het probleem zit er in dat zij op het moment in een periode van zeeeeeeer enorm grote twijfel zit, en er daarom niets stabiels kan groeien. Eerst moet zij die twijfel te boven komen, en dat moet zij zelf doen. Over een maand of drie moeten jullie maar eens gaan praten. Maar voor die tijd, is het in mijn ogen voor alle partijen, ook voor jou, maar ook voor haar, beter om weg te wezen. En met wegwezen bedoel ik vrij volledig wegwezen. Niet op haar reageren, niet stiekem hopen dat het allemaal goed komt. Allemaal stappen die pas veel later weer eventueel ter sprake mogen komen. Nu moet zij haar eigen puinhopen opruimen, zonder dat jij daar een rol bij speelt. Denk ook aan het beeld dat jij nu de redder bent voor de prinses in nood (zie ook Daan73 en antwoord van Torn). Dat geeft je op geen enkele manier een basis voor een stabiele relatie....
Echt, voor jouw welzijn en het hare, wegwezen hier. Meldt haar desnoods dat je over drie maanden kontakt met haar zal opnemen, om te kijken of jullie verder kunnen en wat hebben. Alle kontakt voor die tijd leidt in mijn ogen linea recta naar een enorme breuk.....
Maar, misschien een beetje herhaling van opmerkingen die ik al eerder tegen je maakte.....
Twijfel en loslaten
Dag Waterman,
Wat jij zegt is wat iedereen zegt: Loslaten.
Het is iets dat hier altijd wordt aangeraden!
Altijd zeggen mensen dat je geen contact meer mag zoeken. Dat je de andere ruimte moet geven.
Dat je de andere tijd moet geven.
Maar de meesten(of is dat niet gewoon iedereen hier
) blijven zich vastklampen aan hun "ex".
Ze geven het geen ruimte. Ze verstikken de situatie.
Men denkt dat door los te laten men de andere verliezen zal. Het "uit het oog, uit het hart" idee.
Maar zelden of nooit is het gelukt op die manier(vastklampen).
Men verliest de ex hierdoor.
Zijn er hier mensen die het omgekeerd hebben gedaan?
Die het effen hebben losgelaten, en die zo tot een betere oplossing zijn gekomen dan het verliezen van de ex?
Ik zou die blog wel eens willen lezen. Dus als men die kan geven: thx!
Het punt is dat ik dat wel doe. Of probeer los te laten. Het is niet de eerste keer dat dit van haar voorgesteld wordt, om te stoppen.
Maar ze kan me niet loslaten.
Het idee mij te verliezen is ondraagelijk, zegt ze. Ze kan niet functioneren... Daarom gaat ze nu naar de psycholoog.
Zoals ik zei, heeft ze gisteren voorgesteld om geen contact meer te willen: NIKS.
Maar komt ze 's avonds wel gewoon langs, omdat het binnen haar mogelijkheden lag. (en ik laat het toe, ik weet het)
Maar moet ik dan zeggen dat het niet meer mag? Dat ze moet beslissen wat ze wil?
Ze weet wat ze moet doen, maar kan het niet. (is bijna niet te geloven dat ze het niet kan, maar waarom zou ze dit anders doen)
Het is ongelooflijk moeilijk om te weten(hopen?) dat zij opnieuw contact zal opnemen. Dat ik het in feite niet afsluit.
Moet ik het dan zelf beslissen? ?
Ik hoop dat ze het zelf kan, ze heeft een deadline ingesteld van een paar weken. Maar ik weet ook als ze daar over is, dat het een grote stap vooruit is, en dat er dan progressie zit in het verwerken.
Maar weken wachten? Tja, ik kan niks anders doen.
En ondertussen kan ik maar proberen het te verwerken. Lukt het mij, dan is dat goed. En dan kan ik zelf ook beslissen wat ik binnen enkele weken doe.
Maar dit klinkt als een illusie. Het is gewoon uitstellen.
Ik voel dat ook wel...
