Na maanden meegelezen te hebben, mezelf goede moed toe praten en het proberen op te lossen met- en in mezelf toch maar een blog. Hoop echt dat iemand mijn blog lezen wil, en bereid is een reactie te geven want ik kom er zelf niet meer uit. Het breekt mijn hart, blijven lachen, voor iedereen klaar staan, grappen maken en doen alsof ik eroverheen ben. Maar eigenlijk heb ik de grootste behoefte aan een knuffel, gewoon een stel armen om me heen waarin ik kan uithuilen en een stem die me zegt dat het goed komt, een zachte hand die me de weg wijst. Schrijven is veilig, zeker op een site als deze, anoniem.

Ik wil namelijk niet meer horen dat ik het moet loslaten, ik beter verdien, ik te lief ben, de ander wat verliest en moet ophouden met houden van degene, te trouw en te loyaal ben, ik hetzelfde verdien. Diep van binnen weet ik het, weet ik dat de strijd een klein jaar terug al gestreden is, loslaten mijn enige keuze is, ik niet meer terug kijken moet en ik mezelf al genoeg pijn heb gedaan. Maar wat als je hoofd het weet maar je hart nog steeds mist en je letterlijk nog half de persoon bent die je ooit was? Begrijp me niet verkeerd, voel me/ ben niet zielig en heb lieve vrienden, en maak mijn lol echt, probeer alles zo vol mogelijk te plannen, zo min mogelijk alleen zijn, leven, maar het gemis is nog steeds onwijs, alsof ik geamputeerd ben, gefaalt heb, bestolen.

Zoals ik al schreef ben ik niet zielig of hulpbehoevend, verre van. Het lijkt immers mijn eigen keuze te zijn om hierin te blijven hangen, om mezelf niet te vermannen en te zeggen: " Hou hiermee op! je hebt alles gegeven en nog is het niet genoeg. Ja je hebt je fouten, ja je bent mens, ja je had dingen anders kunnen aanpakken, maar de situatie is zoals ie is.''
Realiteit is dat ik het weet, het mezelf echt probeer wijs te maken, en tijden gaat het prima. Maar dan is hij er weer, in mn gedachten, en dan denk ik: '' I gave you my all and it wasn't enough, je verdiend me niet! Je verdiend hetzelfde als hoe je omgaat met mij, iemand die oprecht van je houdt, van jou en al je gebreken! Jij moet eerst voelen hoe het is voordat je tot inzicht en zelfreflectie komt. '' Diep van binnen weet ik dat het een mindstate is die ik mezelf probeer wijs te maken. Het werkt immers maar tijdelijk. Want zodra de deur achter me dichtslaat, ik mijn lege stille huisje binnenloop, de lichten zelf moet aandoen, programma's kijk waar ik zo van geniet, iets wat we samen zo waardeerden, naast me kijk en een lege plek zie, dan realiseer ik me dat ik niet iemand mis, maar die hem. Hij is de reden dat ik na de breuk geen jongen meer heb aangeraakt, elk dieper contact luchtig hou en afhaak als ik merk dat iemand meer van me wil. Kortom, mijn hart blijft trouw aan hem. Hoe graag ik mijn hoofd ook wil wijsmaken dat er meer '' visjes in de zee zwemmen''. Ik overtuig mezelf niet, mijn hart lijkt maar niet boos te kunnen zijn. Verder te kunnen, al probeer ik het echt.

Het ergste is dat ik hierdoor aan mezelf twijfel. Ben zo onwijs onzeker geworden, erger dan ik al was, erg onaantrekkelijk i know, but hey, heb mezelf niet gemaakt. Er zijn zat dagen dat ik denk: '' Je mag er wezen"". En elke stap-avond heb ik mijn aanspraak, maar te onzeker om erop in te gaan. Flauwe grappen maken, dat is veilig. Zo maak ik mezelf wijs dat niemand wat van me moet, en ik ook de indruk niet geef dat ik wat van hen moet.
Want diep van binnen wil ik alleen hem, degene die mij ooit zo compleet maakte. Iemand die ik ooit compleet maakte.
Die alles voor me deed, smekend op zijn knieën ging, in zn ondergoed, op de stoep, na een fak up, me smeekte te blijven. Degene die een wit tshirt had gekocht en met een marker alle redenen schreef waarom hij van mij hield, waarom ik mooi was, waarom ik zo'n onwijs fijn en lief mens was, waarom hij oud wilde worden met me, ik zijn alles was... en hiermee op een centraal station ging staan om me op te halen. Hiermee maling hebbende aan het weer, welke bar slecht was gezien de centimeters sneeuw.

