Terwijl ik hoteldebotel ben op iemand anders, en helemaal niet meer bezig was met mn liefdesverdriet slaat dit weekend het verdriet opeens weer toe! Ik kwam een paar ouwe brieven tegen waarin ik schrijf dat ik m zo mis, dat als hij niet ophoudt met zn vreemdgaan drugsgebruik het stuk gaat, dat we uit elkaar groeien als hij niet iets veranderd. Mijn smeekbede was nog net niet te horen met vioolmuziek, maar wat was dit pijnlijk om te lezen. Hoe hard ik heb gevochten voor iemand die het zichzelf al nauwlijks kon geven. Hoe ongelukkig ik was, niet vrij, zo altijd heel hard werken voor iemand die mijn geld verbrasde aan drugs, het beloofde geld voor een fietsje voor ons kind opgesnoven. Het laatste boodschappengeld opgesnoven ooooh man, wat een ellende met die man. Het doet echt pijn om te lezen hoe wij allebei vast zaten, hij niet in staat te kunnen veranderen, ik niet in staat om weg te gaan. We hebben elkaar op de plek gehouden. Als ik eerder weg was gegaan dan had hij wel moeten veranderen, door te blijven hou je elkaar letterlijk en figuurlijk op de plek. Ik blijf het zo zonde vinden.