Ook ik had vandaag een zware dag weeral... er zijn zelfs even tranen gevloeid. Ik voel echter dat ik sterk sta, ik voel dat ik op de goede manier aan het verwerken ben.

Maar ik voel ook dat ik elke dag sterker en sterker wordt, en elke dag dichter en dichter kom bij een toestand... waarin ik haar terug kan krijgen. Het is een gevaarlijke gedachte, maar ze zit weer te groeien...

Ik ben niet van plan een zoveelste charme-offensief uit te voeren, noch contact te leggen... maar ik weet dat we elkaar nog zullen zien, op feestjes, in situaties met gemeenschappelijke vrienden. En ik weet dat ik terug haar hart zal kunnen laten kloppen. Zeker nu ik mijn zelfzekerheid en mijn kracht aan het herwinnen ben.

Een sporadisch 'versieren'... een toevallig blijde en leuk wederzien. Dat is waar ik nu
op gok.

Ik heb net besloten dat ik even niet meer ga daten, noch flikflooien met andere vrouwen. Totdat ik deze nieuwe gedachten terug op een rijtje heb. Wil ik met haar eindigen..? De gedachte is terug mijn hersenkoker binnengeslopen... Ik vrees dat het antwoord een volmondige ja zal worden. Maar deze wens om met haar te eindigen zal ik niet meer toelaten te ontaarden in blinde hoop... neen, hoop is het vergif van het liefdesverdriet. Een vertrouwen in het lot, is een veel gezondere instelling. Het kan zus lopen, het kan zo lopen... ook al wil je enkel 'zus'... 'zo' zal ook wel niet slecht zijn!

Ik zit nu met de gedachte dat ik deze wens, om met haar te eindigen, niet dien na te jagen... maar eerder dat ik de tijd en het lot zijn beloop moet laten gaan.

Ik hoop voor haar dat ze ooit haar fouten zal inzien en terug naar mij toe zal willen komen, want ik weet met alle zekerheid, dat ik het beste ben wat haar ooit is overkomen, en ooit zal overkomen zijn. Ik hoop het voor haar, dat ze dit ooit zal inzien, want ik hoop echt uit het diepst van m'n hart, uit mijn onnoemelijk grote liefde voor haar, dat zij het ware geluk tegemoet loopt.

Ondertussen werk ik aan mezelf, en leer ik verder van mezelf houden, bouw ik mijn onafhankelijkheid verder uit, en zorg ik dat ik zo ontzettend sterk en zelfzeker sta, dat gelijk welke andere topgriet mij ook wel zou willen...maar laat me toe te vertrouwen, dat vooral zij mij dan terug zou willen.

If it's meant to be, it'll be. En als het niet moge zijn, dan zal hetgene wat zal komen ook wel bevredigend zijn.

Bevredigend... want een even diep geluk met een ander, dat zie ik momenteel nog steeds niet als realistisch... maar ik kan leven met 'bevredigend', wetende dat ik dit ultieme geluk heb mogen proeven, en zovele andere mensen hier nooit de kans toe hebben gekregen. Mijn relatie raakte m'n ziel in het diepste binnenste, en dat is een gevoel dat ik nooit of te nimmer vergeten zal. Ik ben daar dankbaar voor, en leef nu voort op grond van deze dankbaarheid... Ik leef in dankbaarheid, en met een vertrouwen in wat het lot bepalen zal.

Halleluja

Rodeo