Het wordt weer avond en het gevoel van eenzaamheid is weer vreselijk sterk. Wat ik ook probeer te denken of te doen, niets helpt om van de rotgedachten af te komen.
Het liefst had ik zelf gehad dat ok en niet mijn vrouw degene was die ergens anders naar toe was gegaan, dan had ik tenminste niet langer in dit rothuis met al zijn herinneringen en met nog zo veel van haar spullen gezeten.
Er staan zelfs nog heel veel schoenen van haar in de slaapkamer, iedere keer als ik de slaapkamer in loop kijk ik er tegen aan... maar ik kan ze niet weghalen, dat zou het besef alleen maar groter maken dat ze weg is.
Wat nog erger is is dat er nog een heleboel foto's van haar aan de muren hangen, die kan ik al helemaal niet weg halen!
Heb het wel gedaan, maar dat heeft nog geen dag geduurd en ze hingen er al weer. Ze is zo mooi...
Een prachtige vrouw en geweldig lief was ze ook nog eens altijd voor mij... hoe heb ik het in vredesnaam voor elkaar gekregen dat ze nu een hekel aan mij heeft???
Ik voel me de allergrootste idioot die er op de aarde rondloopt!
Nooit weer krijg ik zo'n lieve zorgzame en vooral mooie vrouw die ook nog eens heerlijk kon koken!!!
Nu eet ik bijna helemaal niets, al zes weken en 4 dagen...
Zo lang is ze nu al weg en zo lang voel ik me nu al de grootste klootzak die er is!
Gvd wat heb ik toch gedaan???!!!
Hoe kon ik haar nou zo behandelen??!!
Door mijn zware werk? Door de slechte financ?ɬØele situatie?
Dat is geen enkele reden om altijd maar chagrijnig te zijn als je zo'n fantastische vrouw hebt!!!! Verdomme!!!!!!!!
Iedere dag weer scheld ik mezelf voor alles uit wat er maar is, maar het helpt niets...
Ik kijk naar buiten en zie een stelletje lopen... hand in hand... ik haat ze! Zij kunnen er niets aan doen, maar ik wil niet zien wat ik niet meer kan! Ik haat mijzelf tot in het diepst van mijn hart...