Een dagboek zou geen dagboek zijn, als je er niet elke dag in zou schrijven.
Vandaag een normale, onrustige dag gehad. Verdrietig is meer het woord.
Al die woorden van jullie, doet me erg goed, maar toch, het gemis is zo groot. Beelden flitsen voorbij dat ze intens gelukkig met elkaar zijn, en dingen doen, ach, je bgrijpt wel wat ik bedoel.

Eigenlijk maakt mij het niet uit welke dag het is. Ja zondag, je bent vrij, je probeert om afleiding te zoeken en leuke dingen te doen. Maar toch, je moet er steeds aan denken, ook op maandag of elke andere dag van de week.

Ik vraag mezelf wel eens af, wanneer dit gevoel weggaat. Zal het weggaan, en zo ja, in wat voor hoedanigheid?
Hoelang blijf ik zo sterk, zoals ik nu overkom? Is het niet zo, dat ik me misschien verschuil achter mijn emoties?
Vragen waar ik nu even geen antwoord op weet. Wat ik wel weet, dat dit verdomde moeilijk is allemaal.

Ik verwerk het op mijn manier. Op de goede manier, hoop ik.
Sprak vanavond mijn broer even op msn, zoals eigenlijk elke dag. Hij voelde mijn verdriet, want zoveel zin in praten had ik niet.
Niet meer zoals een paar maanden geleden. Ins en outs weet hij niet eens, maar hij kent me goed genoeg.
Alles gegeven in mijn relatie, maar uiteindelijk met lege handen moeten staan.

En dan denk ik weer aan dat lieve gezichtje van mijn ventje.
Zo zorgeloos, en altijd die vrolijkheid van hem. Is dat niet een van de redenen om door te gaan?
Ja, dat is een reden. Een belangrijke reden.
Alhoewel alles anders zal zijn nu.
Niet meer wat het was, niet meer met z'n drietjes spelend bij elkaar, maar losgerukt van elkaar. Omdat zij een ander verkoos boven mij. Omdat de sleur erin kwam?, omdat ik niet mee wilde met haar ideeen?.

Het is zo, en ik sta machteloos en hulpeloos toe te kijken.
Op afstand, maar als hun gelukkig zijn met elkaar, ben ik ook een heel klein beetje gelukkig. Voor hem, voor mijn zoontje.

Ron
x