Liefste,

Wat heb ik gedaan. Toen ik de woorden uitsprak wist ik dat er geen weg terug meer was. Dat het het einde zou zijn van het allermooiste sprookje. In mijn hoofd is het moment al duizenden keren gepasseerd. Hoe ik begon, je ogen zag, hoe ik moest slikken en uiteindelijk niet meer uit m'n woorden kwam. Hoe jij niets meer zei. Het ergste wat je had kunnen doen. Had ik niet gehoopt dat je me om zou praten, zoals ik altijd bij jou gedaan had? Hadden we dit moment niet al zo vaak meegemaakt mar dan andersom? Waren we er niet altijd sterker van geworden? Nee, toen waren het jouw woorden en was de boodschap dat je me nodig had, niet dat je me kwijt wilde. Nu zei ik het en wisten we allebij dat ik het meende. Het ging niet meer tussen ons.

Er is al zoveel gezegd, zoveel nog niet. En nu, nu hoeft het niet meer. Nog nooit had jij tegen iemand gezegd dat je van hem hield. Met tranen in je ogen overtuigde jij me met woorden die me diep in mijn hart raakten. Nog één keer zouden we het proberen omdat je vond dat ik je tenminste de kans moest geven uit te leggen waarom... het kwam er nieteens van. Na jouw woorden hadden we genoeg aan elkaar. Jouw hoofd op m'n schouder, jouw hand in de mijne. Dat dat ook meteen het laatste moment samen zou zijn hadden we beiden niet kunnen weten. Gelukkig, dan was het nooit zo mooi geweest.

Een smsje was genoeg om na twee jaar alles te veranderen. Waarom koos je die woorden en liet ik me verlijden tot het antwoord waarvan ik wist dat je het niet kon hebben? Ik heb nachten wakker gelegen en meer tranen gelaten dan ooit tevoor. Maar het is over na jouw laatste woorden "HOU OP".

Zeg dat het niets was. Zeg dat ik droomde. Zeg dat ik gek was. Durf te zeggen dat ik droomde. Zeg dat ik dom was. Maar dromen deed ik niet.

Laten we dansen liefste, dansen aan zee. Laten we dansen liefste, dansen aan zee. Een afscheidswals aan de waterlijn. Dansen aan zee. Één voor je tranen, twee voor de mijne, drie voor de horizon waaraan we verdwijnen...

Liefs van jouw gekkerd