Er zijn momenteel 0 gebruikers en 3 gasten online.
Je ne sais pas
Hoi,
Dit is mijn derde blog. En wat er in komt te staan... Je ne sais pas. Ik denk zoiets van dat het eigenlijk best goed met me gaat. Afgezien van het feit dat ik enorm moe ben. Gewoon continu. Maar verder, het gaat wel. Ik huil bijna helemaal niet meer (als dat kan, bijna helemaal). Maar ik denk nog altijd aan hem. Hij, van wie ik nu het idee heb dat ik hem niet meer ken. Heeft hij nou gelogen of niet? Geen flauw idee. En ik wil het me ook niet meer afvragen.
De gedachtes over hem worden steeds vager, ze zakken weg. Als een soortement van vervelend hoofdpijntje. Natuurlijk mis ik hem nog, we hebben nu al ruim vijf weken totaal geen contact meer. En nog langer hebben we elkaar al niet meer gezien. Soms valt het me zwaar omdat ik wil weten hoe het met hem gaat. Wat hij denkt, voelt. Maar dan bedenk ik me dat dan al die weken van me inhouden hem geen bericht te sturen voor niets zijn geweest. Dan faal ik. En ja, het gaat nu best goed en dat wil ik zo houden. Sterker: ik wil dat het nog beter gaat worden.
Ik merk dat ik het fijn vind om dit met jullie te delen. Ook al ken ik jullie niet, het voelt als een soort steun omdat we allemaal toch ongeveer hetzelfde meemaken, terwijl het bij iedereen anders is. Gisteren heb ik weer 2,5 pagina geschreven in het schrift waarin ik over hem en ons schrijf. Het gekke is alleen dat ik bijna niet meer aan 'ons' denk. Alleen aan hem. En dat vind ik al moeilijk. Mijn geheugen is niet spetterend en ik kan me soms moeilijk inbeelden hoe hij er ook alweer uitzag. Ik weet het wel nog gelukkig maar soms is het lastig.
Nou ja, het verdriet wordt steeds minder en mijn gedachtes aan hem niet zozeer minder als wel minder sterk. Gelukkig. Want ik moet verder. Wij allemaal. Het is beter zo. En ja, ik zou hem graag willen zien en vasthouden maar nu niet. Nog niet. Voor nu is het goed zo en ga ik verder met af en toe nog een zwak momentje maar ik ga er vanuit dat deze ook minder worden. Deze momentjes worden minder, zij maken plaats voor een gevoel. Een fijn gevoel. Ik denk dat ik langzamerhand weer gelukkig aan het worden ben. Ik hoop jullie ook.
- Gast's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
@Kekje22
Wat een goed nieuws dat het steeds beter gaat... Het is en blijft een lastig en pijnlijk proces, maar gelukkig komt er altijd dat moment waarin je ineens beseft dat je al zoveel verder bent als in het begin....
Het is niet een kwestie van vergeten, want dat kan natuurlijk nooit... Het is een kwestie van leren omgaan met het niet meer samen zijn en de relatie met hem een plek geven.
Dat de gedachtes vager worden is voor jezelf wel fijn. Vooral de eerste dagen/weken zijn die heel heftig en beïnvloeden die je complete leven.... Na een tijdje is er gelukkig dat moment dat je denkt: Tja, eigenlijk is het best wel goed zo.... Dan ben je op het punt van verwerken aangekomen en dat is alleen maar heel erg fijn!
Ik hoop voor je dat die gedachtes nog meer naar de achtergrond zullen verdwijnen.... Maar dat zal in de loop van de tijd vanzelf wel gebeuren. Probeer het gewoon te tijd te geven die het nodig heeft. Het vermindert vanzelf en het toelaten betekend sneller verwerken dan het wegduwen... Want dan blijf je ermee lopen.
Fijn he dat er sites als dit bestaan!!! Ik heb er ook echt veel steun aan nu al.....
Dat schriftje van jou vind ik wel een heel goed idee.... Zou ik ook eens moeten doen... Op die manier schrijf je lekker alles van je af en blijf je met minder wrok zitten denk ik....
