Ik loop aan de kant van de weg, waar wij ooit in het midden liepen te dansen.
Ik loop in de modderplassen waar jij me hebt achtergelaten, hopeloos aan het zoeken naar nieuwe kansen.
Aan mijn handen kleven nog draden, van het web waar jij mij in had.
Denkend aan jou gezicht, voel ik het plakken, en ik probeer mezelf te slepen naar dat mooiere nieuwe pad.
Onderweg zie ik wat scherven, van mijn hart en die van jouw.
In het begin probeerde ik de jouwe op te pakken, maar ze kleven vast aan de grond, en mijn hart vult zich met kou.
De lijm die jij me gaf om mijn hart te maken, droogde maar niet op, en de stukjes zijn weer uit elkaar.
Ik raap ze op, hou ze stevig in mijn hand, en achter mij laat ik jou, laat ik het gevaar.
Ik heb geprobeerd, jou alles te geven.
Ik heb gevochten, met alles wat ik had.
Maar nu, is dat allemaal verloren.
Vermoord! Met één simpele KRAK!