Er zijn momenteel 0 gebruikers en 12 gasten online.
Hoe geef je iemand ruimte?
Na wat herkenbare verhalen op de site te hebben gelezen, wil ook ik mijn verhaal kwijt.
Mijn vriend heeft het een aantal weken geleden uitgemaakt. We waren bijna drie jaar samen, waarvan we twee jaar samen woonden. De reden was: het ging niet meer, het ging niet goed met hem en hij wilde alleen zijn. Hij wilde niet met mij bezig zijn. Hij wilde rust, ruimte.
Ik heb ons huis verlaten en ben naar m'n ouders gegaan. Het ging al weken niet goed, hij twijfelde al maanden en we konden niet meer normaal tegen elkaar doen. Ik wist ook wel dat het zo niet verder kon. Ik was en ben ziek van verdriet. Voelde me ook lichamelijk erg van streek. Kon geen moment aan iets anders denken. Na een week heb ik hem er toch van overtuigd dat hij niet meteen de knoop moest doorhakken. Dat hij het wat tijd moest geven. Dat ik hem kon steunen in deze moeilijke tijd. Uiteindelijk stemde hij in. Maar het was duidelijk een momentopname.
Een moeilijke tijd volgde. Ik vond snel iets voor mezelf en ben daar inmiddels ook gaan wonen. In die tijd is er ook veel gebeurd. Ik heb het geprobeerd los te laten maar kan dat niet. Ik denk iedere minuut van de dag aan hem. Functioneer niet meer normaal. Uiteindelijk is het afgelopen week alsnog uitgegaan. Ik deed wat afstandelijk tegen hem omdat ik mezelf wat meer grip op de situatie wilde geven. Hij werd boos en zei dat ik hem niet steunde.
Hij zit enorm met zichzelf in de knoop. Heeft nooit over dingen gepraat. Heeft het idee continu aan verwachten te moeten voldoen. Hij loopt al jaren op z'n tenen en had het gevoel dat ook thuis te moeten (hij was doodsmoe 's avonds maar stond zichzelf maar zelden toe om vroeg te gaan slapen etc, voelde de verplichting om mij ook aandacht te geven).
Ik heb er lang over nagedacht waarom ik het zo moeilijk vind om hem met rust te laten. Sinds hij het heeft uitgemaakt lijkt hij niet meer op de man waarop ik ooit verliefd was. Hij was zo afstandelijk, zo bot. Ik huilde, smeekte, het deed hem niets. Ik ben daar zo van geschrokken. Ik heb het idee dat ik hem kwijt raak en ik krijg geen adem bij het idee alleen al.
Ik heb hem vandaag gesproken en hij zei tegen me 'als jij wil dat het nog goed komt, moet je me ruimte geven'. Maar hoe doe ik dat? Ik denk iedere minuut van de dag aan hem. Ik wil hem continu een berichtje sturen. Ik heb pijn die ik nooit eerder gevoeld heb. Ik heb me zo kwetsbaar opgesteld en vind het zo erg dat dit het resultaat daarvan is. Ik weet dat het antwoord is dat ik verder moet met m'n leven etc, maar daar heb ik nu even niets aan. Niets helpt, wat ik ook doe. Hoe zorg ik dat ik het wat meer naast me neer kan leggen? Ik ben ervan overtuigd dat als ik dat kan, het nog goed kan komen tussen ons. Ik weet dat hij van me houdt en dat we enorm bij elkaar passen, maar ik weet ook dat als ik hem geen ruimte kan geven nu, dat het echt over is.
Heeft iemand tips? Ik stel ze erg op prijs!
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
Kravitz89
Ik weet dat hij van me houdt en dat we enorm bij elkaar passen, maar ik weet ook dat als ik hem geen ruimte kan geven nu, dat het echt over is.
Heeft iemand tips? Ik stel ze erg op prijs!
Je geeft eigenlijk het antwoord zelf al hé.
Als hij om ruimte vraagt kan je niets anders doen dan deze te geven...
Wees blij dat je nog een vooruitzicht hebt dat het kan goed komen tussen jullie,velen hebben dit vooruitzicht namelijk niet!
Die gedachte moet je in je hoofd houden om hem niet "lastig" te gaan vallen!
