Hoi,

Wat een hel. Het ging afgelopen week best goed, tot donderdag. Die dag was een hel. Het begon goed en er was niets aan de hand tot ik een voortgangsgesprek had op school.

Ik vertelde over het feit dat ik mijn stage (sept'12-jan'13) afschuwelijk heb gevonden en als een traumatische periode heb ervaren. Mijn begeleiders zijn de meest walgelijke en egoïstische mensen die ik ooit heb ontmoet. Goed, dat was naar maar toen vroeg ze opeens of ik een vriend had. Waarom, geen idee. Maar ik zei dus dat het net uit was gegaan en dat ik het daar ook moeilijk mee heb.

Dit gesprek was gewoon niet fijn omdat alle nare gevoelens weer naar boven kwamen terwijl het daarvoor juist zo goed ging. Ik ben met pianolessen begonnen (ja op mijn 21ste, iets wat ik altijd al heb willen doen) en ik merk dat ik daar blij van word en er energie van krijg. Maar na dat gesprek voelde ik me behoorlijk ellendig.

Ik heb er met mijn ouders over gepraat en toen kwam er uit dat ik eigenlijk nog altijd heel vaak aan mijn ex denk. De hele dag door en dat is zo vermoeiend! Ik wil gewoon verder met mijn leven en niet meer aan hem denken. Maar als ik dan uit alle macht niet aan hem probeer te denken werkt dat juist averechts.

Vandaag heb ik een hele goede dag gehad. Naar de kapper geweest en eindelijk van al die dode haarpunten af en leuke dingen gedaan. Maar de gedachtes aan hem blijven me achtervolgen en vanmiddag vroeg ik me af: denk ik aan hem omdat ik hem mis en hem graag terug wil? Of omdat ik iemand mis en niet per se hem. Hou ik nog van hem? En wil ik hem wel terug? Hij maakte me toch verdrietig?
En dan denk ik: nee ik moet sterk blijven. Na deze zes weken nul contact te hebben moet ik volhouden. Niet bezwijken onder de drang hem te sms'en.

Dit vind ik echt zwaar maar ik blijf hopen dat het over zal gaan en dat er een dag komt dat ik niet meer aan hem denk. En niet meer blijf hopen dat ik hem tegenkom, want dan kan ik weer opnieuw beginnen. En dat wil ik niet.