Hallo allen,

Het is nu weer drie maanden geleden dat zij het uitmaakte. Gewoon opeens gedaan. Schluss! Over and out! Fini! Ik werd in de kou gelaten. Minder dan een week daarna had ze een ander gekust. Minder dan twee maanden na het uitmaken woont ze ermee samen. Wij waren twee jaar samen...

Ik deed alles voor haar. Liet mijn hobbies vallen, want ze was het waard! Verloor mijn vrienden uit het oog, god ze was het waard! Verhuisde van werk, want... ze was het waard! Moest ze het vragen, zou ik mijn rechterarm afgeven, want ze was het waard...

Ze maakte het uit en begint schijnbaar zonder enige emotie aan een nieuw leven met een ander. Mij wil ze nooit meer horen, omdat ik hierop kwaad gereageerd heb. Ze is over die nieuwe vriend nooit eerlijk geweest. Ze kan niet het respect opbrengen om eerlijk met me te zijn. Opeens knipt ze me uit haar leven. Geen contact meer, niet met haar, niet met haar zoontje. Plots het licht uit. Ik begrijp niet en zal nooit begrijpen, hoe je dat als mens kan.

Drie maanden zijn voorbijgegleden. Het ging stilaan beter. Het is nu bijna vier weken geleden dat ik haar nog hoorde. Toen zei ze boos dat ik 'gefrustreerd was, onvolwassen en dat ik haar nooit waard was. Dat ze me nooit meer wilde horen!'. Sindsdien is het gedaan, geen teken van leven meer. Zij gaat door met haar leven, supergelukkig in haar nieuw huis met haar nieuwe vriend. Binnenkort misschien kindjes? Nog maar's een steek bij. Het ging stilaan beter met mij. The only way was up, inderdaad... maar daar is onlangs een einde aan gekomen.

De pijn begint nu, na drie maanden opnieuw genadeloos toe te slaan. Ik mis haar, verlang naar haar aanwezigheid, haar warmte. Het onbegrip verteert me van binnenuit. Ik weet niet meer wat gedaan. Ik heb alles geprobeerd om erover te komen. Ondanks alles komt de pijn en het weëe gevoel terug in mijn lichaam, als een sluipend prooidier. Ik heb getracht kwaad te worden omwille van haar oneerlijkheid en gebrek aan respect. Ik heb getracht mezelf te overtuigen dat ik meer waard ben. Ik heb getracht mijn gevoelens op te schrijven. Ik heb getracht om haar negatieve kanten in de picture te stellen. Ik heb getracht tekenen van bedrog te vinden tijdens onze relatie. ik heb getracht uit te gaan met vrienden. Heb een psychiater, reeds drie maanden... Ik heb getracht te zingen. God ik heb zelfs gebeden, iets waarvoor ik mij in de steeds schaarser wordende heldere momenten schaam... Ik praat erover met vrienden, tot mijn krediet op hun geduld op raakt.... Niets van dat al is krachtig genoeg. De pijn is teruggekomen.

Het enige waar ik nu op teer is de hoop dat ze ooit haar fout inziet. Dat is het domste wat ik kan en mag doen! Kan ik evengoed hopen dat god een handje zal helpen. Maar mijn hart blijft ervan overtuigd, ondanks alles. Ik ben nog steeds even verliefd op die vrouw, waar ik twee jaar lang smoor op was. Ik hou nog steeds zielsveel van haar, ondanks alles... het zou mogen weggaan of tenminste wat minderen na drie maanden. Ik hoop en mis nog steeds, steeds harder... En dit nu de winter en de donkere maanden eraan komen... Ze gaat overal met me mee in mijn hoofd en vooral hart; naar werk, uitgaan, familiebezoek, in mijn slaap... Ik kan steeds moeilijker normaal functioneren! Vroeger had ik hier misschien meer mensen 'raad' kunnen geven, nu zou alles wat ik schrijf subjectief zijn... Zelfs het meest neutrale is geschonden...

Binnen een kleine maand zal het vier maanden geleden zijn en zal ik een nieuw levensjaar instappen. Dat wil ik alleszins niet vieren. Wat ik evenmin wil is met deze gevoelens, deze pijn, deze valse hoop, dit verraad, dit gemis een nieuwe verjaardag vieren, laat staan een jaartje ouder worden... Ik kan het niet. Niet alleen.... Er is niemand die me kan helpen. Er is niets... Als het niet vanzelf weggaat raakt mijn voorraad moed, levensmoed leeg. Het lek dat er was, leek te minderen, maar nu terug serieus aan het groeien is, is niet te dichten..

Ik weet niet meer wat te doen. Na regen komt... Er is al te lang regen. Er is geen optimisme meer. Godverdomme! Machteloosheid zuigt! Is het normaal om na zo'n "lange tijd" terug te "hervallen"? En hoe ga ik hiermee om... want het is minstens even zwaar als toen we pas uiteen waren... Niet nog's, dat lukt me niet...

Alvast bedankt voor't lezen,
Groetjes... Een totaal moedeloze D