Als een drenkeling

Ergens,
tussen land en water
zwemt hij,
verloren in het niets
daar,
aan de overkant
wacht de veilige haven
hier,
lonkt de diepte van de zee
hij,
verdrinkt
in twijfels.

Zo voel ik mij dus: steeds zwevend tussen droom en realiteit, tussen wat het hart zegt en het verstand. Met als enige zekerheid, het water, simbool voor de liefde, als een oneindige zee, soms kalm en rustgevend en plots alles verslindend.