Genetische fout

afbeelding van Karpov

Waarom blijven we ons zelf kwellen met gedachten over hoe het was. Met gedachten over wat hij/zij met de andere doet?
Waarom kunnen we het niet loslaten en weer gewoon verder gaan?
We blijven maar denken over wat hij/zij destijds tegen ons zei. De lieve woorden en de knuffels en we willen maar niet accepteren dat het gewoon over is. Hoe kunnen we nog houden van iemand die duidelijk heeft gemaakt aan ons dat het niet wederzijds is?
Soms denk ik dat er toch een genetisch foutje in ons is geslopen.

afbeelding van Woeter

Tsja daar heb je een

Tsja daar heb je een punt!

Ik vind het soms ook een beetje ongezonde vormen bij mezelf aannemen. Als ik kijk naar anderen, die lijken er soms wel binnen een weekje klaar mee te zijn Staren Nou weet ik wel dat de buitenkant niet alles zegt, aan mij is ook weinig meer te merken. Maar toch...
Feit is dat we er weinig aan kunnen doen behalve hier onze ervaringen delen en elkaar steunen. Moet zeggen, had er aardig wat voor over gehad als ik dit gevoel kon skippen! Maargoed uiteindelijk is het weer een ervaring waar je veel van kan leren voor in een volgende relatie. Ik denk dat dat ons "voordeel" is. Mensen die er zo snel klaar mee zijn kunnen er ook bijna niks van opsteken.

afbeelding van joske

Waar ligt het evenwichtspunt?

Ik heb ook vaak dat gevoel, dat er in deze Westerse maatschappij steeds meer nadruk wordt gelegd op het individu, in plaats van op het koppel, op de familie, enz. Het gaat zeker niet de goede kant uit. Elk jaar lijkt het wel te verergeren.

Maar, ik ken ook zoveel gevallen van mensen die samen ongelukkig zijn. Bij deze mensen doet bij elkaar blijven meer kwaad dan goed. Waar het vroeger voor hun veel moeilijker was om uit elkaar te gaan, is het nu veel eenvoudiger geworden.

Waar ligt het evenwichtspunt?