Veel succes
Hi lostinthisworld, Bedankt
Hi lostinthisworld,
Bedankt voor je reactie. Je heb ook gelijk. Ik weet ook precies wat ik moet doen. Ik weet alleen niet hoe ik het moet volhouden! Ik heb me vannacht maar een scenario in het hoofd gehaald hoe het allemaal een positieve afloop zou hebben, op lange termijn. Dat heeft iets geholpen. Ik kon in ieder geval weer slapen.
Ik haalde me dan in m'n hoofd dat ik m'n eigen leven weer oppakte. Dat dat steeds beter ging. Dat ik hem ondertussen 1x of 2x per week zag en verder geen contact had. Dat hij zich zo rond januari al wel besefte dat hij mij niet kwijt wilde, maar dat we het de komende maanden zo zouden blijven doen (weinig contact). Totdat hij voor 100% voor mij zou kiezen en daar niet meer aan zou twijfelen. Ondertussen zou hij voor zichzelf ook wat vooruitgang hebben geboekt. Hij zou zich iets beter voelen. Tegen de zomer zouden we misschien kunnen kijken of het weer een keer kunnen proberen. Maar ik zou niet meteen weer gaan samen wonen. En als ik zou samenwonen zou ik niet meer bij hem gaan wonen. Ik zou bang zijn dat ik na een paar weken weer op straat zou staan. De tijd zal het leren, maar ik zie zo'n toekomst voor ons. Daar geloof ik echt in.
Ondertussen zal ik hem echt proberen de ruimte te geven. Zijn beslissing accepteren, het naast me neer leggen. Hem het laten doen zoals hij het wil doen en niet mijn mening opdringen. Ik zal het hem helemaal zelf laten doen.
@kravitz89
Och wat is dat moeilijk hè, als alles in je lijf schreeuwt om contact. Snap je helemaal hoor.
Heb een paar praktische tips voor als je echt moeilijk hebt: bel iemand anders, schrijf hier op de site, wis eventueel zijn nummers uit je telefoon, ga wat leuks doen, ga in je bed even uithuilen als het echt niet wil en wees dan lief voor jezelf, knuffel je kat of hond, koop een knuffelbest voor jezelf, zoek vriendinnen op
En misschien heb je iets aan het volgende, zo niet, leg het dan maar weer gauw naast je neer.
Als je iedere minuut met iets bezig bent, en niet meer zelf kan kiezen of je er mee bezig bent of niet, dan zou je dat kunnen vergelijken met een verslaving. Verslavingen zijn vaak om een bepaalde leegte te vullen, en niet de pijn ervan te hoeven voelen. In dit geval zou het kunnen zijn dat je een leegte voelt, omdat je niet samen kan zijn. Je hoofd wil altijd graag helpen, en de oplossing lijkt het contact te zijn. Maar je hebt zelf ook al door dat dit een erg korte termijnoplossing zou zijn, eigenlijk weer net als bij een verslaving, je voelt je dan even lekkerder, maar uiteindelijk schiet je er niets mee op. Sorry dat ik er niets beters van kan maken. Het enige voordeel is dat je misschien jezelf kan helpen door je verlangen naar contact met hem als een verslaving te behandelen. Er is niets mis met je hoor, zo moet je het niet zien, maar als hulp om deze situatie door te komen. Ik zeg ook niet dat je verslaafd bent, ik probeer je alleen een mentaal handvat te geven. Die pijn en leegte van het hem moeten missen in de tijd dat hij ruimte nodig hebt, kun je mooi gebruiken om te oefenen of je het toch fijn met jezelf te hebben, als hij er niet is. Misschien lukt het je op een gegeven moment zelfs wel zo goed dat hij de ruimte krijgt jou te gaan missen. Sommige mannen (en vrouwen) hebben pas door wat ze willen als ze het missen, is zelfs een liedje over.
Maar makkelijk zal het niet zijn. Zo vind ik zelf nog heel moeilijk om te vertrouwen dat hij mij wel wil, als ik steeds maar niets hoor.
Ik wens je hoe dan ook heel veel sterkte.