Ik mis hem, niet om de originele/spontane acties, zijn fijne woorden, en zijn armen waarin ik thuis kwam. Nee ik mis hem omdat we elkaar begrepen, uren lang konden praten, ruzie konden maken en deze weer oplosten tijdens het ruziën met een lach, een grap en een zoen, vriendjes waren en dezelfde ( vaak voor anderen niet te begrijpen) humor hadden, met elkaar konden praten,elkaar (uit)lachen om domme dingen, elkaar waardeerden, wisten wat we aan elkaar hadden, alles met elkaar bespraken en beiden voelden dat het echt was. Oprecht echt.

Zijn moeder kwam ooit naar me toe, ( denk na een jaar dat we samen waren) sloot haar armen om me heen en zei dat ze van me hield. Waarom? Omdat ze zag dat ik hem zo onwijs gelukkig maakte, en hem accepteerde zoals hij was, met al zijn gebreken en hem niet probeerde te veranderen... Hij zichzelf kon zijn, en ze zag dat ik oprecht van hem hield. Niet om wat hij was, maar om wie hij was.

Crap, tranen wellen op bij het schrijven van dat laatste stukje tekst. Boehoe .. *zucht*
Het moet er ooit een keer echt uit he, dan maar hier.

*Vervolgt*

Het heikel punt was, mijn onzekerheid en zijn amicale gedrag. In het begin was het '' all eyes on me '' .. ( mij dus) Waarom ik dit niet kon geloven, blijft een raadsel, achteraf gezien zou elke gek hebben kunnen zien wat hij voor mij voelde en vice versa, want hij droeg me op handen en voeten, had alles voor me over. ( Klinkt als een pussy, maar dat is hij absoluut niet. Eigen mening, vriendelijk, veel sociale contacten, makkelijk en daarbij: good looking & onder getatoeerd, beiden armen vol en benen. Klinkt aso maar dat is hij niet, al zijn vrienden zijn non-tatoo en hij heeft een hoge functie waarbij hij netjes gekleed moet zijn.) Misschien kwam het omdat hij meer vrouw-vrienden had, deze niet tot nauwelijks zag maar wel via sms en mail contacte, voor mij namen zonder gezicht. Misschien kwam het omdat ik 4 jaar een relatie heb gehad met iemand die me emotioneel manipuleerde, vreemdging en me kort hield, mijn zelfbeeld hiermee totaal kapot heeft gemaakt. ( Ja dit heb ikzelf toegelaten, dat realiseer ik me heel goed! Maar het was mijn eerste vriendje, ik was 15/16 toen we '' verkering'' kregen.) Na die relatie ben ik 3 jaar alleen geweest, me emotioneel afgesloten voor elke man-mens. Ja ik had mijn lol, maar daarna was het inpakken en wegwezen. Dat was veilig, ikzelf had de touwtjes in handen. Niemand kon me kwetsen, en had wel de lusten, niet de lasten. Het raakte me niet.

