Op de valreep toch nog een blog om 2012 af te sluiten. De hele week worstel ik al in mijn achterhoofd welke insteek te nemen in dit blog. Wat wil ik kwijt erover, en ga ik schrijven over het feit dat ik net voor de Kerst van mijn beste vrouwelijke vriend te horen krijg dat zij nog gevoelens van "houden van" voor mij heeft. Of dat, zoals nu blijkt, het toch altijd aanwezige sluimerende vuurtje bij haar weer opgelaaid is. Besluiten over hoe verder zijn inmiddels na goede,intensieve en emotionele gesprekken voor beiden genomen. Vraag voor mijzelf was alleen hoe ik dit gevoelsmatig kon plaatsen, en hoe ik dit aan een groter verband kon koppelen aan het proces waar ik het afgelopen jaar door heen ben gegaan. Want voor mij zijn gebeurtenissen altijd een onderdeel van een groter geheel, zit er altijd een verband.

Nadenken over hoe dit te beschrijven in een blog helpt mij altijd om de puzzel stukjes in elkaar te laten vallen. Om het groter verband helder te krijgen. En het groter verband is voor mij, in 2012, het thema "loslaten" geweest. Of het leren daarvan, en er mee leren omgaan.

Iets of iemand loslaten, of geconfronteerd worden met het willen/moeten daarvan, roept meestal een innerlijke worsteling op. Veroorzaakt meestal een kloof tussen gevoel en verstand. Waarin we het verstand inschakelen en allemaal redenen zoeken, en denken te vinden, dat het goed is zoals het is. En je gevoel je vervolgens een flinke trap onder je %#% geeft, en iedere keer weer terug werpt. En de een gaat daar anders mee om dan de ander.

Voor mij, ..... a.k.a Torn, blijkt dat dus loslaten te zijn. Terugkijkend op 2012 heb ik aardig wat dingen los moeten laten. In kaart brengend zijn het er,voor mij, nogal wat geweest. En valt de recent ontvangen berichtgeving ineens als een ongewenst kaartje nog even op de deurmat. Shit, kroop ik net uit mijn LDVD-cocon heb ik dit op de valreep nog. En ik heb al zoveel losgelaten dit jaar.

- Mijn kind is dit jaar zelfstandig gaan wonen. Mooi als je kind zo ambitieus is, maar had die carrière move nou echt
zover bij paps vandaan moeten plaats vinden ?
- Uiteraard verandert daardoor iets tussen de relatie tussen zijn moeder en mijzelf. Er hoeft niet meer overlegd
te worden met moeders over het welzijn van ons kind. Een band die meer dan de helft van mijn leven heeft
bestaan komt op verdere afstand te staan.
- Een relatie waarvan ik dacht dat het goed zat kwam ten einde. Dromen en vooruitzichten die ik eerder in relaties
niet durfde of nog niet kon toelaten kwamen ten einde.
- Aan een, voor mij, goede afsluiting hiervan is het nooit gekomen. Uiteindelijk heb je daar 2 partijen voor nodig die
daaraan behoefte hebben en emotioneel en communicatief toe in staat zijn.
- Een voor mij belangrijke en zinvolle studie heb ik i.v.m. LDVD los moeten laten. Het proces waar ik op dat moment
inzat kostte mij dermate veel energie, en had op dat moment voor mij de prioriteit. Wetende dat het voor mij op de
langere duur belangrijker was als mens en groei, dan een studie die ik op een ander moment alsnog kan
oppakken.