*zucht*
Waarom is het gemakkelijk om te zeggen wat een ander moet doen, maar zo moeilijk als je het zelf moet doen?
mvg,
Nico
@nico_nico
Ha Nico,
ik hoor het, ik zie het, ik herken het....... Loslaten lijkt het moeilijkste te zijn wat er is. Maar je ziet zelf ook in dat het vastklampen leidt tot verstikking en tot verlies van ex. Tot een enorm ongezonde situatie.
Zoals ik je lees, is zij enorm aan jou vastgeklonken. Maar, zoals ik het lees, zit jij ook zeker enorm aan haar verklonken. Maar maar half zoveel als zij. Maar bij jou zit er nog ratio achter, bij jou zit er nog 'objectieve kijk op de zaak' en enige relativering. Je WEET wel wat het verstandigste is, het lukt je gewoon (nog) niet. Maar jij WEET ook dat het in beider belang en bestwil is om eerst de relatie van ex met ex af te ronden. Ik hoop voor jou dat het je lukt haar dat duidelijk te maken, en haar duidelijk te maken dat alleen daarna de ruimte ontstaat om te kijken wat jullie aan elkaar hebben. Zoals je zelf zegt, en zoals je zelf ook ziet, dit verstikt alles! Dit moet jij absoluut niet willen! Jij moet dingen gaan regelen, zodat er ruimte komt. Je kunt dit niet aan haar overlaten. Dan moet zij haar relatie met ex gaan regelen. Jij hebt daar verder niks mee te maken, jij hebt daar niks te zoeken. Je weet het allemaal, he... je weet het....
Tsja, he.... buitenstaanders hebben het altijd iets makkelijker dan jij, als je er middenin zit. Probeer af en toe naar jezelf te kijken als ware jij de buitenstaander.
@Waterman
Dag Waterman,
Weten.
Tja, dat is het probleem niet. Alleen wil je niet loslaten omdat je het liefst bij die persoon wilt zijn natuurlijk.
Alleen maakt het je gek en geeft het je uiteindelijk toch een gevoel dat niet positief is: Je mist, het doet pijn, onaangenaam.
Dus de balans is dan uiteindelijk: Het korte contact en de lange pijn.
Elke keer opnieuw. Dan is het beter om te zeggen: Geef maar alle pijn die je kan hebben, en we ondergaan het gewoon.
We doen niks dat toch tot niks leidt, behalve de balans van pijn.
Waarom er energie in steken? Waarom denken dat vasthouden helpt, terwijl je dan toch terug pijn hebt.
Uitstellen.
Ik denk dat dit het enigste is dat men hiermee doet.
Dan proberen we het maar zo snel mogelijk. Dan hebben we het ook weer gehad.
Hopelijk moet het dan ook niet zo lang duren zoals velen hier op deze website.
mvg,
Nico
Nico, maak het kleiner
Nico, eigenlijk geloof ik dat ik ook iets anders wil zeggen. Ik geloof dat ik eigenlijk zeg: hou het klein, hou het beperkt. Hier en nu. Hier en nu is het geen goed idee om hiermee door te gaan. Straks en later, dat weet ik niet. Maar hier en nu moet je er echt mee ophouden, want het heeft nu geen schijn van kans. Jij gaat er aan ten onder, zij gaat er aan ten onder. Nu heb je ruimte nodig. En vooral: nu heeft zij ruimte nodig. Dat gaat alleen om nu. Dat gaat niet om later, dat is geen definitieve uitspraak. Maar dat is het nu leefbaar maken. Zoiets. Het gevaar is dan dat je stiekem blijft hopen, en dat niets afgerond wordt. Maar daar mag je je later ( zeer binnenkort
) mee bezighouden. Maar je hebt nu de neiging om het allemaal heel groot te maken. Als jij helemaal niks meer van je laat horen, komt zij nooit meer terug. Allemaal van die hele grote zaken, en hele definitieve keuzen. Terwijl ik ook zeg: dat weten we nog niet. Maar hier en nu is er ruimte en rust nodig. Dus hier en nu moet je die afstand maken. Blijft mijn opmerking over stiekem hopen staan. Pas daar mee op, he!
First things first. Maak het kleiner! Dat soort kreten!