Hey, ja, daar ben ik weer eens. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Maar deze keer niet zozeer over mij zelf. Tuurlijk wel voor een groot deel, want ik schrijf het......

Ik lees nog wel eens op deze site en dan vooral verhalen van mensen die mij gesteund hebben, en verhalen van vrouwen waar ik dingen mee gemeen heb: de 30 plus, intelligente single vrouw.
En wat ik dan zie is herkenning. Hoewel de liefdesverhalen anders zijn, komt de rest eng dichtbij.
Zelfde vragen, zelfde onzekerheden, zelfde angst. Maar ook: zelfde kracht om verder te gaan, en daarnaast de intelligentie en "de volheid" van het leven weer herontdekken.

Als ik die verhalen lees denk ik "Hell, we zijn gewoon verdomd mooie en slimme vrouwen!". Waarom dan toch zit ergens dat nare gevoel.... die angsten..die onzekerheden.
Ja, we zijn gekwetst geweest, maar overkomt dat niet meer mensen? En is onszelf dat al niet vaker gebeurd?
Ik zie het dan toch in lijn, vooral bij mijzelf, met die leeftijd en ook de ervaringen die we hebben.
Als 30plusser word je toch geacht samen met een partner te zijn, kinderen te hebben of ermee bezig te zijn.

Hoe vaak iemand mij wel niet vraagt "wil je kinderen?". Echt bizar, niet dagelijks hoor, maar het gebeurt wel. Tja, voordat ik serieus over kinderen na wil denken, wil ik eerst een man.
Volgende reactie:"Hoe kan zo'n vrouw als jij toch alleen zijn?" Nou, bedankt voor het compliment, maar eigenlijk peper je het er toch even in...dé vraag die mij ook bezighoudt: waarom lijkt iedereen een relatie te hebben (zelfs mijn ex recent) en ik niet? Waarom ben ik alleen? Gossie, er móet wel iets mis met me zijn.

En dan een mogelijk andere reactie: "Ach, je hebt ook groot gelijk. Man en kinderen...levert alleen stress op".
NEEEEHEEEEE roepen mijn geest en lichaam. Maar aan de buitenkant glimlach ik.

Confronterend... gelukkig inmiddels minder dan net na de breuk. Ik kan nu weer écht lachen, weer écht gelukkig zijn. Maar ik heb ook geleerd dat ik écht verdriet kan hebben. En dat het iets is wat ik toe moet laten.

Zoals Boa al eens zei: ik ben niet langer die vrouw met een ex, met ldvd, maar ik ben nu een vrouw die single is.
Zelfde vrouw, ander gevoel. Maar nee, ik ben (nog) niet die happy single. Laat mij maar lekker burgerlijk met een vent de auto inpakken om te kamperen in Italië.

Mijn ex raakt me nog steeds, maar het is anders. Sinds kort weet ik dat hij een nieuwe vriendin heeft. Nog niet lang, en hij heeft er alle recht toe. En ik wens hem oprecht geluk! Degenen die mij kennen weten dat ik dat ook meen. Want ik blijf de overtuiging houden dat hij nog steeds diezelfde mooie man is waar ik verliefd op werd.
Het gevoel bij mij is: waarom hij wel en ik niet.

Het raakt me in mijn hart, maar anders.
Eerst was het zo dat mijn hart vol zat met mijn ex, en met verdriet. Inmiddels is het anders: er lijkt een soort van hokje in mijn hart te schuiven. Dus mijn hart dat sterker is en gelukkiger dan een half jaar geleden blijft, maar er schuift iets naast. Een hokje met de naam "ex". Momenteel leeft die dus naast dat andere hart. En soms lukt het om dat andere hart even te prikkelen en te raken. Dan voel ik me down... Gelukkig duurt dat inmiddels niet meer zo lang.

Dus ja, ik ben single. En ja, ik ben inmiddels wel weer happy. Maar nee, ik ben geen happy single.
Ik vind mezelf inmiddels weer de moeite waard voor mannen. Helaas: ik vind de mannen niet de moeite waard voor mij
Dit is niet arrogant bedoeld. Maar ik heb nog niet voldoende interesse.
Ik hoop dat het komt. Net als voor die andere wonderschone 30plus vrouwen op deze site. Niets ten nadele van de andere vrouwen of mannen hoor!! Het is slechts een verbondenheid.

Owe ja, wandel hier bijna een jaar op de site rond. Het is dus bijna een jaar uit. Tuurlijk raakt dat me wel. Emoties...maar die emoties komen ook door andere berichten uit mijn omgeving.
Het is gewoon weer een rare tijd.

Voor iedereen op deze site: heel veel sterkte en geluk!
Liefs Ex-Panica