Er zijn momenteel 0 gebruikers en 6 gasten online.
Hartstikke gek
Het gaat de laatste dagen ietsje beter met mijn liefdesverdriet. Ik heb er een paar weken lang niet echt over kunnen praten, want ik had het gevoel dat ik mijn vrienden en kennissen er te veel mee belastte.
Herkennen jullie dat? Als je relatie net over is, dan heb je aan de mensen te vertellen wat er allemaal is gebeurd, maar op een gegeven moment heb je de feitelijke ontwikkelingen wel zo'n beetje aan iedereen verteld, en dan heb je eigenlijk alleen nog maar dat vreselijke gevoel waar je over kunt praten.
Ik had heel sterk het gevoel dat ik daar mijn vrienden niet eindeloos mee lastig kon blijven vallen; ik heb niets echt nieuws te melden, en ik wil niet gaan klinken als een broken record. Maar intussen zat ik er wel mee, en dwaalden mijn gedachten juist daar de hele tijd naar af, terwijl ik met mijn vrienden een gesprek probeerde te voeren over iets onbenulligs.
Ik heb me hier aangemeld op een moment dat het echt even heel slecht ging. Ik voelde me echt miserabel, voornamelijk somber en negatief over mezelf. Omdat ik er thuis niet veel over vertelde, zag mijn man mijn rotgevoel over mezelf aan voor een standaard "ik ben te dik"-periode en heeft hij de passpiegel in onze slaapkamer weggehaald. Ik voelde me verschrikkelijk onbegrepen en toen ging het bijna mis. Ik schreef een gedicht dat over die spiegel en dat onbegrepen gevoel ging; het paste precies bij een gedicht dat O. me als afscheid gestuurd had. Ik kon aan niets anders denken dan O. laten weten hoe ik me voelde en toen ik hem de volgende dag tegenkwam (ik blikte een leslokaal in en keek hem een seconde lang recht in de ogen) heb ik in een vlaag van zwakte het gedichtje achtergelaten op een plaats waar hij het zou kunnen vinden. Ik ben er wel een half uur mee bezig geweest, denk ik: gedicht opschrijven, blaadje uitscheuren, dichtvouwen. Een tekening op de achterkant van een symbool dat alleen hij als afkomstig van mij zou herkennen. Een plekje uitzoeken. Papiertje neerleggen. Weglopen. Toch ergens anders neerleggen. Weer weglopen.
En uiteindelijk, net op tijd, toch maar besluiten dat ik hem met rust moet laten en het briefje weer in mijn jaszak stoppen.
De studenten die in die gang op hun college wachtten, moeten wel denken dat ik helemaal gek was geworden.
Ze hebben geen ongelijk.
Deze gebeurtenis, die idiote actie met dat gedicht, hebben me doen besluiten om hier lid te worden. Om er toch maar weer over te kunnen praten, en zo hopelijk te kunnen voorkomen dat de spanning nog eens zo hoog oploopt dat ik domme dingen dreig te gaan doen.
Nu gaat het beter met me dan vorige week. Behalve hier, heb ik er toch ook weer met mijn vrienden over gepraat, en ze reageerden fijn. De gesprekken gingen uiteindelijk nog echt ergens over, ook, het was niet eens alleen maar herhalen van hetzelfde liedje. Dat is een fijn gevoel.
Maar tegelijkertijd ben ik bezorgd. Want ik heb intussen ook besloten dat ik de volgende keer dat ik O. tegenkom, en we schrikken ons weer allebei kapot op het moment dat we elkaar zien, hem aan ga spreken. Ik heb besloten de volgende keer niet snel door te lopen met een gezicht als een oorwurm, maar nadrukkelijk naar hem te lachen en vrolijk goedendag te zeggen. "Lighten up", wil ik hem het liefste vertellen. We zullen elkaar moeten missen, maar we hoeven er ook weer niet zo zwaar aan te tillen.
Het is te gek voor woorden, dat de enkele gedachte, dat ik hem tegen kan komen op de campus en dat ik daar de volgende keer iets mee mag doen, dat ik hem niet hoef te negeren, maar 'goedemorgen' tegen hem ga zeggen, mij al zo veel vrolijker kan maken. Ik ben zo ondersteboven van deze man, dat de gedachte aan goedemorgen zeggen me al een week van tevoren (ik moet alleen op vrijdag in hetzelfde gebouw zijn als waar hij lesgeeft) blij maakt. Waar moet dat heen?
