Sinds juli 2011 ben ik alleen met mijn kinderen na 22 jaar relatie.
Het is zijn beslissing geweest, en na alle omstandig heden liep ik mezelf al geruime tijd afte vragen of ik dit nog wel wilde.

wij waren een kopel dat door alle jaren heen, alle opstakels over wonnen hadden, dat maakte niet uit of het familie omstandigheden waren, of bedrijfs matig, we waren onafschijdelijk van elkaar,het houden van zat bij ons heel diep, en ergens nog steeds.
We hebben samen twee kinderen, twee jongens de oudste is nu 17 de jongste is 7.
hij was vrachtwagenchauffeur voor zich zelf, na vele werkgevers en een hoop problemen, waren we nu 6 jaar geleden voor ons zelf begonnen, de eerste drie jaar gingen goed, ik werkte part time en deed op mijn vrije dag alle administratie van het bedrijf, regelde wat geregeld moest worden, gewoon zakelijke dingen.
tot de crisis kwam, en ook hebben we bedrijfsmatig alle pech gehad die je maar kon krijgen, van overvallen in het buitenland tot aan opname ziekenhuis Italie,van val met rugletsel tot aan hartaanval, ik was er voor hem,regelde dat de auto bleef rijden, en dat alles rolde en doo rbleef rollen.
Eingelijk heb ik mezelf min of meer altijd aan de kant geschoven, en ben door gegaan.
Tot dit begin dit jaar, ik was gewend dat hij door de weeks weg was, en hij kwam thuis te zitten,we hadden na alle ellende vorig jaar oktober(toen had hij een hartaanval gehad) besloten te stoppen met het bedrijf en zelf failisement aangevraagt, en op 9 november is het uitgesproken, hij zat thuis, ik ben gewoon door gegaan met werken en met leven, en natuurlijk is het heel moeilijk geweest, niet alleen voor ons maar ook voor mij,zorgde er voor dat ondanks er niet veel was, de kinderen niets te kort kwam,en natuurlijk zag ik wel dat hij depresief werd, kwam in een spiraal terecht en ergens er niet meer uit kwam.
Probeerder de positieve kant te laten zien, door praten en proberen te praten, dingen doen er op uit, maar hij wilde niet meer, de laatste drie maand voor juli werd het erger, hij wou niets meer, dronk stevig en ik wou vluchten van alles, dat deed ik dan ook door middel vroeg op bed te gaan dan maar tv kijken bv.
twee dagen na de verjaardag van onze jongste was het raak, waren op een ander feestje geweest en hij had daar flink gedronken, toen we thuis waren barste de bom, hij was zat van alles, ook van mij, ware het niet voor de jongste had hij allang in het trapgat gehongen.....toen knapte er iets in me, dacht nog hoe kun je zo denken...de twee dagen er na was er stilte in huis, enge stilte maar ik slipe niet, at niet en ging zo goed mogelijk m,n dag door,die dinsdag was het voor mij nu of nooit, en heb hem voor een dilema gezet, of je zegt a of B, het werd B, en binnen 10 min had ik 22 jaar ingepakt en bij de deur gezet,dat was het dan...je maag krimt in elkaar, je krijgt een gevoel dat onbeschijvelijk is en je blijft achter in een leeg huis, de oudtse is aan het werk, de jongste was logeren en een half leven loopt de deur uit.
Nu heb ik nog niet verteld dat mijn eigen gezondheid niet optimaal is, en al drie jaar aan het sukkelen ben en door de molen van het ziekenhuis ben gegaan, lekke bloedvaten ondekt zijn, baarmoederopreatie,s ondergaan ben en dat allemaal alleen, hij was er immers nooit, maar deed het ook af als niet ernstig genoeg blijk baar,althans zo voelde het.

Die dag is hij in onze caravan beland die we twee jaar daar voro hadden gekocht om de kinderen toch altijd vakantie te kunnen bieden, redelijk dicht bij,een ontsnapping voor elk weekend, en wat waren we blij met dat ding,we hebben het opgeknapt zo wel van binnen als van buiten,daar zijn we twee jaar mee bezig geweest en het was net twee week klaar, heb er niks meer aan gehad.
de kosten, tja daar kwam ik een paar weken geleden achter, had hij nooit betaald, ik sta er nu voor.
In dit hele verhaal hebben ook zijn ouders een grote rol gespeelt, die hebben zich 4 maand niet laten zien of horen, hem niet gesteund nooit gesprek gehad, en ik , ik hoor ze helemaal niet, prima denk ik, het zij zo.
Het staat nu te koop, en wil er van af, is een blok aan m,n been dat ik niet kan opbrengen.

na een paar week had ik het eerste gesprek met hem, hij verteld dat hij zo vol zat dat hij niet meer normaal kon denken, en alles alleenmaar negatief zag, gaf ook eerlijk toe dat hij mij veel heeft laten doen en nooit om mij gedacht heeft, domme fouten had gemaakt, heb hem gezegt dat hij hulp nodig was,en heb hem naar het MJD gestuurd, dat ik hem niet wilde en kon helpen met zijn probleem, en dat ik nu eens op de eerste plaats sta en niet hij, ik wilde hem niet terug want ook ik had die tijd goed na gedacht, als een film in m,n hoofd alles terug gespoeld..en jezus wat komt er dan boven, natuurlijk in dit hele proces heb je verdriet gehad ik ook,pakte mezelf weer op moest door we hebben kinderen, leven ging buiten de voordeur wel verder, school, zwemles enz enz.

Nu zijn we een aantal maanden verder, en af en toe voel ik me nog steeds boos, verdrietig, de vraag is voor mij hoe kan iemand zo zijn,een half leven achterlaten voor zich zelf, altijd voor mensen op komen ipv voor zijn eigen gezin, wij kwamen altijd tweede zijn ouders nummer 1,tot op de dag van vandaag...ondanks dat hij nu een eigen huisje heeft, ik mis hem af en toe, maar heb af en toe ook een gevoel van ttsss sukkel...mensen om me heen zeggen dat ik beter af ben alleen dan met hem....soms heb ik even een andere kijk op dingen nodig een verse blik van buiten af.
en ja ik heb het ook moeilijk soms....