En toen kwam ik hem tegen, op een festival, onverwachts, niet op zoek, gewoon genieten van mijn leven, net 24. De moeite die hij gedaan heeft me te winnen, ongekend. 6 maanden lang hebben we contact gehad, platonisch. Althans, we spraken niet uit elkaar leuk te vinden. Stonden met elkaar op en gingen met elkaar slapen. Domme grapjes, de telefoonrekening was hoog, de wallen groot van het chronische slaaptekort, maar beiden te koppig om dit fijne contact te kneuzen door iets te zeggen. Wat als het niet wederzijds is? Hij heeft de keuze gemaakt te bekennen dat hij me echt heel leuk vond, en stapelverliefd was. En ik? Mijn hart maakte een sprong, en toch hield ik het af. Heb uiteraard een week of 2 erna niet anders gekund dan toegeven aan mezelf en vervolgens aan hem dat ik hem net zo lief had. Maar alsnog is het me gelukt een date uit te stellen tot een kleine anderhalve maand later. Zo onzeker als dat ik ben, nog steeds. Hoe vaak hij wel niet huilend en gefrustreerd zei dat ik mezelf eens door zijn ogen moest zien, niemand aan me kon tippen, ik daar eens in geloven moest. Ik was het echt voor hem.

Onze eerste date was echt ontzettend fijn, gelachen, elkaar gerotzakt en gekroelt. Centraal afgesproken, geen etentje, geen bioscoop, gewoon een drankje, een lachje en goede muziek. Diezelfde avond vroeg hij me uit eten, zo snel mogelijk. Wederom smoesjes verzonnen, niet om hard to get te zijn, maar uit onzekerheid. En weet je, ik weet dat ik een mooie meid ben, de blikken liegen er niet om als ik een kroeg of gelegenheid binnenstap, het voelt alleen niet zo. Can't fix it, geen idee waarom. Na twee weken, fijn contact, hij blijvend bevestigend dat ik alles ben wat hij wil, een diner. We lachten, praatten en hadden serieuze gesprekken. Hij stelde me de vraag hoe ik in het leven stond, wilde me hierbij aankijken. Ik vertelde, hij bleef me aankijken en uit het niks onderbrak hij me met '' Ik hou van je, mag ik je houden?''

* Wauw, tranen wellen weer op.. pff*
--Herstel--

Het heeft daarna nog 3 weken geduurd voor ik het officieel durfde te maken. * Klote zelfbeeld * Wat hield ik van die jongen. Mijn buik gevuld met vlinders, mijn hoofd gevuld met gedachten aan hem. Never been so in love before.
En het ging goed, altijd als we samen waren. Door mijn zelfbeeld zag ik waarschijnlijk dingen die er niet zijn. Waar rook is, is vuur, dacht ik altijd. Zoals ik eerder schreef, had hij veel vrouw-vrienden, die hij niet zag, ik niet kende maar waarmee hij wel contsct onderhield. En ook al zagen we elkaar elk weekend, en woonde hij door financiele omstandigheden bij zijn ouders, belden we elke dag en hdden we veel contact, nog maakte die contacten me onzeker.
Hij noemde ze ''lieverd'' ( zo is hij ) sloot hij zijn smsjes en mailtjes af met ;'' dikke kus'' of '' knuffel tot gauw, hoop je snel te zien''. Hij kende ze van feesten, had alleen digitaal of telefonisch contact & ik kreeg de indruk dat hij nog steeds aandacht wilde. Hierdoor hebben we flinke discussies gehad. Ik doe verdriet had omdat hij geen rekening leek te houden met mij, hij waarschijnlijk beter verdiende. ( Again, zelfbeeld.) Hij die steeds afstandelijker werd en juist meer aandacht ging zoeken.

Hij ging niet vreemd, wel te ver. ( provocerende gesprekken met vrouwen, contact aanhalen met vrouwen waarbij hij in het verleden succes had & nr's uitwisselen met meiden die hij ontmoete op festivals, voor de leuk.) Ik was mezelf niet meer, deed alles om hem te pleasen, werd nog onzekerder en startte discussies. Hierop zijn we stuk gelopen. Hij maakte het uit, met veel verdriet en tranen. Maar het werkte niet. Als ik hem niet kon vertrouwen dan hadden wij geen toekomst. Hij is zoals hij is. En omdat ik hem niet wilde veranderen, alleen wat respect vroeg en niet aangaf wat ik echt wilde, kon ik niet anders dan zijn keus respecteren Ik was er kapot van.
We hebben een tijd geen contact gehad. Hij blockte me overal. Contact opnemen was zinloos, een andere e-mailadres aanmaken of fake account, was niet mijn stijle. Ik accepteerde het maar, ik moest wel.
In die periode ben ik 18 kg kwijt geraakt. ( Periode van +/- 14 weken) Tot hij contact opnam, met een random mail.
Deze heb ik genegeerd, ondanks zijn expliciete vraag een van de vragen te beantwoorden. Ik voelde me aan de kant gezet. Had gehoord viavia dat hij door ging, en weer contacten had, ik liet me hiervoor niet lenen.
Opeens een bericht van zijn zus, hoe het met me ging. Hier wat koel op gereageerd en de reactie daarop gelaten voor wat hij was, niet ingaande op de mail. Alleen gevraagd hoe het met haar ging etc.