- Chrysothemis's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Chrysothemis
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
in den beginne....
is een ieder vol van het liefdesverdriet en van de gemiste persoon. Dus uiteraard is dit herkenbaar. En dat slijt. Ik denk dat het hem nog tegenkomen ook een gewenning zal worden. Tuurlijk is ook dat eerst moeilijk, maar ook dat went weer.
Nog een aantal vrijdagen te gaan zou ik zo zeggen
:-)
Je hebt een lach op mijn gezicht getoverd, panic
gedichtje
He Chryso,
Als je nu dat gedichtje terugleest 'voel' je dan nog hetzelfde? of zou je nu wat anders opschrijven naar aanleiding van de fijne gesprekken met je vrienden en hier?
Ik merk bij mijzelf dat ik het praten op het moment zelf erg fijn vind en als opluchting voelt maar later (als ik bv alleen bent) komt het oude gevoel weer terug. Kan alsware wel elke dag openieuw hetzelfde gedicht schrijven of idd gevel over dezelfde gevoelens..zo vervelend..
Hoi Kimlief,
Interessant, wat je daar zegt! Ik schreef aan Scarlett al dat ik niet zo goed weet of ik nou echt vooruitgang heb geboekt, of dat ik me alleen maar tijdelijk beter voel omdat ik mezelf een beetje voor de gek loop te houden, en dat ik graag zou weten hoe ik daar achter kan komen. Nog eens goed naar zo'n gedicht kijken en zien of ik me daar nog in herken is misschien wel een manier. Als het gedicht me helemaal terugwerpt, zou dat een aanwijzing kunnen zijn dat er nog niet echt iets veranderd is, misschien.
Nou ging mijn gedicht vooral over dat moment dat ik me zo alleen en onbegrepen voelde en dat ik daarbij voelde dat ik even niets meer over had: geen relatie met D., geen recht op herinneringen aan hem, geen spiegel om mezelf in aan te kijken en medelijden met mezelf te hebben.
(Hebben jullie zin in een stukje poezie, mensen? Ten afscheid stuurde D. me een gedicht van Louise Gluck, wat over het geheel genomen al akelig toepasselijk was, maar bij dat ongelukkige toeval met die spiegel deden de laatste strofen van dat gedicht me de das om:
But what of our memories, the memories of those who depend on images?
Do they count for nothing?
The mist rose, taking back proof of love.
Without which we have only the mirror, you and I.)
Nu ik het gevoel heb dat mijn memories me wel gegund zijn, en mijn opschrijfboekje dienst doet als proof of love*, is mijn eigen gedicht niet zo pijnlijk meer. Het hielp ook dat ik het wel honderd keer gelezen heb, net zo lang tot het niet zo'n pijn meer deed.
(Als jullie nieuwsgierig zijn, mijn rijmelarij ging zo:
My husband saw I suffered, so he took away my bedroom mirror.
Without which I have... what?
Pain recognized for something it is not.)
Het doet me nu dus niets meer. Wellicht is dat een goed teken.
----------
* Ik bedenk me net iets zorgelijks. Op de dag van de gedicht-achterlaat business, zagen we elkaar 's middags uit de verte lopen. Ik liep over de hoofdweg van de campus en hij liep naar het gebouw waar hij werkt. Het trappenhuis van dat gebouw is helemaal van glas en kijkt uit over die hoofdweg. Terwijl ik doorliep telde ik de seconden die hij erover zou doen om binnen te gaan en de trap op te lopen, en op het cruciale moment keek ik om, om een glimp van hem op te vangen terwijl hij de trap beklom... om te zien dat hij op het plat tussen de trappen was stilgehouden om me na te kijken terwijl ik de weg afliep. Hij is blijven kijken tot ik helemaal aan het einde was; pas toen ik me aan het einde van de weg omdraaide, zag ik hoe hij zich snel in beweging zette de trap op.
Proof of love. Net wat ik nodig had. :-s
@ kimlief
Ik schreef net eerst uitgebreid iets over mijn eigen gedicht, en dat dat niet op mijn ldvd in het algemeen, maar om iets heel specifieks ging. Ik kan me heel goed voorstellen dat het lang duurt voordat de pijn van het verlies zelf verandert, dus ook dat je steeds gedichten zou kunnen schrijven over hetzelfde gevoel.
Ik denk dat het ook niet toevallig is dat er veel dichtbundels bestaan die helemaal over hetzelfde onderwerp gaan, of hele CD's vol liedjes over niets anders dan liefdesverdriet. Ik zou er niet over inzitten dat je steeds over hetzelfde gevoel wilt schrijven. Gewoon doen!
een suggestie!
