Het weekend weg met vriendinnen heeft me goed gedaan, achteraf. Tijdens het weekend heb ik me op sommige momenten behoorlijk klote en afwezig gevoeld. Het buitenbeentje van de groep met een gebroken hart. Maar we hebben één hele leuke stap avond gehad waar ik nu nog op teer. En zelfs kriebels krijg als ik er weer aan denk. Fijn!

Ik voel me goed! Maar ergens ben ik ook weer bang voor de dag dat hij me gaat contacten of dat ik hem tegenkom.
Vorige keer heb ik geleerd dat dit toch wéér op niets uitdraait. En dat ik daar dus niet in moet trappen.

Gister las ik op een blog iets over de disappointment cycle, hier herken ik wel veel in bij mezelf. Het patroon wat zich verschillende keren heeft herhaald. 'Zou het dit keer anders zijn? Zou hij toch in zien dat hij niet zonder me kan? Ik moet het toch weer aanhoren en hem een kans geven.' En dan... als hij eenmaal mijn deurtje is binnen gekomen, dan blijkt dat hij me niet mist. Maar hij is wel weer door mijn deurtje gekomen. En hij weet dat mijn deur nog steeds op een kier staat.

Het is een patroon. Vaak is het bij ons 3 weken complete radiostilte en dan toch weer contact. Wat dan op niets uitdraait.

Voorafgaand aan onze laatste relatie van een half jaar, heeft hij echt moeite moeten doen. Hij heeft me overtuigd met het feit dat hij écht samen wilde wonen en er echt voor wilde gaan. Wat maakt het dan..., dat hij dat na een half jaar opeens niet meer wil? Terwijl hij mij binnenste buiten kende, en van te voren wist waar hij aan begon? Ook weer typisch gevalletje van de cycle denk ik. Als een relatie de eerste keer niet werkt omdat één van de twee twijfelt dan wordt het volgens mij nooit wat. Hij heeft al van begin af aan getwijfeld.

Ik hoop echt dat ik hier mee mijn voordeel doe. Dat ik veel leer voor de rest van mijn leven. Want ik zit pas op 1/3 van mijn leven! Mijn leven begint pas!