Als je ziek bent, lijkt de hele wereld op je schouder te rusten ooooh pffff. Het contact tussen mijn ex en mij is oke, maar pas als je ziek bent mis je iemand om je heen die het effe van je overneemt. Ik werd van de week in een seconde sjaggerijnig toen hij ons kind kwam ophalen. Ik zag die kop, ik dacht gadverdamme! Hij wilde me omhelzen maar daar had ik geen zin in. Snap dan niet waar dat opeens vandaan komt, die sjaggerijnigheid. Hij staat me echt heel raar aan te kijken, snapt er geen zak van, omdat ons contact eigenlijk best wel goed is. Misschien ben ik wel pissed op hem dat ik het nu allemaal alleen moet doen. Maargoed, toen ik nog bij hem was, deed ik het ook allemaal zelf, zelfs als ik ziek was. Ach weet ik het ook allemaal, tis ook nooit goed. Heb zo genoeg van me schuldig voelen, alles beredeneren, liefdesverdriet, verward zijn, dan bij m terug willen, vervolgens te bedenken er nooooooooit meer aan te willen beginnen. Word niet goed van mezelf Ik weet wel dat die twijfels om terug te gaan me helemaal op de plek houden. Dat is echt niet goed. Zodra ik het een beetje gevonden heb, voelt hij dat, gaat hij weer aan me trekken (gesprekken voeren over ons, langer blijven plakken, extra dingen voor me doen) en blijf ik weer op de plek, Dit is iets wat we al jaren samen doen, ook al voordat we uit elkaar gingen. Maf is dat, hoe je samen elkaar op de plek kan houden. Als hij merkt dat ik afstand neemt dan zoekt hij veel contact, en dat doe ik dus ook. We kunnen elkaar ook niet loslaten. Hebben alle ouders daar last van. Het is ook zo iriitant dat je elkaar 2 keer in de week standaard ziet! Hoe kun je dan ook van iemand loskomen. En dan het over en weer bellen wat ons kindje doet, ze wil toch met mij bellen als ze bij hem is, dan spreek ik hem ook weer. Oh om gek van te worden.