Misschien overwegen om polyamourie op te geven? Tis nie da je dan ook geen hechte vriendschappen meer mag hebben he! Gewoon bij je man in bed duiken, want ik denk wel dat jouw relatie een opkikkertje kan gebruiken! Ik vrees dat je anders nog lang verdriet zal hebben en ik zeg dit echt niet om jou te kwetsen, ik meen het echt! Ik vind het trouwens heel interessant dat dankzij jouw eerlijkheid dit onderwerp eindelijk bespreekbaar wordt.
@scarlett
lieve schat maak het Chryso nou niet te moeilijk!!
Groet Letje
sorry letje!
Ik heb niet de indruk dat chrysothemis daar moeite mee heeft, want tot nu toe heeft ze daar niet over geklaagd en ze vind het ook niet erg om daarover uit te weiden en hoe kun je een probeem aanpakken als er over de oorzaak niet mag gepraat worden? Dit weet iedereen die met ldvd te kampen heeft, want iedereen is hier om iets bij te leren daar ben ik van overtuigd! grtjes
Lieve Scarlett,
Ik zou in dit blog graag willen praten over hoe de druk van ldvd kan oplopen als je er niet over praat. Of bijvoorbeeld over hoe moeilijk het soms is om vast te stellen waar het door komt als je je even beter voelt; ik vind het zelf belangrijk om kritisch te zijn over mijn beweegredenen en kan -als ik heel goed kijk- vaak verschillende dingen in mijn denkpatronen ontdekken die mee kunnen spelen in een bepaald gevoel dat ik heb, of een keuze die ik maak. Zo weet ik nu bijvoorbeeld niet of ik echt vooruitgang boek door mijn gevoelens op een rijtje te zetten in gesprekken en door te schrijven, of dat ik me alleen maar vastklamp aan de gedachte dat ik hem vrijdag misschien weer tegenkom.
Hoe denk jij daarover, Scarlett? Hoe herken jij bij jezelf waar gevoelens vandaan komen?
---------
Over poly wil ik het voorlopig even liever niet hebben; ik denk dat de emoties daarover bij verschillende gebruikers -inclusief mijzelf- nogal vers zijn, en ik denk dat het beter is om dat even te laten afkoelen en iedereen even te laten wennen aan het idee dat er nu ineens heel verschillende meningen over relaties op deze site vertegenwoordigd worden. Bovendien wil ik graag laten zien dat ik meer onderwerpen in mijn repertoire heb en niet alleen 'die poly-griet' zijn.
Als je vragen hebt, wil ik die best beantwoorden, maar liever een andere keer en op een zodanige manier, dat het tot een klein deel van de site beperkt blijft - dan hoeven gebruikers die er liever niet mee bezig zijn ook niet overal waar ze komen over de polyverhalen te struikelen.
@Chrysothemis
Je hebt er goed aan gedaan door er met vrienden over te praten. Hoe hecht ben je met ze? Als je je twee weken klote voelde, en nu voel je je weer klote, dan zou je toch bij echte vrienden aan moeten kunnen kloppen dunkt me. Daar zijn vrienden voor, niet alleen voor de goeie momenten. En je man? Ik vind het toch wel belangrijk dat hij jou begrijpt nu je zoveel verdriet hebt. Kan je echt niet bij hem terecht, meer nog dan bij je vrienden? Je blijft voor de rest van je leven bij hem, dus kun je maar beter je relatie met hem uitdiepen. Velen zouden jaloers op je zijn dat je liefdesverdriet hebt, en toch de warmte en geborgenheid mag blijven ontvangen van een vaste relatie.
En wat betreft het hem tegenkomen kan ik drie dingen zeggen. Ten eerste, zoals eerder gezegd: normaal gesproken slijt 'het'. Ten tweede: het slijt niet, want er heerst nog een spanning tussen jullie twee. Jullie hebben beide je keuze gemaakt, wat mij alleen maar goed lijkt voor de relatie die hij in de loop van twintig jaar heeft opgebouwd, dus ten derde: mijd hem. Je hoofd/hart verleidt je met allerlei gedachten om maar contact met hem te hebben (dat is normaal), maar trap er niet in!! Blijf bij je keuze, no matter what: uit is uit.
Wat ik al eerder probeerde te zeggen geldt nu wel voor jou: wees blij voor de mooie momenten met hem, voor de aandacht. Wees dankbaar dat je dat hebt mogen meemaken. Koester de herinneringen en ga zonder hem door met je leven.
Jelle
@ Jelle
Dank je voor je opbeurende post.