Een kleine twee weken later een mail van m, hierin stond dat hij me miste, gewoon mij, mijn lach, mijn humor, mijn pep talk, mijn ogen, mijn armen, mijn deugnietjes, alles... Hoe graag hij me ook wilde vergeten hij kon het niet. Ik had zijn hart, ik was zijn soulmate, zijn alles. Ik heb m terug bericht, van het een kwam het ander. Nadat we uren hadden gebeld, stond hij ineens voor mijn deur. We bespraken alles, vroeg aan me of ik iemand anders had gehad. Nee dat was niet zo. Heb me niks dan ellendig gevoeld, maar i managed it. Hij gaf aan ook niemsnd anders te hebben gehad. We hebben veel gepraat en uiteindelijk werden we weer een feit. Een van zijn beste vrienden zei het fijn te vinden, hij en ik weer samen. Hij hem eindelijk weer zag lachen, hij zag dat ik hem happy maakte en we hieruit moesten komen.

Echter kwam ik er achter dat hij niet had stil gezeten, contacten had gehad, welke hem nu natuurlijk nog steeds berichten. Een ervan trok mijn aandacht. Waarom weet ik niet. Wellicht omdat hij loog over hoe hij haar was tegen gekomen, ik dingen niet kon rijmen. Dit begon tussen ons in te staan, omdat ik hem goed genoeg kende na 2,5 jaar. Liegen kan hij niet.
Mijn onzekerheid was erger dan ooit, en de ruzies bleven komen. Na een avond uit, en een voorval heb ik hem op de man af gevraagd of dit het was, het einde. Na 5 maal doordringen knikte hij. Huilend, verslagen, klein.
Heb zijn sleutel terug gegeven, spullen gepakt en gegaan. Hij rende me nog achterna, maar ik was al in de auto en ben weg gereden.

We hebben de afgelopen 10 maanden op en aan contact, intens contact, belde me als er wat was, uren aan de tel, ruzies, discussies, verdriet. Elke dag was er contact, soms enkele dagen of een week niet. Maar hij zocht het toch weer op... Waarna het weer knalde na enkele dagen, Harde woorden, pijn.. Alle 2. Maar het is klaar. Enkele weken terug kwam ik erachter dat mijn onderbuik gevoel niet voor niks is geweest m.b.t. het meisje. Hij heeft in de periode dat het uit was 2 maal seks gehad met haar. Om mij te vergeten welliswaar, maar was te bang dit op te biechten me helemaal kwijt te zijn. Hij heeft me wijs gemaakt dat mijn onzekerheid en wantrouwen de relatie kapot hebben gemaakt, dit heb ik 9 maanden lang geloofd. Ik zou de relatie geen nieuwe kans hebben gegeven, en hierdoor is het niet gelukt tussen ons. Riep maanden lang dat ik beter verdiende, terwijl hij alles is wat ik wil.. Just gain some trust back, make an effort, en dat vond hij blijkbaar te moeilijk. Mezelf verweten en van alles gedaan om het te repareren, zijn geloof in ons terug te krijgen. Ik heb hem een hufter genoemd, oneerlijk, en egoistisch. Zo trouw als dat ik aan hem was. Nam mijn telefoon niet meer op en blockte hem op whats app. Ik was letterlijk gebroken, voelde me verraden. Op dat moment kwam de gedachte zelfs op, dat zij toch niet voldeed en hij hierom terug kwam. Ik hoorde vervolgens van een kennis dat zij hem had gebeld en gezegd had dat hij na de tweede keer afgesproken te hebben, bijna net zo snel wegging als dat hij was langs gekomen, verontschuldigde zich en eerlijk had toegegeven dat het niets werd. Hij hield van zijn, ex en wilde er alles aan doen haar terug te krijgen. ( Ik dus) ... Zij was rebound, hoe lullig dit ook klonk voor haar. Hij heeft me daarna ook meteen gecontact. Nadat ik hem zo had benaderd, na mijn ondekking en omdat ik niet meer reageerde en hem geen kans meer gaf te laten reageren, stond hij savonds voor mn deur, we wonen 45 minuten van elkaar, nadat ik hem geblocked had en negeerde. Hij wilde me niet kwijt.. ( Dat was hij al, so why doe je deze moeite? We zijn al 9 maanden uit elkaar, je mag gaan en staan.. ) Ik vergaf hem, omdat hij mijn steun en toeverlaat is, en andersom ook. Hij wilde dat we een '' kick ass vriendschap zouden hebben in de toekomst, we begrepen elkaar, ik was speciaal, en zat diep. Ik hou van hem, meer dan van wat dan ook in het leven. Het erge is, is dat hij dat ook van mij doet. Maar een relatie werkt niet, of we dat nou zouden willen of niet. Hij staat altijd klaar, en ook hij blijft de discussies aangaan, niks negeer. Om vervolgens weer te vergeven, wat ik ook uit kwaadheid geroepen heb, en geloof me, mijn woorden verdienen geen schoonheidsprijs.