En nu op de valreep "haar" kwijt. Zij met wie ik de de afgelopen 7 jaar zoveel gedeeld heb. Die mij eigenlijk kent zoals niemand mij kent. Waar ik al mijn kwetsbaarheden bij neer durfde te leggen, en wederzijds. Degene die dwars door mij heen prikt. Die achter die rap gebekte inzichtelijke persoonlijkheid ook de kwetsbare mens zag, en daar dwars door heen prikte. En mij bewust ervan maakte dat het een kwaliteit is en geen zwakte. De enige die mocht, en kon zien hoe kapot ik was van de breuk van mijn laatste relatie. De verbijstering en ongeloof in mijn ogen kon zien over het verloop ervan. Degene die mij heeft geholpen het in balans te trekken, en het verwoorde als mijn karma, een levenservaring om eens aan the " other side" van de lijn te staan. Te ervaren hoe het is om zelf een gebroken hart te hebben. Dat wat ik anderen, inclusief haarzelf, zou hebben "aangedaan". Mij heeft geholpen in te zien dat de breuk van mijn laatste relatie geen kras op mijn ziel zou zijn, maar meer de ervaring van een man die met zijn edele edelen op de stang van zijn fiets valt. Op verdere momenten in zijn leven daaraan terug zal denken met een glimlach, met de gedachte dat het gevoel wat er was het gevoel was wat dat er op dat moment moest zijn, maar wel met even dat jeukende gevoel in de onderbuik. En de enige die echt heeft kunnen aanschouwen hoe ik uit die put ben gekropen en heel langzaam weer de twinkeling, volgens haar, weer in mijn ogen terug kreeg die bij mij hoort. Mijn ultieme en perfecte spiegel.

De vrouw waarmee ik een relatie heb gehad. Waarmee ik 2 jaar een relatie heb gehad, maar onze te verschillende karakters en manier van in het leven staan, bij haar een onzekerheid creëerde waar wij beiden last van hadden. Er sindsdien altijd een afstand en nabijheid is geweest. Wij elkaar altijd wel ergens op cruciale momenten elkaar weer tegen kwamen als er afstand was geweest. Alsof het zo moest zijn stond ik op een nacht naast haar voor het stoplicht. Toen zij onderweg was, alleen, naar het politiebureau omdat haar dochter het ergste was overkomen wat een kind en ouder kan overkomen. Een, in mijn ogen fantastische moeder, krachtige en sterke vrouw op dat moment gebroken. En ik, haar en haar kinderen dat niet alleen kon en wilde laten doormaken. En de keuze maakte er voor ze te willen zijn en moeten zijn. Ik haar altijd gekscherend de bijnaam "Florence Nightingale" gaf. Vanwege de heilzame werking en genezende kracht die zij heeft op vrienden, omgeving en beroepsmatig. Een geweldige moeder voor haar kinderen, vriendin om te hebben, en op professioneel gebied fantastisch als collega.

Helaas is het vlammetje van houden van weer bij haar gaan wakkeren, en zijn die gevoelens bij mij niet wederzijds. Ik hou van haar, zielsveel, maar als vriendin. Platonisch. Het gevoel van houden van op relationeel level zal bij mij nooit meer terug keren voor haar. Pijnlijk voor haar, en voor mij. En net nu die ene man in beeld komt die zo goed voor haar zou kunnen zijn. Die perfect bij haar past, en haar alles kan bieden wat ik niet zou kunnen.....maar zij de boot afhoudt.

Wat kan ik anders doen dan deze dierbare vriendschap los te laten en haar het geluk en liefde te gunnen waar zij in mijn ogen recht op heeft. Dat te ervaren wat ik haar niet kan geven. En ik weet dat onze band haar daarvan weerhoudt. Het laatste stuk restje loslaten met 2013, voelt het als de laatste test. En hell, het doet net zoveel pijn als LDVD. Wetende dat zij even af en toe even spiekt hier wat ik onder de naam Torn uitvoer, sluit ik dit blog bij hoge uitzondering af met een clip.

Iedereen die ik heb losgelaten in het afgelopen jaar, of ik het wilde of niet, wens ik een liefde en succesvol jaar en leven toe. En dat je op je pad mag vinden wat je nodig hebt. Go your own way, zoals ik dat doe.

* Torn haast zich om zijn kleren te strijken, en zich op het nieuwe jaar te gaan storten*