Hoi,

Zoals meer mensen hier heb ik eerst (de afgelopen weken) jullie blogs gelezen. Ik heb met jullie meegeleefd en ook herkenbare dingen gelezen. Soms vraag ik me echt af: Waarom in godsnaam is het zo ontzettend moeilijk om die breuk te verwerken.

Al vaker heb ik overwogen om mijn verhaal hier te plaatsen, ik vind het een beetje eng geloof ik maar nu heb ik er toch voor gekozen om het met jullie te delen. Wie weet lucht het enorm op.

Goed, nog nooit had ik een relatie gehad tot vorig jaar. Toen leerde ik een man kennen die ik al snel leuk begon te vinden. Ik dacht dat hij getrouwd was en misschien zelfs kinderen zou hebben, dus ik deed geen moeite om hem te versieren of mee uit te vragen. Zelfs toen ik erachter kwam dat dit helemaal niet het geval was ben ik geen moeite gaan doen. Natuurlijk ook omdat ik een ongelooflijke oen ben op het gebied van mannen. En daarbij nog eens heel erg verlegen. Hoe dan ook, op een gegeven moment is het toch zo ver gekomen dat we een date kregen (dankzij iemand anders, die ons in feite gekoppeld heeft).
De date was heel leuk en we besloten elkaar beter te leren kennen en hebben die weken erna veel afgesproken en we begonnen elkaar steeds leuker te vinden. Dat hij dertien jaar ouder was, was voor ons allebei geen probleem en voor onze omgeving ook niet.

Uiteindelijk besloten we er helemaal voor te gaan, ik was dolgelukkig, tot over mijn oren verliefd en ja... verblind door de liefde. Zo kwam ik erachter dat hij in zijn vorige relatie wat problemen had, dat hij het ook niet zo goed met zijn familie kon vinden en zo waren er nog meer dingen waar ik mijn twijfels over had. Ik wilde hem vragen stellen en deed dat ook maar wel tot op een zekere hoogte. Ik was bang om hem kwijt te raken en ik dacht dat alles wel goed zou komen. Hij was immers hemel op aarde en de liefste, leukste en goddelijkste man ooit.

Na ongeveer drie maanden ben ik voor vijf maanden in België gaan wonen wegens stage, hij is me vaak komen opzoeken. Altijd als hij er was hadden we het super leuk en zat alles goed. Maar aan het einde van deze maanden (eind december, begin januari) veranderde mijn gevoel. Al die twijfels die ik over hem had, of hij geheimen had en de vaagheid over zijn vorige relatie waren er nog steeds. Maar omdat ik zoveel om hem gaf heb ik die altijd genegeerd en ver weggestopt. Ook als mijn familie er vragen over stelde heb ik hem altijd verdedigd terwijl ik zelf niet eens wist hoe alles in elkaar zat.

Mijn gevoel veranderde dus en ik besefte me dat ik vaak verdrietig was door hem en door mijn twijfels. Ik wilde iemand die 100% voor me zou gaan en dat wil ik nog steeds. Na veel praten en besloten te hebben er een pauze in te lassen hoopten we dat we vertrouwen zouden krijgen dat we allebei konden veranderen. Echter, een paar dagen na dit besluit bedacht ik me dat dat vertrouwen er bij mij niet zou komen. We hebben het toen opnieuw uitgemaakt. Na een week geen contact gehad te hebben, hebben we elkaar weer gesmst en groeide de hoop op een goede afloop weer. We hebben elkaar bijna niet meer gezien en na veel praten met mijn familie en zijn moeder en zus, met wie ik het goed kan vinden, heb ik besloten om voor mezelf te kiezen. Hij maakt mij niet gelukkig en ik wil geen twijfels meer.

Liefdesverdriet is een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb meegemaakt tot nu toe. En nog steeds is het moeilijk. Ik heb hem nu al bijna een maand niet meer gesproken en gezien en ik wil zo graag weten hoe het met hem gaat en ik zou hem zo graag even vast willen houden maar het volgende moment besef ik hoe ik me aan het eind van onze relatie voelde. Ik wil niet ongelukkig zijn. Ik wil genieten van het leven nu ik nog jong ben. Dingen doen die ik altijd hebben willen doen en me niet afhankelijk stellen van iemand.

Echt, hij was en is nog steeds de liefste en leukste man ooit maar hij maakt mij niet gelukkig. Ik denk nog elke dag aan hem en soms huil ik nog. Maar het wordt minder. En bij hem ook dat weet ik zeker. We komen hier allebei goed uit uiteindelijk. Want alles komt altijd goed. Dat weet ik zeker. Ook al moet je er voor vechten en heb je zo af en toe de neiging alles aan gort te slaan, blijf in jezelf geloven. En in een goede afloop. Dat doe ik ook. Na een zware terugval denk ik: Het komt wel goed, ooit.
En dat helpt. Echt.