Vorige week huilde hij, na een incident, waarbij we elkaar zagen op een feest en we een discussie hebben gekregen. Een keiharde, in het openbaar. Een wederzijdse vriendin is naar hem toegegaan die avond, ik was al naar huis, en heeft hem gevraagd mij met rust te laten. Dit voor geen van beiden goed was, we verder moesten. Iedereen ziet dat we dol op elkaar zijn, maar het werkt niet en dat hebben we beiden te accepteren. Hij heeft het contact verbroken, en is keihard. Hij is niet boos, ik ben bijzonder, maar dit is het beste, voor beiden. Nee hij heeft me niet geblocked, en als hij me ziet zal hij me niet negeren. We moeten elkaar los laten.. Hij heeft het meest bijzondere plaatje op social media, in het nederlands vertaald: '' koester de mensen die je hebt in je leven, ooit zijn ze er niet meer'' ... op zijn app een plaatje '' vrijvertaald'' : Het leven is kort, breek de regels, vergeef snel, kus langzaam en heb onvoorwaarderlijk lief, blijf lachen en heb NOOIT spijt van iets dat je heeft doen lachen.''
Hij is koud, afstandelijk, doet hem niks dat er geen contact meer is. Omdat dit beter is voor hem.. Ik zei dat dat het misschien beter is elkaar te blocken, omdat ik wel de behoefte voel zn online tijd te kijken, kreeg ik '' ok''. Waarop ik zei dat dit alles was wat hij daarop te zeggen had, na alles. Zegt hij, we hebben sowieso geen contact, voegt verder nog weinig toe. Wilde geen discussie meer, maar vroeg me zijn keuze te respecteren. Met heel veel pijn, en verdriet, heb ik zijn nr geblokkeerd en verwijderd. Geen reactie meer gegeven, het is duidelijk dat ik niet meer in zijn leven pas, Ik niks meer voor hem beteken, gewoon achterlaten en doorlopen. Dat realiseren, waarom mag joost weten, maakt me zo onwijs verdrietig. Hij was mijn alles voor vier jaar lang, en ik de zijne.
Het breekt mijn hart, hoop dat hij gelukkig is, gelukkig wordt, en nog eens aan me terug denkt, aan de fijne tijden. Ook na de definitieve breuk. Gewoon, omdat het echt was.

Met een traan sluit ik af, het is al laat. Hoopte dat anderhalf uur tikken zou opluchten, maar het roept alleen maar vragen op. Mijn egoistische brein, mijn egocentrische hart.

Ja, hij verdiend beter.

Slaap fijn allemaal.