Teigetje
Hi Teigetje, Bedankt voor je
Hi Teigetje,
Bedankt voor je reactie. Ik heb juist heel veel aan wat je geschreven hebt. Je hebt gelijk, het is als een verslaving. Je weet dat je je even fijner voelt, maar daarna voel je je alleen maar slechter. Je hebt jezelf ook niet meer onder controle. Heb het idee dat je geen keuze meer hebt. En dat terwijl ik er heilig in geloof dat ik wel een keuze heb, altijd. Maar goed, ik probeer het ook van me af te zetten. Het probleem is dat ik in het laatste jaar van mijn studie zit en over twee weken tentamens heb. Ik moet dus eigenlijk niets anders dan alleen maar op een stoel zitten en studeren. Dat maakt het lastiger. Al weet ik ergens ook wel dat ik, als ik gewoon vrije weekenden had, m'n gevoel ook niet weg zou kunnen stoppen.
Het voelt een beetje alsof ik mezelf weer moet hervinden. Hoewel hij degene was die vroeg ik of bij hem kwam wonen, heeft hij er denk ik veel moeite mee gehad dat hij weinig energie had en met mij samenwoonde. Ik zag hoe hij was, hoe hij zich voelde. Voor mij kon hij niets verbergen. En daardoor was hij ook, als hij thuis op de bank zat, gespannen. Hij kon nog niet uitblazen. In z'n hoofd heb ik hem dus niet met rust gelaten.
Ik gaf hem juist altijd ruimte. Was ook altijd hele onafhankelijk. Wilde graag mijn eigen leven hebben. Maar op de een of andere manier ben ik nu mezelf niet, kan ik dat niet hervinden. Kan ik het niet van me afzetten. Het is inderdaad een obsessie nu. Ik denk doordat ik zo geschrokken ben. Ineens was hij iemand anders. En kon ik hem sindsdien niet meer bereiken. Heb ik niet meer mijn man gezien, maar iemand anders. Ik ga er dus heel erg over nadenken hoe ik weer een beetje mezelf kan worden, wat meer rust krijg. Ik denk dat als het kwartje eenmaal valt ik het de tijd kan geven. Maar dan heb ik wel de bevestiging nodig dat hij nog gevoelens voor mij heeft. Ik kan niet tegen die onzekerheid. Ik wil gewoon even zijn liefde voelen. Niet meer voelen dat die zover weg is.
Ik hoop dat ik vandaag wat meer m'n eigen ding kan gaan doen. Ik ga in ieder geval z'n nummers uit m'n telefoon wissen. Dat helpt misschien iets.
Beste Kravitz
Het is zo herkenbaar!
De onafhankelijkheid, je leven, zelfverzekerd en zo, en dan opeens jezelf terug vinden als één afhankelijk hoopje ellende.
Ik zit midden in een dergelijk proces, alleen heb ik mijn studie gelukkig af. Sterkte met leren!
Het helpt me ook je verhaal te lezen. Het is makkelijker om het van een afstandje te zien, dan bij mezelf. Bij ons ging het samenwonen ook niet goed. Hij woont al weer een tijd in zijn eigen huis. En ja, ook ik liet hem in mijn hoofd vaak niet met rust, blijkbaar nog steeds niet, want zijn laatste klacht is, dat hij bij mij niet zijn ding kan doen. En ja, ook hij lijkt niet te kunnen accepteren dat ik zoveel van hem houd. Waardoor ik nog beter mijn best ging doen. Nog minder ruimte dus. Lastig.
Dus dank je voor het delen, en voor je inzichten!
Sterkte!
Teigetje
@kravitz89
Wow. Ik had dit blog kunnen schrijven. Ik zit in exact dezelfde situatie als jij. Ook ik moet mijn ex (wat ontzettend vreemd om hem zo te noemen) de ruimte geven. Nadat we dat hadden gedaan in de vorm van een break besloot hij dinsdag er toch echt een punt achter te zetten, met een "voor nu" erbij.
Ik word ook gek, ik ken hem niet zo koud en afstandelijk. Echter ik merk; hoe meer contact je zoekt hoe afstandelijker hij wordt. Ik hrb zn nr verwijderd en nergens opgeschreven, anders is het snel gevonden. Heb vandaag nog knallende ruzie met hem gemaakt over zijn afstandelijkheid, maar op dit moment kan ik alleen contact met hem hebben als hij mij eerst benaderd. Tuurlijk ben ik bang dat dat nooit gaat gebeuren, maar hoe belangrijk ben je dn echt voor hem geweest?
Sterkte! Het is moeilijk maar ik besef me iedere dageer dat afstand het enige is dat je kan redden.
Liefs
Hi Carrie07, Wat vervelend
Hi Carrie07,
Wat vervelend dat jij in dezelfde situatie zit. Dan weten we inderdaad precies hoe we ons voelen.
