En soms, overvalt het je opeens.

Ik ben al aardig op weg. Het is nu meer dan 2 maanden uit, de laatste 2 weken geen contact op mijn verzoek. Nog geen één keer heb ik de drang gehad om hem te contacten omdat ik weet dat het riedeltje dan helemaal weer overnieuw begint. En dat is niet wat ik wil Daarentegen probeer ik naar mezelf te kijken, hoe ik in het leven sta en hoe ik mijn eigen leven gemakkelijker kan maken. Het ging best aardig.

Tot ik net terug kwam van een familie dinner. Niemand vroeg direct naar hem en hoe het met mij nu is, maar er werd wel een verhaal opgehaald over hem. En toen dacht ik "Dat was eigenlijk best heel fijn". En er schoten nog meer fijne herinneringen door mijn hoofd. Alsof ik ze had verdrongen, zo waren ze er opeens weer.
Ik zat alleen in de auto en was nieuwsgierig naar welke CD er eigenlijk nog in mijn radio zat (ik luister altijd FM radio, weinig CD). Dat was het punt dat ik brak, zijn CD zat er nog in.

Ik heb de de volume knop helemaal omhoog gezet, dit was mijn moment. Sluizen open en waterballet.

Janken om jou, mijn schattie, om ons. Om onze fijne dingen en herinneringen, om je vader die is overleden en je familie, om jouw verdriet en moeilijkheden in het leven. Allemaal flashbacks. Wat hadden we toch een hoop fijne dingen, weekenden, avonden, vakanties, wat was het heerlijk met je....

Weer die vragen door mijn hoofd "wanneer is het mis gegaan, kon ik er iets aan doen, had ik een bord voor m'n kop". Vragen waarop ik weet dat ik voorlopig geen antwoord zal krijgen. En vragen die er misschien ook niet toe doen.

Ik weet dat het mag. Maar straks weer tranen drogen en verder. Want dit is geen dipje waarin ik blijf hangen, het is slechts een moment. Morgen is alles beter.