Gelukkig kan inderdaad bij mijn vrienden terecht. Ze verzekerden me dat ik ze nog lang niet verveelde met mijn gepraat over de hele toestand. Bij mijn man kan ik er ook mee terecht en het hielp enorm dat ik dat ook gedaan heb. Ik kwam erachter dat ik het mezelf nogal kwalijk neem dat ik zo van mijn stuk gebracht ben door dit verlies; ik vind het maar dwaas dat ik me zo het hoofd op hol heb laten brengen door een paar spitsvondigheden, complimentjes en gedichten (serieus: hij citeert uit gedichten en ik vind het prachtig - belachelijk!). Dat ik een einde aan een romance, die amper drie maanden geduurd heeft en bij praten en e-mailen is gebleven, als zo'n groot verlies ervaar. Ik had mezelf intussen wijs gemaakt dat mijn man mij ook dwaas en kinderachtig vond - ik projecteerde er lustig op los - en was me zelfs al in mijn hoofd aan het halen dat hij boos op me was. Maar er is niemand boos. Alleen ik.
Mijn man kan soms wat korzelig worden als ik lelijke dingen over mezelf zeg, of als hij me meer dan eens voor de spiegel aantreft terwijl ik misprijzend in mijn vel sta te knijpen. (Meestal is even op mij mopperen, dat ik daarmee op moet houden, ook erg nuttig om me weer met beide benen op de grond te zetten) Mijn boosheid over mijn -in mijn ogen- aanstelleritis over D. deed geen goed aan mijn zelfbeeld, met veel onzeker vinger-in-buik-en-bilvet-geprik tot gevolg, dus de verwarring over waar mijn ellende van de vorige week vandaan kwam, was redelijk logisch. Mijn man kon niet weten dat het niet over mijn uiterlijk ging, en ik ging het hem ook niet zeggen, want ik had mezelf ervan overtuigd dat hij me maar een aansteller en een zwelgert zou vinden. Pas toen hij die spiegel weghaalde, knapte er iets, waardoor ik wel moest vertellen wat er allemaal in me omging.
Hij was helemaal niet boos, natuurlijk, en hij vindt zelfs niet dat ik per se zo snel mogelijk moet stoppen met aan D. denken. Hij vindt dat ik best dapper bezig ben, geloof ik, en ook hij vindt dat ik mijn herinneringen best mag koesteren. Yay!
Dat van dat slijten en die spanning - dat is nou net waarom ik van plan was om de volgende keer dat ik me weer een hoedje schrik als ik hem zie, aan die schrik wat weerstand te bieden, een keer diep adem te halen en hem goedendag te zeggen, in plaats van ijlings achter een plantenbak te duiken. Ik wil dat die spanning wegebt, zodat het grote slijten kan beginnen. We delen nou eenmaal dat universiteitsterrein, we gaan elkaar nou eenmaal tegenkomen. Ik denk dat normaal doen een eerste stap is naar dat weer normaal gaan vinden.
niet speciaal vermijden
In mijn leven heb ik ook het onvemijdeljke regelmatig tegenkomen van een ex meegemaakt : de ongemakkelijkheid slijt. Hij houdt een speciaal plekje, en ik zou hem stiekum nog wel "willen", maar de feiten liggen anders en nu is hij gewoon een bijzonder persoon voor me in het voorbijgaan. Ik heb zelf in de hand of ik hem met verlies wil associëren.
De enige reden waarom je mss
De enige reden waarom je mss een beetje boos op jezelf mag zijn is omdat je jezelf afkeurt. Ook dat je zijn citeergedrag uit gedichten zo mooi vindt en dat dan belachelijk vindt. De vorige in mijn leven vertelde gepassioneerd over de schoonheid van de wiskunde en ik hing aan zijn lippen. Dat is niet belachelijk, dat is het vermogen om iets moois te zien in iets banaals misschien wel.
Bovendien hoe minder je van jezelf mag, hoe harder het in je gezicht terugkomt. Wees gewoon een beetje liever voor jezelf, waarom zou je niet?
@Chrysothemis
Ik vind dat je heel, heel veel geluk hebt met je man, die zo geduldig, nuchter en bemoedigend is no matter what. Dat plus de steun van je vrienden bespaart je een hoop ellende, believe me. Je doet er goed aan om gebruik te maken van de mogelijkheden die je hebt.
Wat dat slijten en spanning betreft: als je het zo stelt, dat je gewoon "Hoi" zegt en meer niet om de spanning weg te halen, dan lijkt het me een hartstikke goed plan. Doen.
Jelle