Ik vind het ontzettend jammer om je hier terug te zien...
Heb je vorige berichtjes even doorgenomen (van de laatste keer nu...) en ergens begrijp ik hoe jij je voelt en ergens geef ik Quasimodo gelijk in de reactie...

Moeilijke situatie, moeilijke omstandigheden... Maar hoeveel kan een persoon verdragen?
Wat als de persoon op wie je verliefd bent geworden - de persoon op wie je wacht die terug moet komen - nooit meer terugkomt?

Knuffel.

Meisje toch. Het is zo ongelofelijk om je telkens weer zo te zien. Ik begrijp je verdriet. De persoon die je zo hard nodig hebt, die de wereld voor je betekent, waar je je thuis bij voelt, die je een compleet ander mens maakt... die is er plots in bepaalde zin niet meer. En hoe meer hij of zij afstand gaat houden, hoe harder jij gaat verlangen naar de persoon waar je lief en leed mee gedeeld hebt. En je blijft je steeds afvragen; 'Waarom? Waarom doe je zo? Waarom doe je dit? Wat doe ik verkeerd?' En helaas, we kunnen er zelf geen antwoord op geven. We hebben geen glazen bol, geen magische spiegel, we hebben alleen dat stomme gevoel dat heel je lichaam, en al je gedachten in beslag neemt. De enige die je antwoord kan geven, is de persoon in kwestie. Maar als zelfs hij of zij zichzelf niet meer in de hand heeft, dan sta je beiden met je rug tegen de muur. Hij of zij, omdat ze het zelf niet meer weet. En jij, die het al helemaal niet meer weet en hopeloos verlangt naar dat verlossende moment dat je het antwoord op je vragen krijgt. Maar heel misschien, zijn er gewoon geen antwoorden op die vragen, en gebeurd het gewoon. Hoe hard dat ook is. Jij kan het niet verhelpen als die ene persoon dat niet toelaat. You're the puppet on the strings. Hij/zij is de poppenspeelster. Zo heb je niet alleen verdriet, maar ook dat verschrikkelijke gevoel van onmacht. En je gaat er langzaam aan kapot. Vooral als dit een lange tijd blijft duren. Misschien moet je eens in de spiegel kijken naar jezelf. Misschien moet je eens zeggen; 'Ik ben een mooie, sterke vrouw, en ik verdien het om bemind te worden.' Maybe you have to go on with your life. En dat besef komt niet zomaar. Dat besef komt pas als jij er volledig klaar mee bent. Met de hele relatie en al die dingen die erbij meekomen. Je kan nu eenmaal zo niet blijven leven tot je 60ste, en hopelijk komt er een dag dat je van je hart een steen kan maken en je jezelf op de eerste plaats kan stellen. Ik ben er voor je, en ik hoop dat je dat weet. Liefs