Heb weer een terugval vandaag. Kan weinig anders doen dan aan hem denken, huilen, somber zijn.
heb het cd-tje dat ik voor hem gebrand heb en nooit gegeven heb wel 3 x achter elkaar afgedraaid.
Ik mis hem zo, wil zn armen weer om me heen voelen, die bruine ogen zien stralen, samen lachen..

afgelopen week leek het er op dat ik het redelijk verwerkt had, gunde hem z'n geluk met z'n nieuwe vlam. Tegelijkertijd was is kwaad omdat hij me voor m'n gevoel zo liet stikken als vriendin. Heb hem daar gisteravond een brief over geschreven.
Heb hierin uitgelegd waarin hij me teleursteld, wat ik voel enzo. Met het idee de brief pas te sturen op het moment dat hij weer contact met mij op zou nemen.

Maar vanmorgen, was een beetje wanhopig, verdrietig, wilde nog 1 poging wagen om hem duidelijk te maken dat hij nogsteeds belangrijk voor me is. Dat ik geaccepteerd heb dat een relatie er niet meer in zit, maar dat onze vriendschap belangrijk voor me is.
Heb hem toen de brief per mail verstuurd.
Heb er nu een beetje spijt van. Ten eerste had ik sterker willen zijn, afwachten wanneer hij wat van zich liet horen.
Verder ben ik bang dat ik hem hiermee juist verder weg drijf, dat hij me een zeur vind.
Hij zal dat niet snel tegen me zeggen, ik krijg waarschijnlijk een reactie van: natuurlijk ben je ook belangrijk voor me, bla bla enz.
Vraag me alleen af in hoeverre dat gemeend zal zijn en wat hij er vervolgens mee doet.. kan ik dan weer afwachten tot ik wat van hem hoor?
Ik hoop ook niet dat hij me gaat bellen vanavond, weet nu al zeker dat ik dan moet janken. Denk niet dat het daar zoveel beter van wordt.

pff, waarom kan ik niet even met mn vinger knippen, en voila, ik ben weer vrolijk en sterk...
ach, dat zou ook te makkelijk zijn he?