Hoi allemaal,

wat een prachtige plek om alle frustraties eens heerlijk van me af te schrijven. Bij deze dus mijn verhaal.
Ik ben gedumpt, door wat ik dacht, de liefde van mijn leven. Ik doe enorm mijn best er overheen te komen maar het is lastig. Vooral ook omdat we elkaar altijd tegenkomen.
Ik studeer aan een kunstacademie, hier zijn weinig studenten en iedereen kent elkaar. Hij ook. Ik woon in een studentenhuis van deze school, hij ook. Daarnaast delen we ook nog dezelfde vrienden. Ik kom hem dus constant tegen!
De reden waarom hij het uitmaakte was omdat hij het gevoel had dat hij een 'nieuwe fase' in moet. Een kans om zichzelf verder te ontwikkelen en daar kan een relatie niet bij helpen vindt hij. Ook is hij erg op zijn 'eenzaamheid' gesteld en houdt hij er van soms hele weken alleen te zijn zonder dat hij rekening hoeft te houden met iemand om zich heen. Daar helpt een relatie niet bij. Aan de andere kant zegt hij dingen als: 'Jij bent alles voor mij, ik vind nooit meer iemand zoals jij.' 'Je bent perfect.' en 'Ik weet niet wat ik wil, ik heb tijd nodig om erachter te komen of ik zonder je wil.'
Kortom, erg vaag dus. We hebben afgelopen weken nog heel erg veel met elkaar gesproken en constant laat hij andere dingen merken. De ene keer is hij hard, de andere keer is hij ruim met complimentjes 'goh wat zie je er goed uit' en meer van dat soort dingen.
Ook zegt hij dingen als: totdat ik het zeker weet, hou ik de kuisheidsgordel aan. Etcetera etcetera, waardoor hij mij enorm veel hoop geeft. Twee weken geleden leegde ik mijn brievenbus, daar zat een klein cadeautje in van hem. Wat moet ik daar nou mee? Ik heb hem gevraagd wat hij daarmee wil zeggen.. Maar dat weet hij zelf ook niet, want: nee ik wil geen relatie.. Gast wat wil je nou?
Vanaf gisteren heb ik besloten dat er geen contact meer moet zijn. We hebben de weken hiervoor (het is nu ruim een maand uit) elkaar nog bijna elke dag gesproken en gewoon gezellig gepraat en leuke dingen gedaan. We hebben zelfs 3 keer met elkaar geslapen, wat niet helemaal de bedoeling is, maar we toch allebei enorm fijn vonden. Het ging niet om de lust, maar juist om het in elkaars armen liggen en lekker tegen elkaar aan in slaap vallen.
Maar, ik heb besloten dat dit niet gaat zo. Ik probeer al het contact te vermijden, want, het is uit. Dat is niet voor niets. En als hij met mij is, heeft hij geen tijd om na te denken over de situatie.
Probleem is dat ik zo'n sterke hoop voel! Ik weet ook niet zo goed wat ik hieraan moet doen.. En wat mijn allergrootste angst is, is dat hij straks een ander heeft, terwijl hij steeds tegen mij heeft gezegd dat hij mij de leukste van de wereld vindt, maar gewoon niet in een relatie wilt zijn.

Zo, fijn dat ik even mijn frustraties van me af heb kunnen schrijven. Heel erg bedankt allemaal!