Zo ik ben nog steeds ontzettend moe, toch gaat het best redelijk met werken, ik kan me redelijk concentreren en zelfs wat lastigere vraagstukken lukken me ook al wel aardig. Ik hoop echt dat ik een keer een goede nachtrust kan hebben, ik doe er alles aan, ontspanningsmethoden, focussen op ademhalen, maar elke keer als ik wakker wordt in de nacht dan sluipt het piekeren mijn gedachten in, dan kan ik het niet meer loslaten, dan denk ik weer hoe leuk ik haar vond, hoe attent ze naar mij toe was, zomaar weer een stukje gevonden waar ik veel waarheid in kan vinden:
//

Hm? Ja, ik ben er nog. Die Ideale Geliefde... zeg eens eerlijk... heeft die niet net de eigenschappen die u ontbreken? Die ander houdt zo van uitgaan; u komt door verlegenheid nauwelijks in gesprek met mensen. En terwijl u zich bijna schaamt voor uw kledij, was uw Geliefde een wonder van goede smaak. Samen zou u compleet zijn, in balans.
Maar ja.
U bent niet samen.
U bent incompleet.
Nu niet meteen uit het raam springen, want we naderen de ontknoping van de liefdesles. De eigenschappen die u de Ideale Geliefde toedroomde, ontbreken u. De pijn van het incompleet zijn kunt u verminderen of wegnemen door dezelfde eigenschappen te ontwikkelen. Verlegen? Neem initiatief. Te sloom? Ga naar de huisarts. Slonzig? Koop een tijdschrift. Hoe dan ook, begin ergens. Dan zult u uiteindelijk merken dat de Ideale Geliefde u niet compleet moet maken, maar als een aanvulling op uw leven komt.

//
Ik vond haar zo leuk omdat ze zo veel dingen in haar eentje deed, vakantie, reizen, nieuwe hobby's of uitdagingen zoeken, iets wat ik zelf niet zo durf. Zij deed veel vrijwillegerswerk, deed 'goed' en zinvol werk, ik niet, werk in de IT, niet bepaald goed of zinvol, alhoewel ik nu wel bij ministerie van justitie werk. Zij kon makkelijk over emoties praten, zij kon heel veel liefde en genegenheid aan vrienden en vriendinnen geven, ik heb dat pas de laatste jaren leren doen. Allemaal dingen die ik in haar zag die mij completer zouden maken, dingen waar ik van droomde om ook in me te hebben, om mezelf perfecter te maken, want perfectionisme zit wel redelijk in me. Nu pas zie ik in dat het me eigenlijk minder om haar ging, maar om de dingen die ik bij mezelf miste. In eerdere relaties had ik dit helemaal niet, daar vulde de ander mij veel beter aan, bracht ze het beste in mij boven. In deze relatie niet, stopte ik mijn hoofd alleen maar verder in de grond omdat ik me zo schaamde dat ik niet zo als zij was, omdat ik bang was omdat wel te doen. Zoals ik nog steeds bang ben om hier verandering in te brengen. Door er zoveel over te praten, na te denken en hier te schrijven, ben ik tot heel erg waardevolle inzichten gekomen, zoals dat ik zeker iets moet veranderen, maar dat je het ook weer niet te gek moet maken, je moet wel een beetje trouw blijven aan jezelf, geforceerd dingen doen werkt toch niet. Ik heb nog een lange weg te gaan, accepteren, verwerken en loslaten zal nog lang duren, maar ik ben denk ik wel op de goede weg, zo voelt het in ieder geval voor het eerst wel!