Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
De ene hond vervangen door een andere ...
Vandaag was ze weer eens weg, naar een beurs deze keer ... In de voormiddag heb ik dan met mijn ouders aan de telefoon gehangen: haar slechte punten, waar ik tot nu toe geen opmerkingen over had gemaakt, eens opgesomd. Dat helpt eigenlijk redelijk goed om het verdriet naar de achtergrond te verdringen. Niet dat ik ze er niet meteen weer bij zou nemen, maar je beseft dan tenminste dat het niet alleen je grote liefde is die verdwijnt, maar ook een deel slechte punten.
In de namiddag fijn met de kleine gaan zwemmen, met de fiets naar het zwembad. Daarbij leer ik van hem dat mama al beloofd heeft dat hij een hondje krijgt als ze in het andere huisje wonen. Gezien ik zwaar allergisch ben, was dat hier geen optie.
Ze was veel vroeger thuis dan aangekondigd. Ik vraag haar dan ook of ze nu onze zoon al aan 't omkopen is met een hondje. Het antwoord was op zich wel gevat: "Tja, jij bent vervangbaar door een hond". Ze doet in elk geval goed haar best om mijn gevoelens te breken. Hou ik dit nog 6 maanden vol?
En dan de kleine slapen leggen, waarop hij, zoals vroeger vraagt: "groepsknuffel". Ik antwoord: "Jongen, als mama mij niet meer moet hebben, kan ik geen groepsknuffel aan met ons drie", waarop hij "mama, is het echt dat je papa niet meer moet?". En toen bleef het stil. Even dacht ik in een sarcatische opwelling om "Woef!" te zeggen, maar ik heb me kunnen inhouden. Eigenlijk had ik al zo niet mogen antwoorden, want nu zat hij er weer tussen ...
De liefde zit er nog bij mij, dat voel ik soms nog goed genoeg, maar er begint een venijnig laagje haat rond te komen naarmate ik begin te beseffen dat het inderdaad gedaan is ... Het iritante is dat m'n gevoelens van dag tot dag zo wisselen. Wie weet wat het morgen geeft ...
- GeslagenHond's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Het positieve is je zit al in
Het positieve is je zit al in een volgende fase van de verwerking, boosheid. Je beseft dat het echt gedaan is. Het is menselijk, maar dit helpt ook niet, mijn advies achterwege laten het venijnig gedoe. Zal het alleen maar verergeren, brengt niets bij en is dus zeer zeker geen oplossing. Schrijf al je venijnige opmerkingen op voor je verwerking, verstuur het nooit . Ik begrijp het, het is moeilijk, je bent kwaad. Maar achteraf zal je blij zijn waarom je het niet gedaan hebt!
Ik blijf het maar herhalen, blijf je waardig en respectvol gedragen. Focussen op jezelf, zoek afleiding. Schrijf alles op wat er in je hoofd opkomt, maar verstuur het nooit. En zeker niet naar je ex vrouw.
De fase van aanvaarding komt later wel, GEDULD.
En inderdaad e kind er buiten houden!!! Probeer de kleine uit te leggen dat mama en papa nog daar zijn voor hem, maar er nu voorlopig nog geen groepsknuffel kan zijn. Een kind is heel kwetsbaar en kan enorme gevolgen of impact hebben op zijn verdere toekomst. Hou er aub rekening mee!!! Zeer belangrijk, jouw eigen problemen mogen geen invloed hebben, ook al is je kind een stuk van jezelf.
Uiteindelijk komt het goed
Precies het zelfde meegemaakt en dezelfde gevoelens en ervaringen die jij beschrijft, de verwijten dat ik ik onverschillig was, geen initiatief etc, ik kon het niet bevatten dat mijn ex ons gezin en de goede dingen die we hadden wilde opgeven. Ze kreeg ook meteen een affaire etc,
Hoe pijnlijk en uitzichtloos de zaken er nu ook uit zien, met tijd komt alles weer goed er komt een nieuwe mooie levensfase vol met nieuwe verassingen. Het is normaal dat ver veel pijnlijke verwijten naar elkaar worden gemaakt jij (jullie) zitten vol met emoties, Achteraf totaal onbelangrijk, de vlam/spanning is er niet meer. Jullie zijn beide schuldig jij was onverschillig en lui en zij heeft jouw onverschillig en lui gemaakt, het gaat niet zo zeer om wie wat niet heeft gedaan maar dat jullie beiden dat hebben laten gebeuren.
Toen ik realiseerde en aanvaarde dat het niet meer goed zou komen, heb ik het contact verbroken juist om de vele pijnlijke verwijten naar elkaar toe te stoppen. De snelste weg naar een nieuw begin, emotioneel duurde het 3/4 jaar, met het nemen van de afstand zag ik ook net als jij nu langzaam haar (vele) slechte kanten en fouten want liedfde maakt blind en in de liefde accepteer je alles.
Wat mezelf betreft was inderdaad saai geworden, hard werken, het gezin, hond, huis, sociale verplichtinge, etc etc, langzaam was ik mijn eigen identiteit kwijt geraakt, ik was vergeten aandacht aan mezelf te geven (belangrijke les voor de toekomst) Ik ben nu weer de levenslustige, ondernemende, vrolijke tiener/student die ik lang geleden was, weer gaan sporten, nieuwe sociale contacten, professionele ambities waar gemaakt, mijn dochter vind mij fantastisch, en weer genoeg vrouwelijke interesses. Ben weer verliefd (tot nu toe onbeantwoord ), maar het gegeven op zich had ik een paar jaar terug niet voor mogelijk gehouden toen ik dacht dat de wereld voor mij tot stilstand was gekomen.
Het is pijnlijk en moeilijk en je zult nog vele moeilijke en pijnlijke momenten gaan meemaken wanneer de details van de scheiding geregeld moeten worden, omgang met je zoon en opvoeding van je zoon. Het komt (uiteindelijk) goed, en het word zelfs beter, zorg dat je zoon nergens de dupe van word, wees eerlijk tegenover vooral je zoon je (ex) vrouw en jezelf (zelfs als zij dat niet zal zijn).