Hou zo vol!
Bedankt voor je reactie. Het
Bedankt voor je reactie. Het is inderdaad fijn en dus ook een aanrader om je gedachtes en gevoelens op te schrijven. Toen ik nog contact had met mijn ex zei ik dat ook tegen hem en hij antwoordde dat hij al een heel boek heeft volgeschreven, ook van het toen het nog aan was. En hij zei dat ik het fijn zou vinden als ik dat zou lezen, ook als het echt uit zou gaan. (We hadden destijds nog hoop op een goede afloop). Ik was hier wel verbaasd over aangezien hij vaak heeft gezegd dat hij het knap vindt dat ik veel schrijf en dat hij dat niet zou kunnen. Ik ben dan ook echt benieuwd wat hij heeft geschreven en op welke manier.
Wat de gedachtes betreft, dat gaat dus bete alleen ben ik nu in een dilemma beland; zal ik hem zou wel of geen bericht sturen. Dat wil ik zo graag maar ik wéét ook gewoon dat het beter is om niet te doen. Maar oooooo soms is het echt tergend. Nou ja, ik kijk hoe lang ik dat volhou en voor hetzelfde geld is hij degene die zich als eerste niet meer onder controle heeft en mij iets stuurt. Al ga ik daar niet van uit.
Nogmaals bedankt voor je reactie en alles van je afschrijven (echt schrijven dus niet typen) is echt opluchtend vind ik.
Jij ook veel sterkte!
@Kekje22
Je bent juist op de goede weg.... Het zou zonde zijn als je nu weer overnieuw moet beginnen door een berichtje te sturen....
Als je een berichtje stuurt ga je jezelf namelijk niet beter voelen... Je gaat een verwachtingspatroon ontwikkelen... Want je hoopt op een berichtje terug... En wat als je dat niet krijgt??? Dan zit je jezelf thuis ellendig te voelen en allemaal scenario's in je hoofd te halen met veel stress en elke keer kijken op je telefoon of in je mailbox....
Oftewel... Hoe je het ook wendt of keert... Je verergert het voor jezelf alleen maar!!!
Sterkte met je beslissing!!!
Ja! De beslissing is genomen!
Ja! De beslissing is genomen! Elke keer als ik weer twijfel bedenk ik me nét op tijd dat dan alles voor niets is geweest. Ik moet niks doen, gewoon doorgaan met hoe het nu gaat. En het inderdaad niet verergeren dat zou een doodzonde zijn!
@Kekje22
Misschien kan je ook met een vriendin ofzo afspreken dat elke keer als je de behoefte hebt om hem een berichtje te sturen dat je dan haar bericht en dat zij je dan gelijk even verteld waarom je het ook alweer allemaal niet moest doen?
Of je tikt het berichtje, maar slaat het op ipv het te verzenden....
Of je schrijft alles wat je wilde sturen in dat schriftje wat je bijhoudt....
Oftewel, zoek een actie bij zwakke momenten
.
Succes!!! En hou zo vol he!!!
Wat goed om te lezen en
Wat goed om te lezen en tegelijkertijd maakt het mij ook wel bang omdat ik nog niet eens op het punt ben dat hij voor een lange tijd echt uit mijn leven is.
Maar als ik jou blog lees krijg ik moet. Ht is echt een proces en de een gaat hem langer door en de ander wat korter. En inderdaad vergeten zal je nooit, hoeft ook niet. De goede herinneringen moet je toch koesteren? Ook al doen ze soms pijn!
Hoop dat je deze weg blijft volgen en we snel weer zo'n blog mogen lezen
@Kekje22 Deze momentjes
@Kekje22
Deze momentjes worden minder, zij maken plaats voor een gevoel. Een fijn gevoel. Ik denk dat ik langzamerhand weer gelukkig aan het worden ben. Ik hoop jullie ook.
Je gaat goed, Kekje22 !!
Hou vol !! Nog een paar 'aspirientjes' en dat vervelende hoofdpijntje is ook weg !
I'm happy for you.