Wat herkenbaar wat je schrijft!
Ik dacht zelf ook altijd dat het aan de ander lag. Maar nu, na de zoveelste mislukte relatie, begint bij mij ook het besef te komen dat ik hier een heel groot aandeel in heb gehad!
Ik roep altijd maar hoe belangrijk ik communicatie vind binnen de relatie, maar was ik hier zelf wel zo goed in? Volgens mij niet....
In ieder geval is dit besef heel belangrijk! Daardoor kunnen we het in een volgende relatie anders doen. Eerst aan ons zelf werken!
Succes!

je kan het wel bij jezelf zoeken, en denk dat dit ook zeker goed is. Het is ook heel goed dat je je grenzen nu aangeeft, daarmee zit je echt wel op het goede pad.

Maar neemt niet weg dat er wel degelijk foute mannen zijn, en echt foute mannen.
Dan kan jij het nog zo bij jezelf zoeken, maar zoals Chelle ook al schreef, zijn reactie om jou te blokkeren slaat, hoe je het ook wendt of keert, echt nergens op. En ach een beetje XTC, om de realiteit te ontvluchten, dat kan toch geen kwaad? Ik denk echt van wel, en ik denk dat je beter kunt 'oefenen' op een goede man dan op een foute man. Dus kijk je wel uit dat je het nu niet helemaal bij jezelf zoekt en de foutheid van de man niet ziet?
Daar zit ook een middenweg hè.

Zo terloops ergens in je blog getypt, maar dit, right there, is De Sleutel. Dit is de ommekeer in jezelf. De moter die de inzichten zullen gaan versnellen.

Tussen talloze blogs die gaan over, inderdaad, ‘die foute man’, het ‘monster’ of ‘die griezel’ van een ex, de ex als narcist of psychopaat – en er allerlei redenen en nog meer excuses worden aangedragen waardoor het eigen gedrag en aandeel in een relatie nog steeds het meeste wordt gerelateerd en gelinked aan die ‘hufter van een ex’, zijn jouw blogs werkelijk pure juweeltjes.

Waar ik in de blogs die ik hierboven beschrijf, heel veel razernij, boosheid en bitterheid proef, verontwaardiging en weerstand zie, heel veel toch steeds weer naar die klootzak van die ex terug wordt gevoerd, schitter jij als één van de weinigen in een proces, waarbij je de focus op jezelf richt. Zonder bitter te zijn, zonder jezelf te verschuilen achter woede. Je doet dit met bewonderingswaardige kwetsbaarheid. Je draait jezelf binnenste buiten, (h)erkent je valkuilen en gunt lezers/lotgenoten een blik in een worsteling waarbij je oude patronen probeert te veranderen, verbeteren. Nieuwe emotionele paden probeert te bewandelen.

Mariah, ik bewonder dit. Enorm. Het is fijn om je te lezen, omdat het je aan die omklemmende woede en verdediging ervan, ontbreekt. Omdat je openstaat, tot je neemt, teruggeeft.

Je bent een juweel in een landschap van ‘rock’-gesteente.

Ps. Wat betreft je ‘date-vriend’: kan een leerzame ervaring voor je zijn. Het kan je perspectieven bieden in het 'grenzen aangeven', deze in het oog blijven houden en hier ook voor blijven staan.

Wat ik je wel wil meegeven is om goed te blijven bewaken dat, wanneer je met hem je grenzen bespreekt, deze grenzen vanuit hem ook gerespecteerd blijven. Dus niet, dat hij er toch talloze keren ‘overheen gaat’, of 'een beetje overheen', hier dan excuses voor maakt, uitleg over geeft vanuit zijn eigen beleving en emoties, en jij dan feitelijk zijn acties blijft ‘dogen’ vanuit je begrip ‘dat hij ook zijn best doet’. Dit kan, voor iemand die gevoelig is voor bevestiging, een tricky one blijven.

Blijf je alsjeblieft bewust van de balans dat je hem niet teveel vrije teugel geeft, waarbij hij teveel ruimte krijgt om vanuit zijn eigen perceptie steeds weer jouw grenzen ‘te vergeten’ en dan allerlei excuses blijft aandragen, waardoor jouw grenzen worden uitgerekt.

Ik heb ontdekt dat je beter niet kunt verwachten dat je wat je geeft terugkrijgt: Dat is namelijk niet waar.

Way to go girl!

Applaus!!!

Je eigen patronen herkennen in een nuttig en zuiver proces.
Weglopen is niet confronteren, maar ook wegvluchten, vlucht je weg voor de ander, of voor je eigen gevoel(ens)?

De angsten die je omschrijft zijn duidelijk, het zoeken naar erkenning, hier hoeft niets mis mee te zijn tenzij het ten koste van jou gaat.
Deze grens is vaak lastig te herkennen, en nog moeilijker aan te geven, voor jou, en voor anderen.

Over de ‘foute’ mannen gesproken, je trekt aan wat je nodig hebt in dit leven, voor het ervaren, het groeien, en het leren te leven met het geen je word toegeworpen.
Aan ons de nobele taak er iets constructiefs mee te doen.
(Chelle omschreef het mooi in een antwoord (helaas verwijdert door mijn persoontje) aan een blog van mij, “het leven gooit je toe wat je kan dragen”)
Ik zie dat je daarin forse sprongen maakt, mooi om te lezen.

De mensen die je het meeste pijn doen, geven je de sterkste lessen over het leven.

Petals heeft ook een punt:

Betrek niet alles op je eigen ‘falen’ rol er zijn heel veel mensen die nu eenmaal niet met de meest eerlijke bedoelingen op deze aardkloot rondlopen, (dit zijn niet alleen de mannen overigens)

Ga uit van het goede in de mens, maar zorg voor back up, oftewel bescherm jezelf vanuit je kwetsbaarheid, want hierin ligt je grootste goed, en de beste verdediging indien nodig..

Tread carefully on the minefield that is called life, but enjoy the scenery.

Jester.