Ik heb een korte en onrustige nacht achter de rug. Mijn ex is een weekendje weg. Ik heb hem gisteren dus gezien en was buiten mezelf hysterisch (kon alleen maar huilen). Ik merk dat het niet helpt. Al heeft hij wel meegekregen dat ik er dus écht enorm verdrietig om ben. Hij zie wel dat hij dat niet kon beseffen. Dat hij niet snapt dat ik zoveel van hem kan houden (daar zit ook een van zijn problemen denk ik).
Nu heeft hij sindsdien niets meer van zich laten horen terwijl hij me zelf zo verdrietig heeft achtergelaten. Wel zet hij dan een foto op FB van het verblijf in het weekend en dat hij nog in het zwembad kan liggen 's nachts. Dat doet dan bij mij gelijk pijn. Dan denk ik: als je weet dat ik ermee geholpen ben, waarom kun je me dan niet één berichtje sturen?
Ik ga er ook maar over nadenken om zijn nummers uit m'n telefoon te wissen. Dat is denk ik de enige mogelijkheid.
Het frustrerende is dat ik, voordat we een relatie kregen, zo onafhankelijk was. Dat was wie ik was. Hij heeft toen heel erg achter mij aangelopen en me uiteindelijk zo ver gekregen om me open te stellen. In onze relatie was ik ook altijd diegene die hem ruimte gaf. Ik motiveerde hem altijd om dingen te ondernemen met vrienden etc. Hij was juist degene die er moeite mee had als ik in het weekend weinig tijd had voor hem. Normaal gesproken ben ik dus goed in ruimte geven. Ik heb m'n eigen leven en heb het daar druk genoeg mee. Daarom ben ik zo verbaasd dat ik het maar niet van me af kan zetten. Misschien wil ik dat ook ergens niet omdat het voelt alsof het echt het einde is? Maar ik weet dat ik het moet proberen. Dat ik ervoor moet vechten om zelf verder te gaan. Want ik weet wel dat als ik dat doe, hij vanzelf naar mij toe komt. Kon ik maar vast een aantal maanden vooruit skippen...
Ha Kravitz, misschien heb je
Ha Kravitz,
misschien heb je hier ook wat aan. Misschien moet je proberen te gaan begrijpen dat hij echt met zichzelf in de knoop zit. En dat jij echt bang bent dat je hem gaat verliezen. Maar dat dat twee losse dingen zijn, die elkaar nu enorm aan het tegenwerken zijn. Als hij aangeeft dat hij meer ruimte nodig heeft, dan moet dat echt gebeuren. Anders duw je hem daar waar je hem niet wilt hebben, namelijk dat hij die ruimte hoe dan ook gaat nemen. En dan gaat het ten koste van jullie relatie. Dus: wil hij die ruimte, geef hem die ruimte. Hij moet er door heen, en hij is de enige die daar wat van kan maken.
Maar, dat maakt het voor jou niet makkelijker. Natuurlijk niet. Maar misschien wel iets begrijpbaarder. Je zegt dat het al niet goed ging. Je zegt dat jullie elkaar al in de weg zaten. Dus eigenlijk is dit een logische volgende stap in het proces: er moet aan gewerkt worden, jullie moeten weer je relatie opnieuw vorm gaan geven. En daar ben jij ook erg bereid toe. Maar, herken bij jezelf dat jij nu ook in paniek bent. Dat jouw hoofd ook chaos is. Dat jij ook nauwelijks rustig na kan denken over wat nou de volgende stap is. Want de gedachte om hem over twee minuten weer te sms-en is toch nauwelijks een zinnige volgende stap te noemen....... Dus, herken dat jij nu ook niet in staat bent om hier zinnig mee om te gaan. En dat effe rust ook voor jou prima zou zijn. Er komt nog wel een volgende ronde, en zorg ervoor dat je die optimaal ingaat, he. Dus ophouden met contact nu, hem zijn worsteling laten doormaken, zelf jezelf weer effe op de been krijgen, en dan weer met hem aan de slag. Dat geeft hem de ruimte die hij zo broodnodig heeft, en het geeft jou de rust die jij zo broodnodig hebt...... Of het daarna goed komt? Daar zullen jullie dan beiden weer aan moeten werken.
Verstand tegen gevoel he!!!!